«Υπάρχω» κι όσο υπάρχεις «θα υπάρχω»!

Του Βασίλη Βέργη

Για τους Αμερικανούς «The voice» ήταν και θα παραμείνει διαχρονικά ο σπουδαίος Φρανκ Σινάτρα. Για τους Έλληνες «η φωνή» ήταν και θα παραμείνει εις του αιώνες των αιώνων ο μέγιστος Στέλιος Καζαντζίδης. Ο αιώνιος Στέλιος μας.

Σε τούτη τη χώρα έχουμε μια ιδιοτροπία, συνήθεια, λατρεία, πείτε το όπως προτιμάτε: τους «επώνυμους» που νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους τούς προσφωνούμε με το μικρό τους όνομα. Λίγοι, μια εκλεκτή παρέα ανθρώπων στο καλλιτεχνικό στερέωμα, έγιναν ένα με τα σπίτια και την αγάπη του λαού μας. «Ο Στέλιος», ο «Στράτος», η «Μελίνα»! Σαν μέλη των οικογενειών μας ένα πράγμα. Με μια μοναδικότητα στη σχέση που δύσκολα συναντάς.

Κάποιος που δεν γνωρίζει, που δεν έζησε αυτή τη σχέση, θα πει ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης έγινε πάλι «μόδα» τούτες τις μέρες εξαιτίας της ταινίας για τη ζωή του. Μέγα λάθος. Γιατί ο Στέλιος δεν υπήρξε ποτέ «μόδα», καθώς αυτή έρχεται και φεύγει. Ο Καζαντζίδης ήταν και είναι το ελληνικό τραγούδι. Και πολύ περισσότερα από αυτό.

Είναι ο πόνος, η ξενιτιά, ο ξεριζωμός, η ορφάνια, ο έρωτας του λαού μας. Ήταν, είναι και θα παραμείνει αιώνια ο πιο διαχρονικός εκφραστής του. Είναι το δάκρυ στην ψυχή του, είναι ο μόχθος στον ιδρώτα του, είναι η ελπίδα του μέσα στην πάλη, είναι το συναίσθημα, είναι ο αετός και ο Στέλιος τα φτερά του!

Με τη φωνή του, με τους δίσκους του, με τα τραγούδια του, μεγάλωσαν γενιές, δούλεψαν και πρόκοψαν γενιές, πόνεσαν γενιές, αγάπησαν γενιές. Το λαρύγγι του δεν ήταν απλά ένα μέσο που παρήγαγε αριστουργήματα. Υπήρξε ένας αγωγός συναισθημάτων που διαπερνούσε όπως τίποτα άλλο κάθε ελληνικό σπίτι. Για δεκαετίες. Και συνεχίζει να τις διαπερνά. Σαν ηλεκτρικό ρεύμα, σαν μια ιστορία που μεταφέρει ο παππούς στο εγγόνι, σαν ένα τεράστιος τόμος στη βιβλιοθήκη της ζωής μας.

Ο Καζαντζίδης δεν ήταν ακόμα  ένας μεγάλος τραγουδιστής. Ήταν ο «εξομολογητής» ενός έθνους που βγήκε από τα συντρίμμια και αναζητούσε τον δρόμο για μια καλύτερη ζωή. Έναν δρόμο δύσκολο, μέσα από τα αγκάθια. Αλλά τον βρήκε. Και ο Στέλιος έμεινε για πάντα ο ποιητής αυτού του δρόμου.

Ενδεχομένως για πολλά νέα παιδιά να προκαλεί «απορία» ο χαμός που γίνεται με την ταινία «Υπάρχω», ένα σημαντικό κινηματογραφικό εγχείρημα καταγραφής μιας ζωής που δεν αρκούν 10 ταινίες για να αποτυπώσουν το μεγαλείο της. Όμως για γενιές όπως τη δική μου, και ακόμη πιο πριν, το «Υπάρχω» έχει χαράξει τις ψυχές. Σε κάθε νότα, σε κάθε στίχο και κάθε έκφραση της μοναδικής ερμηνείας-διαδρομής. Δεν περιμέναμε την ταινία για να ανακαλύψουμε τη μαγεία του, τη θεωρούμε όμως ακόμα ένα κομμάτι αυτής.

Μόνο τυχαίο δεν είναι που άρχισαν βροχή τα αφιερώματα και τα δημοσιεύματα και όλα όσα μπορούν να φέρνουν τον μύθο κοντά και σε όσους δεν τον πρόλαβαν. Είπαμε: τούτος ο αγωγός ποτέ δεν θα σταματήσει να ενώνει, να συγκινεί, να αγαπάει.

Γιατί όπως θα ‘λεγε κι ο Στέλιος «Υπάρχω κι όσο υπάρχεις, θα υπάρχω»!

ΥΓ.: Καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά σε όλους. Με υγεία για εσάς και τις οικογένειές σας.