Το αβέβαιο μέλλον της Γερμανίας

Του Κωνσταντίνου Σχοινά

Στις αρχές του χρόνου που μας πέρασε βρέθηκα για ένα ταξίδι στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας.

Με το καλημέρα, στάθηκα ενώπιον υπαλλήλου στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου που μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Μου εξήγησε ότι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων στην Ελλάδα, ωστόσο απέφυγε να περιγράψει πώς βρέθηκε πίσω στη Γερμανία, υπονοώντας πως πρόκειται για κάποια «μεγάλη ιστορία». Το μόνο σίγουρο από το ύφος του ήταν ότι θα προτιμούσε σαφώς να βρίσκεται στην Ψωροκώσταινα! Ο ίδιος κάποια επόμενη μέρα με κοίταξε σαν εξωγήινο, όταν του είπα πως στην Ελλάδα οι περισσότεροι έχουν (ακόμη) την εντύπωση πως στη Γερμανία τα περισσότερα πράγματα λειτουργούν ρολόι. Του έλεγα για τη μετακίνηση σε κοντινή πόλη που είχα να κάνω και μου ευχήθηκε καλή τύχη, αφού είχα αποφασίσει να προτιμήσω τον γερμανικό σιδηρόδρομο! Έμαθα πως ουδόλως θεωρείται ο πιο εξασφαλισμένος τρόπος για να φτάσεις κάπου στην ώρα σου…

Κατά τ’ άλλα, κυκλοφορούσα καθημερινά σε δρόμους που μύριζαν χασίς και ανθρώπινα ούρα (έλαβα, άλλωστε, έξτρα συμβουλές από τον… ενθουσιώδη Γερμανό ρεσεψιονίστ για την ασφαλή προσέγγισή μου στο ξενοδοχείο, στην περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού), είχα την ευγενή τύχη να μου πουλήσουν λίγη μαγκιά (ή φιγούρα αν προτιμάτε) λυγερόκορμοι μετανάστες από την Αφρική, που περιφέρονταν με ακουστικά στ’ αυτιά και επιδεικνύοντας σε τυχαίους περαστικούς το ταλέντο τους σε μουσικές όπως το χιπ χοπ και η ραπ. Πολλοί μου ζήτησαν με σβησμένη φωνή «ένα ευρώ», ποσό θα έλεγα εξαιρετικά ανεπαρκές, αν λάβει κανείς υπόψη του τον καλπάζοντα πληθωρισμό. Μέσα σε όλα αυτά, μια αστυνομία να κάνει μάλλον αποσπασματικά τη δουλειά της, αφού εμφανιζόταν να βάζει μια σταγόνα τάξεως και συμμορφώσεως μέσα σε έναν ωκεανό χάους! Μέσα σε όλα αυτά, κάτι ακόμα εξαιρετικά οικείο: λευκές γυναίκες που, όταν ήταν μόνες τους, κοιτούσαν όλους αυτούς τους εξωτικούς θαμώνες της Ευρώπης με την άκρη του ματιού, έχοντας την ίδια ανησυχία που θα διέκρινε κανείς στο βλέμμα μιας Αθηναίας που διασχίζει την Ομόνοια στις 12 τα μεσάνυχτα…

Το μοναδικό πρωί που πήρα το πρωινό μου λίγο πιο νωχελικά, έχοντας πιάσει το τραπέζι δίπλα στην τηλεόραση της τραπεζαρίας, βρέθηκα παραδόξως να παρακολουθώ ένα ρεπορτάζ τουλάχιστον 20 λεπτών το οποίο αναφερόταν σε διαδηλώσεις που γίνονταν εκείνες τις μέρες στη χώρα εναντίον του… δεξιού εξτρεμισμού. Άλλο να διαβάζεις αναφορές για την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη (όπως διαβάζετε καλή ώρα όσα γράφω) και άλλο να βλέπεις κάποιον… γερμανικό Σκάι εν ώρα δημοσιογραφικού λειτουργήματος υψηλής ποιότητας! Εννοείται πως μου βγήκε ξινό το λίγο πιο χαλαρό πρωινό και μάλλον στη χώρα αυτή καλύτερα να κατεβάζεις το κεφάλι και να δουλεύεις, παρά να αράζεις και λίγο την πέτσα σου.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε κατά βάση μια ολοένα πυκνότερη ειδησεογραφία σχετικά με το αβέβαιο μέλλον της Γερμανίας, καθώς και μερικές περίεργες διχογνωμίες για το αν ένας Σαουδάραβας μακελάρης ήταν φανατικός ακροδεξιός ή, αντιθέτως, τυφλωμένος από ισλαμικό μίσος. Να πω την αλήθεια, πίστευα ότι θα βλέπαμε πολύ περισσότερα μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Ως γνωστοί σφιχτοχέρηδες οι Γερμανοί, φαίνεται πως μας δίνουν και πάλι λιγότερα από όσα θα υπολογίζαμε!