Του δρος Απόστολου Κρητικόπουλου*
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ευρώπη, σοκαρισμένη από τους νεκρούς και τις στάχτες της, γύρισε κεφάλαιο στην αιώνια ιστορία εσωτερικών συγκρούσεων που είχε και αποφάσισε να παύσει οριστικά τις μάχες, να παγιώσει τα σύνορά των εθνών της και να θέσει ως απαγορευμένο -με μιασματική χροιά- οποιαδήποτε σκέψη ή αναφορά σε αναθεωρητικές βλέψεις. Ακόμα και κράτη που είχαν μειονότητες όμορων εθνών μέσα στα σύνορά τους προσπάθησαν ή με τακτικές συμπερίληψης να κάμψουν όποιες βλέψεις απόσχισης και επανένωσης με την ιδεατή πατρίδα του κάθε τοπικού πληθυσμού ή απλά να αποφύγουν να αναφέρουν το πρόβλημα ώστε να ξεχαστεί και να το «ξορκίσουν».
Με την πτώση του κομμουνισμού στην ευρωπαϊκή ήπειρο, υπήρχαν κάποιες ανακατατάξεις, με αποκορύφωμα τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία κατά τον επανακαθορισμό της σε εθνικά κράτη το 1999, αλλά παρόλο που σόκαραν οι πολεμικές συγκρούσεις εντός ευρωπαϊκού εδάφους δεν θεωρήθηκε ότι αποτελούσε έναυσμα αναθεωρητικής πολιτικής. Όμως πριν από τρία έτη η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία τάραξε εντελώς την ειρηνική εποχή της άτυπης «pax romana» που νιώθαμε ότι ζούσαμε και εγκαινίασε μια νέα φάση στην ήπειρό μας. Αρχικά πιστέψαμε ότι αναθεωρητικές θεωρήσεις της Ρωσίας στην κεντρική Ευρώπη (όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε άλλες χώρες με ρωσικό πληθυσμό) ήταν κάποιου είδους προσωρινής ενδοσλαβικής σύγκρουσης. Όμως η επικράτηση του απρόβλεπτου Τραμπ στην Αμερική ταρακούνησε για τα καλά τα νερά. Όχι μόνο άρχισε αναθεωρητικές τάσεις για προσχώρηση του Καναδά και του Παναμά στις ΗΠΑ, αλλά εξέφρασε σαφέστατα ότι η Γροιλανδία, που είναι δανέζικης επιρροής μεγαλόνησος, πρέπει να αποτελέσει αμερικανικό έδαφος!
Δεν γνωρίζουμε, βέβαια, τι από όλα αυτά αποτελούν στρατηγικές μπλόφες για πίεση ή πραγματική απειλή για συγκρούσεις. Θεωρείται εξωφρενική μια πολεμική σύγκρουση κρατών της Ε.Ε. με τις ΗΠΑ για ένα παγωμένο νησί που ζουν πάνω του μια χούφτα άνθρωποι. Όμως είναι αναμφισβήτητο, αν προσθέσουμε στο παζλ και τις συγκρούσεις σε Συρία και Ισραήλ, ότι ο αναθεωρητισμός ήρθε για να μείνει και πως τα νερά της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής πλέον είναι αναταραγμένα και θολά. Πώς πρέπει να αντιδράσει η Ελλάδα σε όλο αυτό το νέο τοπίο; Προφανώς θέτοντας πάνω από όλα το εθνικό μας συμφέρον και όχι πρεσβεύοντας υποτακτικά ξεπερασμένες πλέον τακτικές που ανήκουν σε παρελθούσα εποχή. Χρειάζεται ψυχραιμία, όχι μεγαλοστομίες και βιαστικές συμμαχίες σε ένα σκηνικό που αλλάζει τόσο δραματικά και πάντα με πυξίδα τα συμφέροντα του δικού μας λαού.
*∆ιδάκτωρ Πληροφορικής (twitter: @kritikopoulos)
