Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*
Η προσφορά της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα κατανοείται μόνο συγκριτικά. Τα έτη 1989 και 2024 το ΑΕΠ Ελλάδας και Τουρκίας ήταν 130 και 238, και 107 και 1.340 δισεκατομμύρια δολάρια, αντίστοιχα. Δηλαδή, η Ελλάδα μέσα σε 36 χρόνια αύξησε το ΑΕΠ της κατά 1,83 και η Τουρκία κατά 12,53 φορές. Σήμερα η Ελλάδα είναι προτελευταία στους μισθούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μία θέση πάνω από τη Βουλγαρία και τελευταία στην αγοραστική δύναμη του πληθυσμού.
Τα σημαντικά στάδια της μεταπολιτευτικής μετάβασης είναι δύο: Το πρώτο άπτεται της αποελληνοποίησης και της μετάβασης από την πολιτική δομή του έθνους-κράτους σε συνομοσπονδιακά σχήματα. Το δεύτερο είναι η αποβιομηχανοποίηση και η εκχώρηση του συνόλου της εθνικής παραγωγής στα πολυεθνικά funds. Το πρώτο στάδιο, μέσω του τραπεζικού δανεισμού, αποτέλεσε το αναγκαίο σχήμα ώστε να εξουδετερωθούν οι αντιδράσεις στο δεύτερο στάδιο από έναν πληθυσμό ο οποίος υφίσταται συστηματική διαστρέβλωση της ορθολογιστικής νοητικής λειτουργίας του από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Από το 2016 και μετά υπήρξε μια ποιοτική μεταβολή στον οικονομικό και τον ιδιοκτησιακό χάρτη της χώρας.
Για να καταστεί η ποιοτική μεταβολή κατανοητή, θα πρέπει να παρουσιαστεί το πρόσφατο παράδειγμα της Αιγύπτου. Η χώρα δανείστηκε 2 δισεκατομμύρια δολάρια από το Κατάρ για να αγοράσει σιτάρι που καλλιεργείται στην Αίγυπτο, σε γεωργική γη που αγοράστηκε από funds τα οποία ελέγχονται από το Κατάρ. Με το ίδιο οικονομικό σχήμα η ιδιωτική και η κρατική περιουσία της Ελλάδας εκχωρούνται μεθοδικά στα ξένα funds, ώστε το σύνολο της παραγωγικής διαδικασίας, της κατανάλωσης και της οικονομικής δραστηριότητας να ελέγχεται από τα καρτέλ.
Προσπερνώντας το στημένο πολιτικό παιχνίδι, στο οποίο συμμετέχουν όλα τα κόμματα, αυτό που ενοχλεί το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα είναι η «μεγάλη εικόνα». Αυτός είναι ο λόγος της πρόσφατης, σφοδρής αντίδρασης στο βίντεο του Κώστα Μαρινάκη, καθηγητή Οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης, ο οποίος μέσα από το διαδικτυακό του κανάλι Grekonomics παρουσίασε το τριγωνικό σχήμα της διαπλοκής του πολιτικού συστήματος, των τραπεζών και των μέσων μαζικής επικοινωνίας.
Πράγματι, ο πρώτος πόλος του τριγώνου νομοθετεί, ο δεύτερος επωφελείται οικονομικά, ενώ ο τρίτος κατευθύνει τη συμπεριφορά της μάζας, με αποτέλεσμα και οι τρεις πόλοι να επωφελούνται οικονομικά από τη φτωχοποίηση των Ελλήνων. Η κοινωνική μηχανική ισχυρίζεται ότι το 1% του πληθυσμού ελέγχει τον κόσμο, μέσω ενός συστήματος γραφειοκρατίας, φορολογίας, διώξεων, καταστολής, κατασκευής ιδεολογίας και πολιτικής ορθότητας, που υλοποιεί το 4% του πληθυσμού. Το 90% του πληθυσμού κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, ενώ το 5% του πληθυσμού προσπαθεί να αφυπνίσει το 90%, εμποδιζόμενο και διωκόμενο όμως από το 4%, που ελέγχεται από το 1%.
Στην Ελλάδα την ανωτέρω κοινωνική δυναμική την ισχυροποιεί, αφενός, ένας πληθυσμός με εθνικό δείκτη ευφυΐας πλησίον του 90, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι το 100 και, αφετέρου, ένας λαός που οι πολιτικοί και τα φαρμακευτικά συμφέροντα τον οδήγησαν να βρίσκεται στην έκτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης χρήσης ψυχοφαρμάκων και ψυχικών διαταραχών (https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC9766760/#:~:text=Results,to%205%C2%B721)%20annually).
Περαιτέρω οι ιδεολογικές δομές ελέγχου του πληθυσμού μπορεί να περιγραφούν συνοπτικά με τον όρο «βενιζελισμός», ο οποίος από το 1922 και μετά αντικατέστησε τη Μεγάλη Ιδέα με την πτωματική θέση της «Μικρής, αλλά εντίμου Ελλάδος, που δεν διεκδικεί τίποτα από κανέναν». Ο βενιζελισμός απετέλεσε τον κορμό της ιδεολογίας του ΠΑΣΟΚ και του μητσοτακισμού. Όταν ένα έθνος δεν διεκδικεί συλλογικά τα μέγιστα, τότε οι πολίτες του αδυνατούν να κατανοήσουν το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτή είναι η βασική αρχή πάνω στην οποία βασίζεται ο έλεγχος και η ληστεία του πληθυσμού, την οποία, αντιθέτως, το σύνολο του πολιτικού συστήματος έχει κατανοήσει. Η Ελλάδα βρίσκεται σε σπιράλ θανάτου και μόνο ένα θαύμα μπορεί να τη βγάλει από τη δίνη.
*∆ιδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Αν το κύριο μάθημα ήταν τα απλά -πρακτικά οικονομικά τότε δεν θα ήμασταν θύματα
Δεν πρόκειται να αφυπνιστεί το 90%. Βολεύονται. Υπάρχουν κινητά, τικ τοκ, τηλεοπτικές παραγωγές προσαρμοσμένες στο IQ του 90 και κάτω.
Ο μόνος τρόπος για να έχει κάποιο μέλλον αυτή η τελειωμένη χώρα, είναι να γίνει μια ουσιαστική επανεκκίνηση. Δυστυχώς, αυτό προϋποθέτει μία πλήρη ανατροπή όλων των δεδομένων, που μπορεί να γίνει μόνον μέσω μίας πολεμικής σύρραξης τύπου 1897 (κατ’ ελάχιστον…).
Ήτοι, η εγχώρια ελίτ (ιδεολογικά πέριξ του ΕΛΙΑΜΕΠ), δεν θα μπορεί πλέον να δικαιολογήσει με τίποτα την ύπαρξη της, αφού δεν θα έχει, ούτε τη διάθεση, ούτε τη δυνατότητα, να προασπίσει εθνικό έδαφος. Θα ακολουθήσει χάος και μια «ακρωτηριασμένη», νέα αφετηρία.
Μόνο ηλίθιοι και ψυχοπαθείς ψηφίζουν Μητσοτάκη, και τον υπόλοιπο θίασο σκιών.
https://www.liberal.gr/amyna-diplomatia/oneiro-tis-toyrkias-gia-tin-anabiosi-tis-othomanikis-aytokratorias
Αυτοί που μας κυβερνούν, είναι ικανοί να πουν για τους Τούρκους στρατιώτες που θα «αποβιβαστούν» στο Καστελόριζο, ότι βρέθηκαν εκεί γιατί τους πήρε ο αέρας….
Δυστυχώς έχουμε φτάσει στον απόλυτο πάτο και σ’αυτό φταίμε όλοι μας, αλλά πολύ περισσότερο από όλους η σημερινή ανεκδιήγητη κυβέρνηση, που επιδεικνύει αδιανόητη υποχωρητικότητα, σε βαθμό επικίνδυνο. Όχι άλλο στημένο «κυπριακό» στο Αιγαίο! Καραμανλή και Σαμαρά εμποδίστε τη νέα προδοσία!
Ναι αλλά οι Τούρκοι έχουν δημοκρατικό τόξο της κλεψιάς και της αρπακτής;
Μακάρι να υπήρχαν στην Ελλάδα 10 άτομα σαν τον Γιώργο Καραμπελιά.
Πολύ σωστά. Ένα νέο 1897 ίσως είναι η μοναδική λύση.
Η Τουρκία είχε πάντοτε υψηλότερο αεπ από την Ελλάδα.
Έως το 1990 πιο πολύ (λχ το 1985, 48 δισ δολ η Ελλάδα και 65 δισ η Τουρκία), και κατόπιν η διαφορά εκτοξεύτηκε όπως αναφέρεται και στο άρθρο. Αντίστοιχα εκινείτο και ο κρατικός προυπολογισμός των δύο χωρών. Για την Ελλάδα, δηλ συγκριτικά, κάθε πέρυσι και καλλίτερα.
Το κύριο θέμα όμως έγκειται στο πως συνίσταται αυτό το αεγχπ, τι είδους δηλ αεπ είναι, καθώς και οποίων εξωτερικών “αναχωρήσεων” ως ποσοστό είναι (κάτι επομένως που παράγεται εγχώρια δεν σημαίνει πως όλο επιστρέφει ως αξία στους πολίτες της χώρας).
Έτσι έχουμε πως περί το 10% του αεπ στην γείτονα είναι από τον πρωτογενή τομέα, κοντά στο 32% από τον δευτερογενή (βιομηχανία, μεταποίηση, κατασκευές), και το υπόλοιπο υπηρεσίες.
Στην Ελλάδα αντίστοιχα 4%, 16% και τέλος το κερασάκι 80%!!
Το δε δημόσιο χρέος εντοπίζεται στο 165% αεπ (του εγχωρίου αεπ, όχι του εντός της εσωτερικής διανομής εθνικού) έναντι τουρκίας 50% αεπ, που είναι μάλιστα περισσότερο εκεί εθνικού… παρά εγχωριου τζίρου που μεσολαβούν έτσι και ξένες τσέπες. Δεν φοβούνται επί πλέον εκεί τον ανταγωνιστικό πληθωρισμό, που αποκαθιστά έστω κάποιες σχετικές ισορροπίες στα δύσκολα υπέρ της πραγματικής και όχι παρασιτικής-αφαιμακτικής (προς ξένη καταναλωτικά βρώση) οικονομίας.
Ακόμη όμως και αυτό το κατά κεφαλήν αεπ πρεπει να υπολογίζεται εν τέλει σε αγοραστική δύναμη (ppp) και όχι ως απόλυτος αριθμός… και η τουρκία εδώ επίσης δεν υστερεί. Δεν είναι δηλ μόνον το σχετικά φθηνότερο σ. μαρκετ αλλά και η ενέργεια -δεν έχουν ευαισθησίες για “πράσινα άλογα” εκεί- οι βενζίνες, τέλη, διόδια, υπηρεσίες, επιστροφή φόρων κτλ κτλ.
Βέβαια στην γείτονα έχουν επενδυθεί πολλά ξένα κεφάλαια -πάντως Εξαγωγικού Βασικά Προσανατολισμού- για παραγωγή σε αυτοκίνητα, λευκές συσκευές… που μας έχουν καταπλημμυρίσει με διάφορες κρυπτονομασίες από “δεδηλωμένους πατριώτες” εισαγωγείς, και άλλα.
Και εδώ πάντως το ίδιο “επιζητούμε εναγωνίως” οπότε ουδέν περαιτέρω σχόλιον περί μακροχρονίων επιπτώσεων.
Σε ένα ομολογουμένως παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα η σύγκριση πλέον των αεπ (που χάνει στους υπολογισμούς η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα) δεν λέει κάτι.
Αυτό που “λέει” (και το παρατηρούν στο μικροσκόπιο οι δανείζουσες αγορές) είναι η εξέλιξη του απολυτου αριθμού δημοσίου χρέους, καθώς και η αντιστάθμιση/απομείωση αυτού από το εμπορικό κυρίως ισοζύγιο (το συναποτελούν τρεχουσών συναλλαγών από τουρισμό, μεταφορές, ναυτιλιακό, κίνηση κεφαλαίων κλπ, θεωρείται ευπεπίφορα ευαίσθητο).
Δεν χρειάζεται εδώ να πλατειάσουν τα στοιχεία, είναι ευκόλως εντοπίσιμα.