Η Μέρκελ, το βέτο και η ώρα του στρατοδικείου

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Ομολογώ πως είχα αποφασίσει να μη διαβάσω το βιβλίο της αχώνευτης Μέρκελ ούτε στην ελληνική έκδοση. Το θεωρούσα χάσιμο χρόνου. Γιατί, όπως έγραψαν οι περισσότεροι ξένοι συνάδελφοί μου που μπήκαν στον κόπο να το ξεψαχνίσουν, δεν περιέχει το παραμικρό ψήγμα μετάνοιας ή, έστω, αυτοκριτικής.

Η γυναίκα που άνοιξε τις πύλες της Ευρώπης στον ισλαμικό λαθροεποικισμό και ταυτόχρονα κατέστρεψε την Ελλάδα με τα Μνημόνια έπρεπε σήμερα να απολογείται. Όμως, αντί να ψάξει για εξιλέωση, έγραψε ένα βιβλίο όπου αυτοαποθεώνεται, υποστηρίζοντας ότι όλα στις θητείες της υπήρξαν… καλώς καμωμένα.

Ομολογώ επίσης ότι με εξόργισαν και τα «ντεσουδάκια» της ενασχόλησής της με την ελληνική αποικία, όπως αναμεταδόθηκαν από τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης. Ότι συμπάθησε τον τσαχπίνη Τσίπρα με τα… ωραία αγγλικά περισσότερο από τον άχρωμο Σαμαρά που της ζήτησε και δημόσια συγγνώμη. Ή ότι διαπίστωσε πως ο αλησμόνητος Γιωργάκης ήταν ένας τύπος με χαμηλή αντιληπτική ικανότητα, που ζούσε στην κοσμάρα του.

Αδιάφορες οι παρατηρήσεις της κυρίας, στον βαθμό που το «διά ταύτα» ήταν κοινό και για τους τρεις πρωθυπουργούς των Μνημονίων: Αποδείχτηκαν εύκολα «διαχειρίσιμοι» για τον γερμανικό παράγοντα. Χωρίς κανένα σασπένς…

Να όμως που τελικά πρέπει να τα διαβάζουμε όλα. Γιατί καμιά φορά μέσα από τις γραμμές αποκαλύπτονται ή επιβεβαιώνονται μεγάλες αλήθειες. Και η αλήθεια εν προκειμένω είναι ότι η σημερινή Γερμανία, η ατμομηχανή και ταυτόχρονα η δυνάστης της ενωμένης Ευρώπης, είναι μία χώρα ελάχιστα ευαίσθητη, έως και εχθρική, στις ελληνικές εθνικές ανησυχίες.

Ο διευθυντής της «Εστίας» Μανώλης Κοττάκης, σίγουρα πιο επιμελής από εμένα, ανακάλυψε ένα ωραίο «μαργαριτάρι» της Μέρκελ, που αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Σχολιάζοντας την «κοινή δράση» του ελληνικού, του τουρκικού και του γερμανικού στόλου για την αναχαίτιση των λαθρομεταναστευτικών ροών, η πρώην καγκελάριος εξαίρει τον ρόλο της σε αυτό το συλλογικό «κατόρθωμα» επισημαίνοντας ότι επετεύχθη παρότι Αθήνα και Άγκυρα έχουν «διαφορετικές αντιλήψεις για την κυριότητα» των νησιών του Αιγαίου!

Δύο απόψεις 

Καταλάβατε τι έγραψε η Μέρκελ; Ότι υφίσταται διεθνώς θέμα «δύο διαφορετικών απόψεων» για την κυριότητα των ελληνικών νησιών και βραχονησίδων. Υιοθέτησε δηλαδή μία αμιγώς τουρκική θέση που θα ταίριαζε στους εμπνευστές της «Γαλάζιας Πατρίδας»!

Φανταστείτε λοιπόν στο προσεχές μέλλον μία ευρωγερμανική «διαιτησία» σε ενδεχόμενη αντιπαράθεση Ελλάδας – Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο. Που θα μπορούσε να προκύψει με οποιαδήποτε αφορμή, όπως το κυοφορούμενο τουρκοσυριακό μνημόνιο. Αν η γερμανική «ευγενική μεσολάβηση» ξεκινά με αφετηρία την παραδοχή πως για το ζήτημα της κυριότητας των ελληνικών νησιών υπάρχουν «διαφορετικές απόψεις», καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει.

Ασφαλώς η θετική προκατάληψη της Γερμανίας στις τουρκικές αναθεωρητικές επιδιώξεις δεν είναι νέο φαινόμενο. Ξεκινά από την εποχή του αυτοκράτορα Γουλιέλμου που οργάνωσε τους διωγμούς των Αρμενίων και των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και καταλήγει στις μέρες μας, όταν μια Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών, η πλέον ανόητη της απερχόμενης κυβέρνησης Σολτς, αναγορεύει την Τουρκία σε «εγγυητή σταθερότητας» της Συρίας και συστήνει τον αφοπλισμό των Κούρδων!

Η Αναλένα Μπέρμποκ είναι σίγουρα πολιτικός από το Lidl και μάλιστα από τα ράφια των… ληγμένων. Αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι ηγείται του ομοσπονδιακού υπουργείου Εξωτερικών της γερμανικής υπερδύναμης. Η άκρατη «τουρκοφιλία» αποτελεί πάγια θέση των κομμάτων εξουσίας που συνθέτουν τη mainstream πολιτική σκηνή στο Βερολίνο. Και σίγουρα διέπει τον αξιακό κώδικα των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ που αναμένεται να ανακτήσουν την εξουσία.

Η στάση της Γερμανίας

Παραλλήλως, η στάση της Γερμανίας και σε όλα τα περιφερειακά ζητήματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν αναταράξεις στα δυτικά Βαλκάνια είναι εξόχως εχθρική προς τις ελληνικές επιδιώξεις. Οι Γερμανοί είναι αυτοί που ενθαρρύνουν υπογείως τον αλβανικό «μεγαλοϊδεατισμό», προωθούν τη διεθνή αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, υποδαυλίζουν διαλυτικές τάσεις στη Βοσνία και βεβαίως «χαϊδεύουν» τους εθνικιστές των Σκοπίων.

Η Γερμανία όμως, από την άλλη πλευρά, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι αυτή που κάνει κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τώρα βιάζεται να καταργήσει και τυπικά το βέτο στα κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας.

Σε όλα τα υπόλοιπα έχει φέρει τη διαδικασία στα μέτρα της. Με την εισαγωγή της «ειδικής» ή «διπλής» πλειοψηφίας» που βασίζεται σε πληθυσμιακά και αριθμητικά κριτήρια (συνασπισμούς κρατών) μπορεί και επιβάλει με χαρακτηριστική άνεση τις επιδιώξεις της.

Η προσπάθεια κατάργησης της ομοφωνίας από την Κομισιόν ξεκίνησε από την εποχή του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, κατ’ επιταγή φυσικά του Βερολίνου, και σήμερα προωθείται ως «επείγουσα προτεραιότητα» από τη Γερμανίδα πρόεδρο Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Για λόγους… επιτάχυνσης της λήψης αποφάσεων.

Σύμφωνα με το γερμανικό σκεπτικό, δεν είναι ανεκτό χώρες με… αντιδραστικές ηγεσίες, όπως η Ουγγαρία ή η Σλοβακία, να μπλοκάρουν την τροχοδρόμηση προς τον… Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και αντιστοίχως μικρά και ασήμαντα κράτη, όπως η Ελλάδα και η Βουλγαρία, να καθυστερούν με ιδιοτροπίες την ευρωπαϊκή διεύρυνση στα Δυτικά Βαλκάνια, ορθώνοντας εμπόδια στην ενταξιακή προοπτική της Αλβανίας ή των Σκοπίων.

Μόνο που η κατάργηση της ομοφωνίας και επισήμως μας μεταφέρει σε άλλη πίστα. Γιατί εν προκειμένω το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν θα είναι πλέον η συνεχιζόμενη στρατιωτική στήριξη στον Ζελένσκι, η αναίδεια του Ράμα, τα «ανοιχτά σύνορα» και η ανοχή στην εξάπλωση της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αυτά τα έχουμε ήδη δεχτεί αδιαμαρτύρητα. Το ζήτημα θα προκύψει όταν έρθουν προς συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τα Ελληνοτουρκικά. Και τούτο μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.

Τελευταίο ανάχωμα 

Προσέξτε: Η Ελλάδα τείνει να απολέσει οικειοθελώς και το τελευταίο ανάχωμα αντίστασης σε επιλογές που αγγίζουν απειλές υπαρξιακού χαρακτήρα. Αν σήμερα της ζητούν απλώς «να κάνει τα στραβά μάτια» στα επιθετικά σχέδια της Τουρκίας που εξελίσσονται στη Μέση Ανατολή, μεθαύριο το ίδιο μπορεί να συμβεί και στο Αιγαίο. Η Γερμανία που ζητά να έχει πλέον τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην «κοινή εξωτερική πολιτική» έχει ήδη αναγνωρίσει δικαίωμα στην Άγκυρα να αμφισβητεί όχι θαλάσσιες ζώνες και δικαιώματα υφαλοκρηπίδας, αλλά εδαφική κυριαρχία επί (αδιαμφισβήτητα) ελληνικών νησιών. Ξαναλέω, λοιπόν, ότι μία «ευρωπαϊκή διευθέτηση» οποιασδήποτε ελληνοτουρκικής διένεξης θα ξεκινήσει από εξαιρετικά δυσμενή αφετηρία και η χώρα μας δεν θα μπορεί να αντιδράσει ως ανεξάρτητο κράτος. Θα βρεθεί πάλι προ στυγνών εκβιασμών όπως την περίοδο των Μνημονίων.

Επανέρχεται, επομένως, επιτακτικότερο από ποτέ το ζήτημα μιας ξεκάθαρης τοποθέτησης των ελληνικών κομμάτων γύρω από την κυοφορούμενη κατάργηση του βέτο. Όποιος εκλεγμένος πολιτικός αυτής της χώρας αισθάνεται υποχρεωμένος να συνταχθεί με την επιθυμία των Γερμανών, εις βάρος ζωτικών εθνικών συμφερόντων, ας βγει να το πει. Θέλουμε απλές κουβέντες και σταράτες. Θα χρησιμεύσουν για την καταγραφή, όταν μετά την αναίμακτη συνθηκολόγηση έρθει η ώρα του στρατοδικείου…