Του Κώστα Πρώιμου
Και ποιος δε θα ήθελε να φοιτά στο Κολλέγιο Αθηνών; Να κυκλοφορεί από τα γεννοφάσκια του με λιμουζίνες, σοφέρ και ολόκληρο στρατό από δίπλα; Να έχει εξασφαλίσει a priori μια υπερπρονομιακή ζωή από τον δημόσιο κορβανά, χωρίς να χρειαστεί να κάνει οποιαδήποτε δουλειά ούτε για μια μέρα αν και εφόσον έτσι επιθυμήσει να πορευτεί για όσο του’ χει γραμμένο η μοίρα; Ποιος θα έλεγε όχι στο ενδεχόμενο να έχει πατέρα πρώην πρωθυπουργό… κι όλα λυμένα; Τις καλύτερες και πιο λαμπρές σπουδές στο διάβα του και δίχως ιδιαίτερο κόπο, ενώ αν του καπνίσει μια ωραία και ανέμελη πρωία να καλλιεργήσει προσωπικές φιλοδοξίες, με ένα απλό τηλεφώνημα να αναλάβει χωρίς πολλά-πολλά τη διοίκηση μιας δημόσιας επιχείρησης ή ακόμη και ιδιωτικής με τεράστιο μισθό; Να μην χρειαστεί ποτέ να παρακαλέσει κανέναν και για τίποτα;
Ασφαλώς σε κάθε βροντερό κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που φαντάζουν σαν αστραπές. Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ανεξαρτήτου κοινωνικής μόρφωσης ή βιοτικού επιπέδου μετά μεγάλης δυσκολίας θα απαρνιόνταν τον ανωτέρω ρόλο.
Μπορεί για τους περισσότερους το σενάριο αυτό να είναι βγαλμένο από παραμύθι, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχουν άνθρωποι που το βιώνουν καθημερινά. Ένας από αυτούς τους εξαιρετικά τυχερούς, διότι δε διαλέγουμε από ποιους ούτε το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο θα γεννηθούμε ή θα μεγαλώσουμε είναι ο νυν πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ακούω τις προάλλες την κυρά Μάγδα να εξυμνεί τον κύριο Μητσοτάκη. Η δύστυχη πλένει σκάλες και καθαρίζει τουαλέτες για να επιβιώσει σκληρά και έντιμα όπως εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες, έχει και σύζυγο που δουλεύει στο Πέραμα μεροκάματο και μια κόρη που τελείωσε ένα ΚΕΚ και τώρα εργάζεται ως μπέιμπι σίτερ περιστασιακά. Φυσικά η συγκεκριμένη βιοπαλαίστρια βλέπει μόνο τα συστημικά κανάλια και λόγω της ατυχίας της ως προς την έλλειψη μόρφωσης και σχετικών εμπειριών καταπίνει αμάσητο ό,τι και αν ακούσει.
– «Και ποιον να ψηφίσω;». Αυτή είναι η άμυνά της όταν στριμωχτεί και ψιλοϋποψιαστεί πως η αγιογραφία γύρω από το πρόσωπο του Κυριάκου έχει αρχίσει να ξεφτίζει εμφανώς.
– «Μα καλά, δε σε ενοχλεί στα γεράματα να κάνεις για τρεις και εξήντα μια τόσο βαριά και ανθυγιεινή εργασία;», της αποκρίθηκα.
– «Εμ, αγόρι μου, εγώ δεν είχα μυαλό να μάθω γράμματα, τι άλλο να κάνω; Δε βλέπεις τι γίνεται γύρω μας; Φτώχεια, πόλεμοι, βία;», μου ανταπάντησε.
– «Και πιστεύεις ότι με την παρούσα κυβέρνηση όλα βαίνουν καλώς στη χώρα;», συνέχισα.
– «Ε, άμα δεν πέφτουν τίποτα βόμβες… Εμάς δε μας πειράζει κανείς! Πήραμε και κείνα τα αεροπλάνα τα φαλάφελ πώς τα λένε! Γιατί, στα Χάρβαρντ πήγε, νέος είναι, οικογενειάρχης, μας προστάτεψε από τον κορονοϊό, πήρα και τα επιδοματάκια μου! Όχι σαν τους άλλους τους προδότες! Δεν είδες τι έγινε και σε κείνο το ΣΥΡΙΖΑ; Με τον Κασσελάκη, το σκυλάκι του και τον σύζυγο! Α,πα,πα,πα,πα!», κατέληξε.
Προσπάθησα να μη μειδιάσω και την αποχαιρέτησα βιαστικά…
ΥΓ. Εννοείται ότι ένα δέκα τοις εκατό επί του συνολικού πληθυσμού ευνοείται τα μάλα από την απόλυτη εφαρμογή ενός ακραίου νεοφιλευθερισμού με εκφραστές το σύστημα του νεομητσοτακισμού. Η κύρα Μάγδα όμως είναι καταδικασμένη να καθαρίζει κακάκια μέχρι να πάρει μια σύνταξη πενίας (και αν τη λάβει) ενώ θεωρεί τον εαυτό της ασφαλή και δοξάζει τον ύψιστο καθώς οι κυβερνώντες αγόρασαν τα «φαλάφελ» ή «όπως τα λένε τούτα», για να την προστατέψουν από τους Τούρκους. Και η ζωή συνεχίζεται, ενώ η βροχή θα πέφτει δικαίως πάντα και στους φτωχούς αλλά και στους πλουσίους…
