Του Απόστολου Αποστόλου*
Τελείωσαν οι παρελάσεις των υποψήφιων Προέδρων. Η ονοματολογία πήρε τέλος, αφού παρήλασαν οι εξ επαγγέλματος πολιτικοί, οι καθ’ υποτροπήν κομματάνθρωποι, οι καθ’ επιλογήν σωτήρες και οι καθ’ έξιν οιστροπλήγες βερμπαλιστές ρήτορες. Ο κ. Τασούλας, ωκεανολόγος της παραλλαγής του ύφους, με πολιτικές αποτυχίες ως δημοτικός άρχοντας και ως υπουργός Πολιτισμού, αλλά υπερψηφισμένος ως πρόεδρος Βουλής, θα είναι ο νέος ΠτΔ.
Και η νεοελληνική ζωή κάτω από τις στρατηγικές έντασης θα σκοτώνει όλες τις ελπίδες και θα πυροβολεί κάθε έξοδο από ένα σύστημα το οποίο επενδύει στην περιθωριοποίηση των πολιτών.
Έτσι και αλλιώς, οι θεσμοί έχουν χάσει την κοινωνική τους λειτουργικότητα, έχουν γίνει παρακολουθήματα στρατευμένων επιλογών. Τι μπορεί να σημαίνει η εκλογή του ΠτΔ σε μια εποχή όπου οι υπερεθνικές ολοκληρώσεις επιβάλλουν τις λειτουργίες, όπου η απο-πολιτικοποίηση έχει καταστεί γενικευμένο κλίμα; Όπου τα κόμματα υπάρχουν ως καρτελοποιήσεις παρά ως ανταγωνισμοί δυνάμεων;
Κάποτε ο Πολ Βαλερί έγραφε ότι «στην αρχή πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σ’ αυτό που τους αφορά. Ύστερα πολιτική είναι η τέχνη να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να αποφασίζουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν». Σήμερα η πολιτική δεν χρειάζεται να εξαπατά ανθρώπους, γιατί απέκτησε μια νέα τέχνη, να τους απογυμνώνει από τις δικαιοδοσίες τους με τη συγκατάθεσή τους.
Ο Μοντεσκιέ είχε αναφερθεί στις αντι-εξουσίες, αφήνοντας έτσι έναν υποψιασμό ότι και εκείνες θα παίξουν κάποτε έναν ρόλο. Ναι, παίζουν έναν ρόλο συμπληρωματικό στο σύστημα, ως κυκλοθυμικός προοδευτισμός και ως θολή ουτοπία. Το σύστημα, όμως, παραμένει στο απυρόβλητο. Αυτή είναι η ειρωνεία των πραγμάτων. Η αλλαγή των πολιτικών ιδεών εξαφανίζεται από τον ίλιγγο του ίδιου του ξεπεράσματος, με αποτέλεσμα οι πολιτικές ιδέες να παραμένουν ίδιες στο επίπεδο της εξουσίας, ενώ η πολιτική ανανέωση των προσώπων εξακολουθεί να αντλεί τον εξουσιαστικό της λόγο από τον φανατισμό των απόψεων της μεσσιανικής πολιτικής.
Μόνο η ρήξη με όλο αυτό θα μπορούσε να φέρει μια άλλη εικόνα της πολιτικής. Τι θα σήμαινε, όμως, κάτι τέτοιο; Να αντισταθούμε στην επαγγελματοποίηση, να συγκρουστούμε με την οικογενειοκρατία, τον αριβισμό, τη ρουσφετολογία, το σύστημα διαπλοκής, τον μηχανιστικό θετικισμό του πολιτικού επιστημονικού μεθοδολογισμού.
Αλλιώς, θα βιώνουμε τη σχιζοφρένεια του κομματικού θερμοκηπίου και τα μπαγιάτικα πολιτικά πρόσωπα, τις ίδιες μονοκανονιστικές φλυαρίες και τις επαναλήψεις των συμπληρωματικών δράσεων. Να, λοιπόν, γιατί ο κ. Τασούλας μοιάζει με ρόλο πολιτικής φιγούρας από το πολιτικό παρελθόν της συνεργασίας κράτους και κομματικού συστήματος της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου, όταν κάποιοι γίνονταν ιδιοκτήτες αξιωμάτων με προσόν την κομματική τους καθαρότητα.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
