Προσπάθησε να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη επιτιθέμενος στον εισαγγελέα, επειδή έστειλε στην εθνική αντιπροσωπία τη δικογραφία, ενώ παράλληλα υπήρξε (θλιβερός) απολογητής της συμφωνίας και της εφαρμογής της
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Δεν είναι μόνο όσα έχουν έρθει πάλι στην επιφάνεια τις τελευταίες ημέρες (και δεν είναι λίγα!) που βαραίνουν τον Κώστα Τασούλα. Υπάρχει και κάτι ακόμη που θα τον συνοδεύει ως αρνητική σκιά και κατά τη θητεία του στην Προεδρία της Δημοκρατίας…
Ο επί των κοινοβουλευτικών θεμάτων (και με μνήμη ελέφαντα) συνεργάτης της στήλης ανέτρεξε στα πρακτικά της Βουλής και εντόπισε άλλη μία, επιεικώς απαράδεκτη και ντροπιαστική παρέμβαση που είχε κάνει στις 27 Μαΐου 2020 ως πρόεδρος της εθνικής αντιπροσωπίας. Ήταν το πρώτο μεγάλο ατόπημά του…
Η υπόθεση μάλιστα κάθε άλλο παρά ήσσονος σημασίας ήταν. Αντιθέτως, αφορούσε το κορυφαίο εθνικό ζήτημα της επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία είχε ψηφιστεί επί των ημερών Τσίπρα και υιοθετήθηκε απολύτως μετά το 2019 από τον κ. Μητσοτάκη…
Διαβιβάστηκε λοιπόν σε εκείνη τη φάση από τον Άρειο Πάγο στη Βουλή μηνυτήρια αναφορά πολιτών για «εσχάτη προδοσία» σε βάρος των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (μεταξύ των οποίων Τσίπρας και Κατρούγκαλος) που είχαν ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Παρά όσα έλεγε προεκλογικώς η Ν.Δ., η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της καταψήφισε, αγκαλιά βεβαίως με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, το αίτημα για άρση ασυλίας τους. Αυτό που είχε όμως προκαλέσει αίσθηση (στους ανυποψίαστους ως τότε) ήταν η παρέμβαση Τασούλα, ο οποίος παρεξέκλινε από τον θεσμικό του ρόλο ως πρόεδρος (όλης) της Βουλής. Ως βασιλικότερος του βασιλέως, απαξίωσε και προσπάθησε να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη επιτιθέμενος στον εισαγγελέα, επειδή έστειλε στην εθνική αντιπροσωπία τη δικογραφία, ενώ παράλληλα υπήρξε (θλιβερός) απολογητής της συμφωνίας και της εφαρμογής της…
«Αυτή η μήνυση έπρεπε να μην έχει έρθει στην Ολομέλεια» διαλαλούσε ο (μεταλλαγμένος) κ. Τασούλας, εγκαλώντας μάλιστα τον Άρειο Πάγο ότι «πριν διαβιβάσει τον φάκελο» όφειλε να έχει προβεί σε «έλεγχο» και να έχει αποφανθεί «για το απαράδεκτο της εγκλήσεως». Κι αυτό διότι, όπως απεφάνθη εν συνεχεία, «δεν λύνονται με μηνύσεις τα πολιτικά ζητήματα». Και κάπως έτσι υποβιβάστηκε, διά στόματος του τρίτου τότε κορυφαίου και αυριανού πρώτου πολιτειακού παράγοντα, σε ένα απλό πολιτικό ζήτημα το κατ’ εξοχήν εθνικό ζήτημα των τελευταίων ετών…
Για να ολοκληρώσει δε τη δικολαβική υποστήριξη της στροφής της Ν.Δ. ως προς τις Πρέσπες, είχε σπεύσει να παπαγαλίσει ότι «η Ελλάδα είναι υπέρ των Συμφωνιών και του Διεθνούς Δικαίου», προσθέτοντας με αποκαλυπτικό κυνισμό ότι οι «διαφωνίες» αφορούσαν το (προεκλογικό)… παρελθόν. Με άλλα λόγια; Και εκλογική εξαπάτηση και ενταφιασμός κάθε προσπάθειας να αναζητηθούν οι ευθύνες για μια πράξη αν μη τι άλλο στα όρια της εθνικής μειοδοσίας…
Αυτά ήταν τα πρώτα απτά δείγματα γραφής του κ. Τασούλα. Όσα ακολούθησαν με τις υποκλοπές, το έγκλημα των Τεμπών, τον γάμο των ομοφύλων κ.λπ. δεν ήταν παρά η νομοτελειακή συνέχεια ενός αναγκαίου «βιογραφικού» για την Προεδρία της Δημοκρατίας επί των ημερών Κυριάκου Μητσοτάκη…
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
