Και μη χειρότερα

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

Τα πιο μελαγχολικά Χριστούγεννα των τελευταίων ετών είναι ίσως τα φετινά. Για τους περισσότερους Έλληνες αλλά και για τον δημόσιο βίο της χώρας σε όλες του τις εκφάνσεις. Η χρονιά φεύγει, με τους δείκτες απαισιοδοξίας και αβεβαιότητας μέσα στην κοινωνία να βρίσκονται στα ύψη. Με την οικονομία να καρκινοβατεί και το πολιτικό σύστημα να παραπαίει…

Την ώρα που οι προκλήσεις και τα στοιχήματα σε διεθνές επίπεδο μεγαλώνουν επικίνδυνα, στο εσωτερικό ο πήχης χαμηλώνει ολοένα και πιο πολύ. Κι αυτοί που θα έπρεπε να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων αρκούνται να περνούν από κάτω στρουθοκαμηλίζοντας. Στον πολιτικό μικρόκοσμό τους, κυβέρνηση και αντιπολίτευση βολεύονται με τους ρόλους που έχουν σήμερα, αφήνοντας τον τόπο να σέρνεται με μια επικίνδυνη μοιρολατρία και εγκατάλειψη…

Από την πλευρά του, ο Κ. Μητσοτάκης δείχνει να νοιάζεται σχεδόν αποκλειστικά για το πώς θα παρατείνει, όσο γίνεται περισσότερο, τη μακροημέρευσή του στην εξουσία, έστω και με τη μορφή του μονόφθαλμου μέσα σε τυφλούς. Τι κι αν η κόπωση και η απογοήτευση έχουν δώσει ήδη τη θέση τους στην «οργή» και στον «θυμό», που σε συντριπτικά ποσοστά εκφράζουν πλέον τις κυρίαρχες τάσεις του κοινωνικού σώματος…

Ακόμη και την επιλογή του προσώπου που θα υποδείξει για την Προεδρία της Δημοκρατίας θα την κάνει (ή σωστότερα θα την ανακοινώσει) αφού γυρίσει από τις βόλτες του «σε βουνό και σε θάλασσα», με βασικό κριτήριο το μικροκομματικό του συμφέρον, εκμεταλλευόμενος τη συνταγματική αναθεώρηση που ο ίδιος επέβαλε για τον τρόπο εκλογής. Στο παρελθόν ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας εξέφραζε ευρύτερους συμβολισμούς. Τώρα η μόνη απορία είναι πόσο θα χαμηλώσει ο πήχης και ως προς αυτό…

Κατ’ αναλογία και η αντιπολίτευση, λιγότερο ή περισσότερο, παραμένει κι αυτή δέσμια των χαμηλών προσδοκιών, συνεργώντας στο σκηνικό της παρακμής και της αποσύνθεσης. Ενδεχομένως και από αδυναμία να πράξει κάτι άλλο. Κάθε πλευρά πάντως μοιάζει να κυριαρχείται πρωτίστως από το άγχος να «συμμετέχει», έστω και από τη σκοπιά του δευτεραγωνιστή, στο μοίρασμα μιας πολιτικής και εκλογικής πίτας και πέραν τούτου ουδέν άλλον, μέχρι νεωτέρας…

Εν αναμονή και της νέας χρονιάς, αυτή η εορταστική περίοδος σηματοδοτεί και μια καμπή που κανονικά θα έπρεπε να εμπεριέχει έντονα τα στοιχεία του αναστοχασμού και της περισυλλογής μπροστά στα κολοσσιαία προβλήματα που αντιμετωπίζει, εσωτερικά και εξωτερικά, η πατρίδα μας. Ωστόσο τίποτε δεν δείχνει, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, ότι τα αδιέξοδα θα είναι λιγότερα κατά το 2025, που θα το υποδεχτούμε σε λίγα εικοσιτετράωρα. Αντιθέτως, σε όλα τα μέτωπα διαφαίνεται επιδείνωση. Οπότε το «μη χειρότερα» είναι η ευχή που υπό τις καλύτερες συνθήκες θα μπορούσε να αποδειχθεί κάπως ρεαλιστική…