Η Αριστερά αξιωματική αντιπολίτευση ξανά και ο Κυριάκος σε πρόβα ευρωπαϊκού ρόλου;

Του Μανώλη Κοττάκη

Είναι οριστικά το ΠΑΣΟΚ η αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου με βάση την κοινοβουλευτική του δύναμη; Ή μήπως η σύνθεση της Βουλής των Ελλήνων είναι κυριολεκτικά κινούμενη άμμος;

Η απάντηση δεν είναι ξεκάθαρη. Και αυτό θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας εν όψει του θυελλώδους 2025, κατά τη διάρκεια του οποίου ψιθυρίζεται εντονότατα ότι η Βουλή των Ελλήνων, εάν χρειαστεί, θα κληθεί να ψηφίσει συνυποσχετικό για την παραπομπή της επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών στη Χάγη.

Γράφουμε «εάν χρειαστεί», διότι υπάρχει και το σενάριο της πολλαπλής οριοθέτησης Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών μέσω μίας διεθνούς διάσκεψης, η οποία θα αναλάβει να διανείμει τη θάλασσα της Μεσογείου με καθαρά «συναλλακτικές μεθόδους», λαμβάνοντας απλώς υπ’ όψιν το Διεθνές Δίκαιο. Όχι δεσμευόμενη αποκλειστικά από το Διεθνές Δίκαιο.

Σε κάθε περίπτωση, το ερώτημα παραμένει για το ποιος θα είναι η αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου με βάση τον κανονισμό της Βουλής το επόμενο έτος, καθώς πληροφορίες που κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία υποστηρίζουν ότι αναπτύσσονται στο παρασκήνιο ισχυρότατες διεργασίες μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία του Σωκράτη Φάμελλου, και της Νέας Αριστεράς, υπό την ηγεσία του Αλέξη Χαρίτση, προκειμένου σε πρώτη φάση να ενωθούν αυτές οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες και να ανακτήσει η Αριστερά στο Κοινοβούλιο τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και σε δεύτερη φάση, εάν αυτό επιτραπεί από τις εξελίξεις και από τις περιστάσεις, να υπάρξει κοινή κάθοδος των δύο κομμάτων στις προσεχείς εκλογές, προκειμένου να διεκδικήσουν με καλύτερους όρους την εκπροσώπηση της ήδη εξασθενημένης Αριστεράς στο νέο Κοινοβούλιο.

Οι προειδοποιήσεις που απηύθυνε πέρσι ο έμπειρος Στέφανος Τζουμάκας, πως ο τελικός στόχος του Κασσελάκη ήταν τελικά η διάσπαση, αν όχι η διάλυση του κόμματος, επιβεβαιώθηκαν πλήρως, αλλά είναι πλέον πολύ αργά!

Ισχυρότατες αντιδράσεις

Οι διεργασίες αυτές, στις οποίες συνδετικός κρίκος, προξενητής φέρεται ότι είναι ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, δεν θα ευωδοθούν από τη μία μέρα στην άλλη, καθώς λέγεται και υποστηρίζεται ότι υπάρχουν ισχυρότατες αντιδράσεις και μέσα στο εσωτερικό του τρέχοντος ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο εσωτερικό της Νέας Αριστεράς.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ λέγεται ότι πολέμιοι της συγχώνευσης των δύο σχηματισμών είναι ο Παύλος Πολάκης και ο Νίκος Παππάς, που εκ των πραγμάτων έχουν αποκτήσει ρυθμιστικό ρόλο στα εσωτερικά της ελάσσονος αντιπολίτευσης μετά την απώθηση Κασσελάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στο εσωτερικό της Νέας Αριστεράς υποστηρίζεται ότι έχουν ισχυρότατες επιφυλάξεις για τη συγχώνευση ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Νίκος Φίλης και ο Πάνος Σκουρλέτης. Αυτοί οι τρεις θέτουν ως προϋπόθεση για τη συνένωση των δύο χώρων τη δημόσια αυτοκριτική του Αλέξη Τσίπρα για τις ευθύνες που έχει για την πορεία που πήρε το κόμμα μετά την ανοχή που επέδειξε στην εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία της Αριστεράς.

Ο δρόμος αυτός προφανώς δεν είναι εύκολος, αλλά συνδέεται ευθέως και με τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Εάν τα ποσοστά του κόμματος υπό την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη λάβουν την ανιούσα και ξεπεράσουν ή αγγίξουν το 20%, τότε η απόπειρα συνένωσης των αριστερών δυνάμεων και ανάδειξής τους και πάλι σε αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου, υπό την αθέατη ηγεσία Τσίπρα, με βάση το άθροισμα των κοινοβουλευτικών τους εδρών, θα αποδειχθεί ένα εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο.

Αν όμως το ΠΑΣΟΚ απολέσει τη δυναμική που απέκτησε μετά την επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και δεν αξιοποιήσει το μομέντουμ, υποχωρώντας σε ποσοστά περί το 14% έως 15%, τότε το εγχείρημα της επανένωσης των δυνάμεων της Αριστεράς σε κοινοβουλευτικό επίπεδο σε πρώτη φάση θα αποκτήσει δυναμική και ενδεχομένως θα απομονωθούν οι διαφωνούντες.

Στην πραγματικότητα συζητάμε για τις εξελίξεις στο Κέντρο, καθώς όσο περνάει ο καιρός και η πολυδιασπασμένη Κεντροαριστερά υστερεί απέναντι στη λαβωμένη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη (η οποία κουτσά στραβά αντέχει να διατηρεί το ποσοστό των ευρωεκλογών, έστω κι αν έχει υποχωρήσει κατά 12 μονάδες σε σύγκριση με τις εθνικές εκλογές) τόσο θα επανέρχεται με ένταση το εξής ερώτημα: «Εάν δεν ενωθούμε, η Νέα Δημοκρατία θα κυβερνά διά βίου;».

Βεβαίως και να ενωθούν δύσκολα μπορούν να διεκδικήσουν την πρώτη θέση, γιατί η αξιοπιστία της Αριστεράς ως χώρου συνολικά σήμερα βρίσκεται στο ναδίρ της. Θα αποκτήσει όμως ενδιαφέρον το παιχνίδι. Αυτό που μας δείχνουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις είναι ότι η Νέα Δημοκρατία είναι η πρώτη δύναμη σε μία «πίτα» εκλογικού σώματος που όσο περνάει ο καιρός μικραίνει εξαιτίας της απονομιμοποίησης της πολιτικής. Συρρικνώνεται.

Να «πηδήξει» από το καράβι

Μη νομίζετε ότι αυτό δεν το βλέπει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Προφανώς και το βλέπει, γι’ αυτό και θα αναλάβει να εισηγηθεί στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής την πρόταση της Κομισιόν για το σχέδιο χρηματοδότησης της ενιαίας ευρωπαϊκής άμυνας, για την οποία υπάρχουν σήμερα δύο τάσεις: η πρώτη είναι να συνεισφέρουν οι χώρες ανάλογα με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν τους και η δεύτερη είναι να εκπονηθεί σχέδιο χρηματοδότησής της από ευρωομόλογα, με τα οποία θα δανειστούν χρήματα τα κράτη από τις αγορές (χρηματιστηριακές εταιρίες), προκειμένου να επενδύσουν σε αυτό το οποίο ονομάζεται πολεμική βιομηχανία και πολεμική οικονομία.

Η ανάθεση του ρόλου αυτού στον κ. Μητσοτάκη δείχνει ότι ενισχύεται ακόμα περισσότερο το προφίλ του στο εσωτερικό του ιερατείου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ούτως ώστε αν καταστεί δυνατόν να «πηδήξει» από το καράβι κάποια στιγμή και να αναλάβει ευρωπαϊκή θέση. Αλλά γι’ αυτό υπάρχουν πάρα πολλά αν. Αν, αν, αν, αν.

Στη Δύση του 2024 και στην αυγή του 2025, πάντως, αυτό που βλέπουμε ως πολιτικό συσχετισμό μοιάζει με μαγική εικόνα. Και οι διεργασίες που υπάρχουν στην Αριστερά αλλά και αυτές που θα αναπτυχθούν στην Κεντροαριστερά και στα δεξιά της Δεξιάς στην πραγματικότητα αποτελούν την πυξίδα των εξελίξεων. Αλλιώς θα «μπούμε» πολιτικά στο 2025 και αλλιώς θα «βγούμε». Αυτό που παρατηρούμε σήμερα είναι απλώς τα πρόδρομα φαινόμενα. Η νέφωσις πριν από την καταιγίδα…