Το πλαστό το πασαπόρτι

Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*

Αμέσως, με το που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα, έμπλεξε με τις κακές παρέες. Αν και σοβαρός, δεν ήταν δύσκολο να παραστρατήσει. Τον πλεύρισαν, βλέπετε, οι παρατρεχάμενοι που του σύστησε ο προηγούμενος, ο «Ουκρανός», ο «Μακεδόνας», κι έτσι, μεταξύ ρουφιανιάς τυρού και αχλαδίου, δέχτηκε να παρασυρθεί και να του δείξουν τα «στέκια». Του άρεσε. Πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, στα «ευαγή ιδρύματα» να σπάει πιάτα, να ανοίγει σαμπάνιες και να πετάει λουλούδια μέχρι πρωίας.

∆εν παρέλειπε, όμως, μετά τα γλέντια να μας συμβουλεύει ότι «θα πρέπει να συμβιβαστούμε στις αμοιβαίες υδάτινες διεκδικήσεις με την Τουρκία».

Ούτε ψιθύρισε κάτι όταν η κυβέρνηση Μπάιντεν, «φίλη» της Ελλάδος και της Κύπρου, λίγες μέρες προτού αποχωρήσει ήρε τις κυρώσεις που είχε επιβάλει το 2019 στην Τουρκία. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. ∆υστυχώς, όμως όλα τα όμορφα και ωραία τελειώνουν κάποτε σε αυτή την άδικη ζωή. Το πολιτικό σκηνικό στη χώρα του άλλαξε και οι αντίπαλοί του ήρθαν στην εξουσία.

Ο κύριος πρέσβης, λοιπόν, με μεγάλη του λύπη θα πρέπει να αποχωρήσει και να ξεχάσει μπουζούκια, μπαράκια, ταβέρνες, εκδρομές, ντόλτσε βίτα. Στο αποχαιρετιστήριο πάρτι του, όμως, φέρθηκε εντάξει. Κύριος με κάπα κεφαλαίο. Τα συντρόφια στα γλέντια τα κάλεσε όλα.

Καλλιτέχνες, τραγουδιστές, μέλη της κυβέρνησης, βουλευτές, μπράβους, ρουφιάνους, μαφιόζους, πιστολάδες, καταζητούμενους από την Ιντερπόλ, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, κομματόσκυλα, ολιγάρχες των ΜΜΕ και δημοσιογράφους, «προοδευτικούς και δημοκρατικούς», από αυτούς που εδώ και 50 χρόνια πουλάνε την παπάτζα με το κιλό. Άλλωστε, σε αυτή τη χώρα στην πρεσβεία ρουφιανεύουν όλοι.

Ωστόσο, αν και καλό παιδί, ο κύριος πρέσβης ήταν άτυχος. Τη στιγμή που οι μερακλωμένοι τραγουδούσαν «η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί», παρά το γεγονός ότι ολόκληρος ο εργασιακός τους βίος αθροιζόμενος δεν υπερβαίνει τον έναν μήνα εργασιακού βίου ενός εργαζομένου, άρχισαν το μπουνίδι, το κλοτσίδι και οι φάπες. Καρέκλες, ποτήρια, πιάτα, σαμπάνιες και ποτά άρχισαν να φεύγουν τη στιγμή που δύο καλεσμένοι δημοσιογράφοι πλάκωναν στις μπουνιές και τις κλοτσιές τον τρίτο του σιναφιού τους.

Οι κυρίες των ξένων πρεσβευτών ενθουσιασμένες φώναζαν «έξοχα, τι ωραία, έτσι κάνετε πάντα στην Ελλάδα;» Παραβλέποντας το ευτράπελο του συμβάντος, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι όλοι οι αρμοί και οι συνιστώσες του μεταπολιτευτικού συστήματος που σάπισε την Ελλάδα ήταν παρόντες στο αποχαιρετιστήριο πάρτι, ούτε και να μην επισημάνουμε τη συνύπαρξη υπόδικων και καταζητουμένων με τους θεσμικούς παράγοντες.

Ο κοινός γεωμετρικός τόπος όλων αυτών των φαινομενικά ασύνδετων συνιστωσών του συστήματος εξουσίας και χρήματος είναι ένα σημείο και αυτό είναι η μαφιόζικη λειτουργία του κράτους. Ουδείς, επίσης, μπορεί να εκλεγεί αρχηγός κόμματος αν δεν έχει λάβει προηγουμένως πρόσκληση για τη δεξίωση της 4ης Ιουλίου. Αυτός είναι και ο λόγος που ουδεμία εναλλακτική πολιτική λύση υπάρχει.

Κάθε κόμμα συνιστά αντανάκλαση των υπόλοιπων κομμάτων, σε ένα κοίλο κάτοπτρο, με εστιακό σημείο τη διαφθορά. Πράγματι, η αδιαφορία των πολιτών για το πρόσωπο του Προέδρου της ∆ημοκρατίας αντανακλά την απουσία της πολιτικής. Εν τω μεταξύ, κατά τη διάρκεια της σύρραξης, η μουσική συνέχισε να παίζει όπως στους καβγάδες στα σαλούν, στις ταινίες γουέστερν.

Έπειτα από λίγα λεπτά, με την επέμβαση των μπράβων, που σήκωναν τον δημοσιογράφο από το πάτωμα, οι μπουνιές, οι κλοτσιές και οι φάπες σταμάτησαν, δυστυχώς. Την ίδια στιγμή οι υπουργοί της Ν.∆. ξανάπιασαν το τραγούδι.

Η «ψευτομαγκιά» του συστήματος εξουσίας του Μητσοτάκη δονούσε και πάλι την ατμόσφαιρα. Αυτή τη φορά, όμως, η αποκάλυψη των χαρακτήρων κυριάρχησε στον χώρο όταν οι αοιδοί άρχισαν εκ νέου να άδουν με πάθος «…το πλαστό το πασαπόρτι σαν και την καρδιά σου μόρτη, σαν την κάλπικη καρδιά σου τη σκληρή…».

*∆ιδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών