Του Βασίλη Βέργη
Η συζήτηση έχει ανάψει και μέσα στα επόμενα 24ωρα θα γίνει γνωστή η απόφαση του πρωθυπουργού. Αναφέρομαι, φυσικά, στην επιλογή του προσώπου για τη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι «τι μέρος από αυτή τη συζήτηση αφορά ουσιαστικά τον Έλληνα πολίτη». Εκτιμάτε ότι η επιλογή του προσώπου «συντροφεύει» το καθημερινό οικογενειακό τραπέζι; Ότι αποτελεί βασικό θέμα σε μια παρέα; Ότι παίζει κάποιο κυρίαρχο ρόλο στη ζωή του Νεοέλληνα;
Θα μου επιτρέψετε με απόλυτο ρεαλισμό να πω ότι η συντριπτική πλειονότητα δεν δίνει δεκάρα! Όχι μόνο τα νέα παιδιά, τα οποία έτσι κι αλλιώς έχουν γυρίσει την πλάτη στην πολιτική, αλλά -επαναλαμβάνω- το συντριπτικό ποσοστό του κόσμου σχεδόν αδιαφορεί για το εν λόγω ζήτημα.
Προς Θεού, δεν θέλω να υποβαθμίσω την αξία της κορυφαίας θέσης στη δημοκρατία μας. Οφείλουμε όμως να βάζουμε τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση.
Δεν ξέρω αν η «αδιαφορία» έχει να κάνει με το γεγονός της μη ουσιαστικής «παρεμβατικότητας» (λόγω αρμοδιοτήτων) του ΠτΔ, δεν ξέρω αν η κυρία Σακελλαροπούλου δεν ενέπνευσε με την παρουσία της, δεν είμαι βέβαιος εάν ο κόσμος βλέπει πολιτικούς συμβιβασμούς-συμψηφισμούς πίσω από την επιλογή του προσώπου και γι’ αυτό απαξιώνει την ενασχόληση.
Ξέρω όμως ότι σπάνια θα ακούσεις πολίτη να συζητάει για το θέμα και σχεδόν απίθανο να βρεις κάποιον στο περιβάλλον σου ο οποίος να «καίγεται» για μια επιλογή η οποία δεν πρόκειται ουσιαστικά να επηρεάσει ούτε κατ’ ελάχιστο τη ζωή του.
Ο κόσμος παλεύει να λύσει τα σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας. Και ξέρει πως, όποιος κι αν είναι ο επόμενος ΠτΔ, δεν πρόκειται να παίξει ρόλο στις λύσεις. Ναι, θεωρητικά όλοι θέλουμε έναν Πρόεδρο που να δώσει ανάλογο κύρος στον θεσμό και να εκπροσωπεί τη δημοκρατία μας στο επίπεδο που της αξίζει.
Όμως το «παιχνίδι» είναι ξεκάθαρο πολιτικό, όχι κοινωνικό. Γι’ αυτό και απασχολεί πολύ περισσότερο τα κομματικά επιτελεία παρά τα ελληνικά νοικοκυριά. Έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν αρκετές πιθανότητες να δούμε τελικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη να λειτουργεί και σε αυτή την απόφαση ως «συνεχιστής της πολιτικής» του εκλιπόντος Κώστα Σημίτη.
Να καταλήγει, δηλαδή, στην επιλογή προσώπου το οποίο να συνδέεται ξεκάθαρα με εκείνη την εποχή, «δεσμεύοντας» με αυτόν τον τρόπο και την πλευρά του σημερινού ΠΑΣΟΚ στην ψηφοφορία.
Καθαρά από διαίσθηση θα έδινα μικρό προβάδισμα στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Άλλωστε ο «πατέρας του ΕΝΦΙΑ» έχει δείξει και στην πράξη στο πρόσφατο παρελθόν ότι είναι πολύ πιο κοντά με την Κεντροδεξιά παρά με το… ίδιο το Κέντρο.
Όμως, ξαναλέω, ελάχιστοι «εκτός πολιτικής σκηνής» ασχολούνται. Η επιλογή του νέου ΠτΔ έχει γίνει πιότερο «θέμα για τα μίντια» παρά για τον πολίτη που ζει εντός αυτής της δημοκρατίας. Για τούτο προφανώς δεν ευθύνεται ο κόσμος. Αυτός απλώς αξιολογεί και ορίζει προτεραιότητες. Με κριτήριο ζωής. Το οποίο στην προκειμένη περίπτωση μοιάζει αλάνθαστο…
Ποια θείτσα βγάλτε πάλι στη φωτό;
Κατέστησαν άχρηστο και πολυδάπανο τον θεσμό, δεν προσθέτει τίποτα στην κοινωνία, αντίθετα αφαιρεί χρήσιμους πόρους από την οικονομία.
Όσο για το ανάστημα των φορέων της προεδρικής εξουσίας, μαύρα μαντάτα.
Από το αρχικά υψηλό πολιτικό, το ανθρώπινο αλλά και το ηθικό κύρος των ανθρώπων που εκπροσώπησαν το θεσμό πέσαμε στη μετριότητα.
Σε τέτοιο σημείο, ώστε αυτή η εκπροσώπηση να θίγει τον μέσο έλληνα.
Κοστοβόρα λοιπόν και άχρηστη η προεδρία, όπως αυτή κατάντησε μετά τις τελευταίες αναθεωρήσεις του Συντάγματος.
Από όλες τις αναθεωρήσεις του Συντάγματος, χειρότερη αυτή που δίνει τη δυνατότητα στη Βουλή (μάλλον στον πρωθυπουργό ) να αποφασίζει μόνο η κυβερνητική πλειοψηφία.
Δηλαδή ένας πρωθυπουργός, ελέγχει απόλυτα τη νομοθετική εξουσία της Βουλής, την εκτελεστική εξουσία μέσω της κυβέρνησης, την δικαστική εξουσία μέσω της δικαιοσύνης (διορίζεται η διοίκηση), τον Στρατό (διορίζεται η διοίκηση) και το χειρότερο τον τύπο μέσω ροής επιδοτήσεων και τριγωνικών συναλλαγών.
Απέναντι σε έναν τέτοιο πρωθυπουργό, προτάσσουν έναν χαμηλού προφίλ πρόεδρο με καμία ουσιαστική αρμοδιότητα.
Η δημοκρατία και οι θεσμοί πάσχουν, οι πολίτες το πληρώνουν, η δε χώρα πέφτει σε υπανάπτυξη και κοινωνικό και οικονομικό μαρασμό.
Συμφωνω με το οτι ο μεσος πολιτης δεν ενδιαφερεται για τον προεδρο της δημοκρατιας και τις πολιτικες ιντριγκες αλλα για τα “καθημερινα του προβληματα”, δυστυχως ομως, προεκτεινοντας τις σκεψεις, σας θα πω οτι υπ αυτη την εννοια ο περιφημος “μεσος πολιτης” δεν ενδιαφερεται ουτε για την αθλιοτητα των δημοκρατικων θεσμων (παρακολουθησεις, δικαιοσυνη, Τεμπη, διαφθορα της αστυνομιας, πνιγμοι εκατονταδων μεταναστων, κλπ) και κατ επεκταση δεν ενδιαφερεται γι αυτη καθεαυτη τη δημοκρατια. Οταν ομως ο πολιτης ενδιαφερεται μονο για τα “καθημερινα του προβληματα” παυει να ειναι “πολιτης” και καταληγει να ειναι ενας απλος υπηκοος που δεν διαφερει απο τους κοληγους του Μεσαιωνα. Eλπιζω οτι δεν εχουν καταληξει σ’ αυτο το σημειο παρακμης ολοι οι συμπατριωτες μας.
Τον θεσμό του ΠτΔ, τον υποβαθμίζει πρωτίστως το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας, χρησιμοποιώντας τον, ανερυθριαστα, για τα ποικίλα παιχνίδια νομής της εξουσίας με ο,τι αυτή η νομή συνεπάγεται. Συνεπώς, δεν αφορά, ο θεσμός, αυτός, πλέον τον Έλληνα πολίτη ή μάλλον υπήκοο, εφ’ όσον δεν αποτελεί ( ο θεσμός και το πρόσωπο του ΠτΔ) τον εγγυητή της ομαλής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτευματος. Η όλη φασαρία, εκπορεύεται, πονηρά από το πολιτικό και δημοσιογραφικό καρτέλ, για ” ξεκαρφωμα”, δηλ. ως επίφαση για το πόπολο, ότι λειτουργεί η δημοκρατία, που εν τούτοις μας έχει αφήσει χρόνους, τουλάχιστον από το 1996.