Ικέτες στον νέο ηγέτη της Συρίας

Του Δημήτρη Παξινού

Έβλεπα την υπουργό Εξωτερικών της άλλοτε κραταιάς Γερμανίας να επισκέπτεται τον νέο ηγέτη της Συρίας. Ο μέχρι πρότινος ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους έβγαλε τα τουρμπάνια και ενδύθηκε τον νέο του ρόλο. Μόνο η γραβάτα τού έλειπε.

Υποδέχθηκε, λοιπόν, την εν λόγω υπουργό χωρίς να ανταλλάξει χειραψία. Αργότερα καταδέχθηκε να τη δώσει… Σαν σουλτάνος σε υποτακτικό του. Κι έμειναν όλοι ευχαριστημένοι!

Εντύπωση προκάλεσε κι η αμφίεση της υπουργού. Λες και πήγαινε σαφάρι. Δεν είμαι υπέρ των στιλιζαρισμένων ενδύσεων, ούτε και των τυποποιημένων. Αλλά υπάρχουν ορισμένοι κανόνες σε επίσημες συναντήσεις. Από το ζιβάγκο των πασόκων και το αμπέχονο των συριζαίων υπάρχει ο αποδιδόμενος σεβασμός στο γεγονός. Είτε πρόκειται για τη Βουλή είτε για άλλη τελετή. Η γραβάτα στα δικαστήρια από τον δικηγόρο είναι ο οφειλόμενος σεβασμός στα θέσμια. Ό,τι δίνεις, παίρνεις.

Γενικότερα παρατηρείται ένα ξεχαρβάλωμα στα ήθη. Η έλλειψη σεβασμού δείχνει έλλειψη αισθητικής, αλλά κυρίως έλλειψη αυτοσεβασμού. Κάποτε το θεωρούσαν αντίδραση στο κατεστημένο, στο οποίο οι ίδιοι συμμετείχαν και συνδημιουργούσαν. Άρνηση να υποταχθούν. Σε τι άραγε; Στην εξουσία; Στην οποία οι ίδιοι ζητούσαν να γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Έτσι, λοιπόν, κι ο Αλ Τζολάνι -ή όπως αλλιώς λέγεται πλέον- άλλαξε προσωπείο. Μεταμφιέστηκε. Δεν είχε ανάγκη να κρύβει πλέον το ρυπαρό προσωπείο. Δεν τον εξέφραζε πλέον. Έτσι του συνέστησαν οι Τούρκοι πάτρωνές του. Έτσι έπραξε. Τέρμα κι οι κελεμπίες όλων αυτών που λίγο πριν ήταν τρομοκράτες και μάλιστα επικηρυχθέντες. Έβαλαν τα καλά τους. Δηλαδή τα ευρωπαϊκά, που λέγαμε πολύ παλιά, όταν βγάλαμε φουστανέλες και νησιωτικές φουφούλες. Ένδειξη εξέλιξης εποχών.

Μόνο που όλα ξεχάστηκαν αυτομάτως. Όλα αυτόματα γίνονται τον τελευταίο καιρό στη γειτονιά μας. Στο Αιγαίο, στη «Γαλάζια Πατρίδα» όπως αποκαλούν το Αιγαίο οι Τούρκοι φίλοι μας. Κι εμείς, ως συνήθως, δεν αντιδρούμε ούτε σε αυτό. Απλά ψελλίζουμε κάποιες δικαιολογίες, αβάσιμες κι αστήρικτες. Για την τιμή των όπλων, που τα δανείζουμε πότε δω και πότε κει. Χωρίς αντάλλαγμα. Πολύ κουβαρντάδες. Όλα αλλάζουν και μόνο εμείς μένουμε και εμμένουμε πεισματικά κι αφρόνως σε μια πολιτική κατευνασμού, που τίποτε καλό δεν προμηνύει. Το παρελθόν είναι παρόν και προειδοποιεί.

Η Ε.Ε. ουραγός στις εξελίξεις σε συμπληρωματικό, παραπληρωματικό ρόλο. Παρακολουθεί κι απλώς έχει μεταβληθεί σε υπάκουο υπηρέτη των ΗΠΑ και σπεύδει να ικανοποιήσει τις επιθυμίες τους προτού εκδηλωθούν. Παραπαίει και ψάχνει να βρει ηγέτη.

Έχουν όμως τελειώσει. Ο μακρονισμός, όπως λέχθηκε η προσπάθεια εμφάνισης νέας κίνησης υπό διαμόρφωση, χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό, αποδείχθηκε μια μεγάλη φούσκα, όπως κι ο ίδιος Μακρόν. Τους έμειναν τα μεγαλεία άλλων καιρών, που είναι ανίκανοι να παρακολουθήσουν, ως πολύ μικροί να ηγηθούν.

Όμως η ιδέα της Ε.Ε. υπάρχει πάντα ως ιδανικό και ζώσα ιστορία, ικανή να ανατρέψει το σημερινό σκηνικό. Και θα το πράξει με το ξεπέρασμα παιδικών ασθενειών και δυσλειτουργιών που η ίδια προκάλεσε.

Και μέχρι τότε η κάποτε Πράσινη υπουργός Εξωτερικών, η κυρία Μπέρμποκ, και οι συν αυτήν θα σπεύδουν ικέτες στον νέο ηγέτη της Συρίας και κατ’ επέκταση στον κ. Ερντογάν, με αμφίεση επαναστατική, να υποβάλουν τα σέβη τους και να δηλώσουν υποταγή.