Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Με ανάμεικτα συναισθήματα φεύγει σε λίγες ώρες η χρονιά, αλλά και με πολλές αβεβαιότητες και αγωνίες ετοιμαζόμαστε να «καλωσορίσουμε» επίσης το νέο έτος…
Κατά τη διάρκεια του 2024 μπορεί να μην ήρθαν τα πάνω κάτω από πολιτικής πλευράς, όμως ήταν η χρονιά που άρχισε να «αδειάζει» το ποτήρι της κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ύστερα από πέντε χρόνια ολοκληρωτικής επικράτησης, οι ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου επέφεραν το πρώτο ισχυρό ρήγμα στην παντοδυναμία της Ν.Δ., κατεβάζοντας το ποσοστό της στο 28,3%. Παρά την απώλεια των 13 μονάδων βέβαια και τις αρχικές δηλώσεις ότι «το 41% δεν υπάρχει» και ότι «έλαβε το μήνυμα», ο κ. Μητσοτάκης συνέχισε να πολιτεύεται με την οίηση του 41%. Μόλις πρόσφατα μάλιστα το επικαλέστηκε ξανά…
Το ερώτημα που συζητείται στους πολιτικούς καφενέδες είναι τώρα εάν κατά τη διάρκεια του 2025 μπορεί να υπάρξει ανατροπή στους υπάρχοντες συσχετισμούς, με ποιον τρόπο και υπέρ ποίων. Κι αυτό διότι όσο και εάν η Ν.Δ. έχει μπει σε τροχιά υποχώρησης, για πρώτη φορά η πολιτική ζωή του τόπου κινείται σε αχαρτογράφητα νερά.
Το 2025 θα μπορούσε να είναι και εκλογική χρονιά; Ο κ. Μητσοτάκης το έχει αποκλείσει, ωστόσο η προσφυγή σε (πρόωρες) κάλπες δεν ήταν ποτέ κάτι που προαναγγελλόταν. Επίσης, ο κάβος που πρέπει να ξεπεραστεί για να έχουν ορίζοντα το 2027 οι εξελίξεις είναι η ανάδειξη (νέου;) Προέδρου της Δημοκρατίας. Στα τέλη του Ιανουαρίου ο πρωθυπουργός έχει πει ότι θα ανακοινώσει το πρόσωπο και τότε θα φανεί εάν η διαδικασία και η εκλογή θα προχωρήσουν χωρίς κραδασμούς και εκπλήξεις…
Σε κάθε περίπτωση η πρωτοβουλία του κ. Μητσοτάκη να ανακοινώσει χθες προσωπικά, δυόμισι ολόκληρα χρόνια νωρίτερα, τρεις υποψηφιότητες «κολλητών» του (Μαρινάκης, Αγαπηδάκη, Ρωμανός) πυροδότησε προεκλογικά σκιρτήματα. Σα να λέμε «διά παν ενδεχόμενο»;
Από την άλλη πλευρά, η νέα χρονιά δεν μπαίνει με τους καλύτερους οιωνούς και για την αντιπολίτευση, τα κόμματα της οποίας (ένθεν κακείθεν) θα χρειαστεί να βάλουν πιο ψηλά τον πήχη των επιδιώξεών τους. Ακόμη κι εάν δεν καταφέρει την πολυπόθητη ανάκαμψη των ποσοστών της και τη βελτίωση της εικόνας της η κυβέρνηση, οι αποστάσεις παραμένουν ακόμη (πολύ) μεγάλες…
Στην αυγή του 2025 το πολιτικό σκηνικό της χώρας καταγράφεται πλήρως κατακερματισμένο, αλλά (εάν λάβουμε υπόψη και το μέγεθος της αποχής στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις) και απονομιμοποιημένο, με την κοινωνία να βρίσκεται αφενός στα «κάγκελα» και αφετέρου στο «ψάξιμο». Γι’ αυτό και το νέο διακύβευμα είναι εάν η διάλυση θα μεγαλώσει κι άλλο ή εάν θα υπάρξει κάποιου τύπου ανασύνθεση μέσω συνεργασιών που θα έχουν περισσότερο τη μορφή τεχνητών συγκολλήσεων…
