Του Χρήστου Μπολώση
Δόξα εν υψίστοις, Κυριάκο, και… κ.λπ.
Είδα που λέτε, σύντροφοι, τη σύνταξή μου να εκτοξεύεται κατά 40 ολόκληρα ευρώ.
Το είπα σε γνωστό μου νεοδημοκράτη και μου απάντησε «γιατί δεν σου φτάνουν;» Λούφαξα.
Το είπα σε έναν άλλον και μου είπε: «Αν δεν τα θέλεις, δώσ’ τα σε εμένα». Μούλωξα.
Μου έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Ψάχνω να βρω πόσο με επιδοτεί το κράτος, που να μου κόβει χρόνια ο Θεός και να του τα δίνει μέρες, και τι βλέπω: «Ποσό επιδότησης κράτους στον λογαριασμό 2,15 ευρώ».
Έβαλα τα κλάματα και μου ήρθε στο μυαλό το ποίημα του Ρίτσου για τον Στάλιν: «Σώπα, γιαγιά, και σκούπισε με το μαύρο τσεμπέρι σου τα μάτια σου/Όταν σβήνει η φωτιά σου κάτου απ’ το τσουκάλι σου/ είναι ο Κυριάκος που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν’ ανάψει./ Όταν λείπει απ’ το τραπέζι μας το ψωμί κι απ’ το στρώμα μας τ’ όνειρο κι απ’ το δώμα μας το λυχνάρι/είναι ο Κυριάκος που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτου απ’ τα τούνελ της νύχτας/τη βουή των τραίνων να τρέχουν στα Τέμπη».
Φαίνεται όμως ότι το έλεγα δυνατά, διότι με άκουσε το στεφάνι μου και φώναξε από την κουζίνα: «Και σου είπα, χριστιανέ μου, μη φας όλη τη γέμιση, θα σε πειράξει».
