Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Αν θέλει κανείς να αφηγηθεί την ιστορία της πολιτικής ατιμίας στη χώρα, δεν έχει παρά να εξετάσει τις αλλαγές των φορολογικών συστημάτων.
Το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα είναι άδικο και αναποτελεσματικό. Από κατασκευής και συνειδητά, πιάνει μονάχα τη μαρίδα. Τα «μεγάλα ψάρια» βρίσκουν πάντοτε τρόπους να περνάνε το διάτρητο δίχτυ. Η κατάσταση αυτή διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες, διευκολύνει τη φοροδιαφυγή και αποτελεί σημαντικό εμπόδιο στην επιχειρηματικότητα.
Οι κυβερνήσεις ρίχνουν την κακοδαιμονία για την παντελή έλλειψη επενδύσεων στη χώρα στις καθυστερήσεις της Δικαιοσύνης. Λίγοι μιλάνε για το φορολογικό σύστημα που αντιστοιχεί σε ένα καθυστερημένο και θεσμικά υπανάπτυκτο κράτος, το οποίο, για να θυμηθούμε και τον Σημίτη που μας άφησε πρόσφατα, χαριστικά βρέθηκε στον σκληρό πυρήνα των θεσμών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και το πληρώσαμε ακριβά, εμείς οι ίδιοι πάντα, όταν ήρθε η ώρα της λυπητερής.
Και ο τελευταίος πολίτης γνωρίζει στο πετσί του πια ότι έχει να κάνει με ένα περίπλοκο σύστημα που λειτουργεί χωρίς διαφάνεια και κανόνες, επιτρέποντας να ανθούν κάθε είδους συναλλαγές και θύλακες διαφθοράς. Οι τίμιοι Έλληνες αναστενάζουν στις Εφορίες, γιατί το κράτος τούς αντιμετωπίζει εχθρικά και εκ προοιμίου σαν απατεώνες. Πολλοί φτάνουν σε τέτοια έσχατα όρια απόγνωσης, ώστε τους ακούς την ώρα που βροντάνε αγριεμένοι την πόρτα πίσω τους να μουρμουρίζουν, «ε, ρε, κουμπούρι που σας χρειάζεται».
Από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα έχουν χοντρικά ψηφιστεί πάνω από 250 φορολογικοί νόμοι με άπειρο πλήθος διατάξεων, διατυπωμένων σε δυσνόητη γλώσσα, ακριβώς για να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτε, πέρα από αυτούς που εξόφθαλμα ευνοούνται και επίσης άπειρων, νυχτερινών και μεταμεσονύχτιων κυρίως τροπολογιών που συναντά κανείς διάσπαρτες σε άσχετα νομοσχέδια και υπαγορεύονται από τα συμφέροντα που χρηματοδοτούν το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Αντί για ένα ξεκάθαρο, δίκαιο και αναλογικό σύστημα μακράς πνοής, το οποίο δεν θα χρειάζεται κάθε τόσο ξήλωμα, οι κυβερνήσεις αυτοσχεδιάζουν -μόνο οι αλλαγές στην Παιδεία έχουν πολιτική αντιστοιχία-, βάζοντας κάθε φορά τους φορολογουμένους στα κάρβουνα. Όποιο και να ’ναι το τελικό σύστημα, η αλήθεια διαχρονικά παραμένει ίδια: τον βαρκάρη πληρώνουμε πάντα εμείς, μισθωτοί και συνταξιούχοι, που τα πικρά λεφτά μας, που όλο και λιγοστεύουν στις άγριες μέρες μας, βρίσκονται πάνω στο τραπέζι και δεν μπορούμε να κρυφτούμε πουθενά.
Οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ, που κολάζουν κατά τα άλλα τη φοροδιαφυγή, είναι μέρος της γενικής κοροϊδίας και φροντίζουν με τίτλους- αντιπερισπασμούς να κρύβουν τη μαύρη αλήθεια: ότι το κράτος μεροληπτεί υπέρ των πλουσίων και ότι μας κλέβει μπροστά στα μάτια μας για χάρη των πραγματικών ιδιοκτητών αυτού του οίκου ανοχής.
Ελπίζουμε ο μέγας Τραμπ να κανει εκ βαθρων την αλλαγη με την FED .. με την βεβαιοτητα οτι θα μας παρουν και εδω τα απόνερα .. και θα τα σηκώσουν .. ολα.
Υπάρχουν οικονομικές δραστηριότητες και… δραστηριότητες.
Όσοι δραστηριοποιούνται σε ζωτικά αγαθά και υπηρεσίες (που είναι κατά σειρά τροφή, στέγη, ασφάλεια, υγεία, παιδεία, και ακολουθούν όλα τα άλλα… που εν συνόλω υποστηρίζονται από βιομηχανία, μεταποίηση, εξωστρεφείς υπηρεσίες κλπ), πληρώνουν γενικούς φόρους, τέλη, κτλ, που σε μια δυναμική λειτουργία μπορεί να φθάσουν και το 60%.
Αυτοί είναι οι φόροι που επιβαρύνουν το καταναλωτικό κοινό που διαμαρτύρεται.
Υπάρχουν όμως δραστηριότητες που δεν φορολογούνται αναλόγως λόγω έδρας, φοροαποφυγής κλπ. Αυτές είναι εξόχως ανταγωνιστικές προς τις ημεδαπές, ούτως ώστε, εκεί που το διαφορικό κέρδος είναι κριτήριο ύπαρξης να συντρίβουν κάθε εγχώρια διάθεση προς σοβαρό επιχειρείν.
Το πρόβλημα της ελληνικής (ελληνικής λέμε και όχι γενικώς εγχώριας, επειδή από την ελληνική καλύπτονται οι υποχρεώσεις) παραγωγικής διαδικασίας και διάθεσης είναι πολύ βαθύτερο απ’ ότι φαίνεται εάν δεν εξετάζονται μόνο τζίροι, αλλά και σε ποιες τσέπες επιστρέφουν κατόπιν τα καθαρά κέρδη αυτών των τζίρων.
Η φοροδιαφυγή υπολογίζεται (με αρκετή πάντως αβεβαιότητα) σε 30 περιπου δισ. Με ένα μέσο συντελεστή κοντά στο 30% μανι μανι είναι 10 δισ.
Ένα σημαντικό ποσό που καλύπτει μεσοπρόθεσμα τις εξοφλητικές υποχρεώσεις του χρέους.
Θαύμα? Όχι, απλώς με τα σύγχρονα μέσα συλλαμβάνεται η συνολική φοροδοσία αφαιρώντας πόρους από την κατά τεκμήριο ανταγωνιστική οικονομία υπέρ της “απομυζητικής” στην οποία συμμετέχει τις τελευταίες δεκαετίες το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών.
Ενώ θα έπρεπε κανονικά αυτό το ποσόν να επιστρέφει υποστηρικτικά στους κατ’ εξοχήν παραγωγικούς τομείς και στους αντίστοιχους εκεί εργαζομένους.
Πάντα οι εφορίες αντιμετώπιζαν τους πολίτες εκ προοιμίου σαν απατεώνες, αφού ακριβώς αυτό έκαναν οι λεγόμενες “περαιώσεις”. Ό,τι επιχείρηση και να είχε κάποιος με την πάροδο κάποιων ετών του έλεγαν πως πρέπει να κάνει “περαίωση”, να κλείσει τα βιβλία του δηλαδή, να πληρώσει κάποιο ποσό που έκριναν ότι ήταν ικανός να το κάνει. Ακόμα και αν κάποιος ήταν τυπικός και πίστευε ότι δεν είχε καμμία φορολογική αμαρτία, του έλεγαν πως αυτοί θα έβρισκαν, ώστε να συμβιβαστεί…