Ποιοι είναι περισσότερο Έλληνες από τον Αντετοκούμπο;

Του Κώστα Πρώιμου

Πανύψηλο και σκουρόχρωμο παλληκαράκι, φορτωμένο με έναν σάκο, γυρνοβολούσε στην Αθήνα, πάντα με ένα άγχος στις κινήσεις του. CD και ρολόγια πουλούσε, για να τη «βγάλει» ακόμη μια μέρα, σε ένα φτωχικό διαμέρισμα κάπου στα βάθη των Σεπολίων, συγκατοικώντας με την πολυμελή οικογένειά του.

Οι πόλεμοι και ο κατατρεγμός, η αλλαγή συνόρων, οι γενοκτονίες και οι διακριτικές εθνοκαθάρσεις, η έλλειψη στοιχειωδών αγαθών οδήγησαν και τους Αντετοκούμπο στην ύστατη λύση της μόνιμης φυγής από τα πάτρια τους εδάφη, στο μακρινό Λάγος της Νιγηρίας.

«Φύγε- φύγε- φύγε- φύγε!». Αυτή ήταν η συνήθης και «κόσμια» αντιμετώπιση κυρίως των μελών της καλής κοινωνίας, όταν η  περήφανη περπατησιά τους τύχαινε να απαντήσει τα ζορισμένα και βαριά χνώτα του ταλαίπωρου τότε Ούγκο ή Γιάννη, όπως αυτός βαφτίστηκε. Πολλά ειπώθηκαν έκτοτε για το παγκόσμιο φαινόμενο της καλαθοσφαίρισης, τον ελληνοποιημένο και παράνομο μέχρι τα 18 του μετανάστη στη χώρα μας, τον διάσημο ανά τον πλανήτη παίκτη των Μπακς  Γιάννη Αντετοκούμπο.

Ορισμένοι είχαν δηλώσει και δη σε προειδοποιητικό στυλ ότι δεν δικαιούται καν να αποκαλείται ως Έλλην. Όμως, μπορείτε να φανταστείτε τις τελευταίες εικόνες που κάνουν τον γύρο των ΜΜΕ; Ο τότε «μαυρούκος» που πουλούσε παρανόμως cd χωρίς χαρτιά στις συνοικίες της Αθήνας και βίωνε τον ρατσισμό και την κοινωνική απαξίωση στο πετσί του, να φιγουράρει «σήμερα» στο βήμα ως ομιλητής κατά την τελετή αποχαιρετισμού του 46ου προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, ο οποίος ως παραστεκάμενος άκουγε τα όσα έλεγε ο Greek Freak κατά τη λαμπρή τελετή  με περίσσιο ενθουσιασμό όπως αυτός αποτυπώθηκε στο πρόσωπο του απερχόμενου πλανητάρχη από τον φωτογραφικό φακό.

Τα παράξενα παιχνίδια της ζωής. Για καθήστε. Φαντάζεστε να περάσει έξω από ένα καφενείο ένας πανύψηλος Αφρικανός πουλώντας cd ή κάλτσες και την ώρα που τον ψιλοπειράζουν και αδειάζουν στην ψυχή του το κόμπλεξ τους οι ρεμπεσκέδες Ελληναράδες αυτός να γυρίσει να τους πει: «Γελάτε όσο θέλετε,   εγώ σε μερικά χρόνια θα χαιρετίζω τους προέδρους των ΗΠΑ και αυτοί θα με αντιμετωπίζουν με σεβασμό, ενώ εσείς θα μετράτε στο τέλος του μήνα τα κέρματα σας μπας και βρεθείτε εδώ, να πιείτε έναν καφέ…».

Ήθελα να’ ξερα, και ποιος από τους καφενόβιους δεν θα τον περνούσε για έναν νεαρό φουκαρά-αποσυνάγωγο της ζωής και με λασκαρισμένη βίδα; Τον γραφικό τρελό της γειτονιάς με τα cd και τα ρολόγια;

Ωστόσο, η μοίρα είχε διαφορετικά σχέδια για τον μικρό τότε Νιγηριανό που δεν κώλωνε με κρύα και ζέστες να φορτωθεί ένα σάκο με «δεύτερο εμπόρευμα» και να ξεχυθεί στην πιάτσα για να διεκδικήσει μια θέση στον ήλιο. Μαλάκες έκανε τους εξυπνάκηδες των καφενείων και της γειτονιάς η απρόβλεπτη μοίρα σε τούτη την περίπτωση.

Και στο κάτω-κάτω της γραφής, για να καταλάβω: Θεωρούνται περισσότερο Έλληνες οι ραγιάδες στις Σέρρες που ως κουτοπόνηροι ψηφοφόροι του ανεκδιήγητου Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέως ακόμη και τώρα του φιλούσαν σε εκδήλωση τα χέρια δημοσίως; Είναι περισσότερο Έλληνες αυτοί που σιγοντάρουν είτε με τη σιωπή τους είτε με άμεσο τρόπο στα μειοδοτικά σχέδια της πιο επάρατης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης; Είναι περισσότερο Έλληνες αυτοί που κατάμουτρα εξαπατούν τον λαουτζίκο; Που τον φτωχοποιούν με αριστοτεχνικές μεθόδους και τον θάβουν όλο και βαθύτερα στην κοινωνική απαξίωση και την ανέχεια; Είναι περισσότερο Έλληνες από τον κάθε Αντετοκούμπο αυτοί που κάνουν τα πάντα για να συγκαλυφθεί ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά εγκλήματα της πεντηκονταετίας, με θύματα 57 νέους κυρίως, συμπολίτες μας στα Τέμπη;

Είναι περισσότερο Έλληνες αυτοί που προκλητικότατα  ζουν υπερπολυτελή βίο επιδεικνύοντάς τον στα μάτια εκατομμυρίων φτωχών ή φτωχοποιημένων και με τη βοήθεια των λακέδων τους στα μίντια, χωρίς την παραμικρή αιδώ;

ΥΓ. Όσο για τις τάχα μου αριστοκρατικές ψηλομύτες που ήταν τότε έτοιμες μέχρι και την αστυνομία να καλέσουν στην παρουσία του φουκαρά «μαυρούκου» με τον σάκο στην πλάτη, ενδέχεται πλέον να τον «ονειρεύονται» τόσο στον ξύπνιο τους αλλά και στον ύπνο τους τη σκληρή ώρα για μια γυναίκα που ο σύζυγός της ροχαλίζει και της έχει γυρίσει για πολλοστή φορά την πλάτη στο πανάκριβό τους κρεβάτι δίχως να ακούσουν έστω μια καληνύχτα…