Η πατρίδα, ο ρομαντικός εθνικισμός και ο μοντέρνος ολοκληρωτισμός

Του Μανώλη Κοττάκη

Tην περασμένη Πέμπτη το μεσημέρι ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας επρόκειτο να ταξιδέψει στο Βελιγράδι αλλά το ανέβαλε την τελευταία στιγμή λόγω μίας τροφικής δηλητηρίασης την οποία υπέστη, κατά πάσα πιθανότητα, λόγω κατανάλωσης «ωμού» σουσοειδούς. Η επίσκεψή του δεν θα περιοριζόταν στο δημόσιο πρόγραμμα. Ο Δένδιας έχει αναπτύξει από τον καιρό που διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών προσωπικές σχέσεις με όλους τους Βαλκάνιους ηγέτες. Η οικογένεια του προέδρου της Σερβίας κ. Βούτσιτς οργανώνει κάθε χρόνο ένα εορταστικό χριστουγεννιάτικο τραπέζι, αμφιτρύων του οποίου είναι το αρχαιότερο εν ζωή μέλος της. Στην οικία του παρατίθεται. Κατά τη διάρκεια αυτού ο ταπεινός Βούτσιτς πετά τη γραβάτα και το κοστούμι, ντύνεται απλά και γυρίζει τα τραπέζια και σερβίρει τους προσκεκλημένους του κρασί και φαγητό. Έναν έναν. Η οικογένεια στα καλύτερά της. Πρόκειται για παράδοση που ακολουθούν και άλλες σερβικές οικογένειες και αποδεικνύει τη σημασία που έχει ο θεσμός στην αδελφή γειτονική μας χώρα, όπου η Ορθοδοξία είναι στα καλύτερά της και η woke ατζέντα στα χειρότερά της. Στέκομαι στο γεγονός και το κάνω «εικόνα», μια ενωμένη οικογένεια που είναι κύτταρο εθνικής και κοινωνικής συνοχής, γιατί οι ηγεσίες κρίνονται σε τέσσερα μέτωπα:

– Από τις πολιτικές τους για την κοινωνία και τη δοσολογία μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας.

– Από το αν έχουν εκπονήσει συνολικό εθνικό γεωπολιτικό σχέδιο για τη χώρα τους σε καιρούς πρωτοφανούς ρευστότητας αλλά και μεγάλων ευκαιριών.

– Από το είδος της κοινωνικής πολιτικής που ασκούν, αυθεντικής ή υποκριτικής, και από το αν απαντούν γενικότερα στο δίλημμα του δημοκρατικού καπιταλισμού: Με τους πολλούς ή με τους λίγους;

– Από το μοντέλο διοίκησης που εφαρμόζουν στο εσωτερικό της χώρας και ιδιαιτέρως των θεσμών. Δημοκρατικό ή αυταρχικό;

Για την πολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση απέναντι στον θεσμό της οικογένειας τα έχουμε ξαναπεί και όχι μόνο με αφορμή τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

Στην ουσία αλλάζει με στοχευμένες παρεμβάσεις τον θεσμό και με βάση το νέο κληρονομικό δίκαιο και με βάση τον νέο δρακόντειο νόμο για την ενδοοικογενειακή βία. Έφθασε στο σημείο να συμπεριλαμβάνει στην οικογένεια τους συντρόφους ζωής και τους περιστασιακούς συντρόφους χωρίς να έχουν οιαδήποτε αστική έννομη σχέση με το έτερον ήμισυ. Στην ουσία η κυβέρνηση αποδομεί ύπουλα αλλά σιωπηρά τον θεσμό του γάμου.

– Για τα τραγικά αποτελέσματα της απουσίας εθνικού γεωπολιτικού σχεδίου για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου παρέλκει επίσης να πούμε πολλά. Τα γεγονότα είναι ηχηρά. Η Τουρκία καταλαμβάνει διά της Συρίας, της Λιβύης, του Αζερμπαϊτζάν, του Ουζμπεκιστάν τον ζωτικό γεωπολιτικό χώρο που είχε διασφαλίσει η κυβέρνηση Καραμανλή για την Ελλάδα στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή το 2009. Αν είχε προχωρήσει το ολοκληρωμένο γεωπολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης Καραμανλή, το οποίο καθιστούσε την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο σε όλη την περιοχή για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σήμερα η Τουρκία δεν θα είχε κανέναν ρόλο στην περιοχή. Την αφήσαμε όμως να αποκτήσει με τις λανθασμένες επιλογές της τελευταίας δεκαπενταετίας. Και έτσι διεκδικεί να γίνει αυτή ο κόμβος μεταφοράς φυσικού αερίου και από τον Βορρά (Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν μαζί με τον ρωσικό αγωγό Turk Stream) και από τον Νότο (Ισραήλ, Αίγυπτος, Λιβύη). Με συνέπεια να αυξάνεται κατακόρυφα η γεωστρατηγική σημασία των Δαρδανελίων. Η οποία θα είχε αχρηστευθεί πλήρως αν η Ελλάς του Καραμανλή προλάβαινε να ολοκληρώσει το σχέδιο της κατασκευής του νοτίου διαδρόμου μεταφοράς φυσικού αερίου. Η τρέχουσα κυβέρνηση ενσωμάτωσε την εξωτερική πολιτική της χώρας στα γεωπολιτικά σχέδια άλλων χωρών (EastMed), τα οποία, μόλις άλλαξαν προτεραιότητες, οδήγησαν στην κατάρρευση και την υποτιθέμενη ελληνική στρατηγική.

– Στην οικονομία καλείται ως φιλολαϊκή πολιτική η πολιτική του «ξεροκόμματου». Κάθε φορά που θεριεύουν οι αντιδράσεις για την ταύτιση της κυβερνήσεως με το κεφάλαιο, τις πολυεθνικές και τις διαπλεκόμενες ελίτ, η παραπειστική απάντηση είναι η εξής: Πρόστιμα «χάδι» στις εταιρίες και τις τράπεζες που αισχροκερδούν εις βάρος των πελατών τους προκειμένου να λειανθούν οι αρνητικές εντυπώσεις, και επιδόματα ελεημοσύνης. Πάσης φύσεως επιδόματα. Εθισμός στα επιδόματα. Κοινωνική ειρήνη που βασίζεται στα επιδόματα.

– Υπάρχει, τέλος, και το μοντέλο διοίκησης της χώρας στους θεσμούς, στην κυβέρνηση και στο κόμμα. Μοντέλο το οποίο απέχει από ένα κόμμα πολιτισμένο και παραπέμπει σε ένα κόμμα ολοκληρωτικό. Όποιος αξιωματούχος δεν πειθαρχεί στη γραμμή του κεντρικού καταστήματος «αντικαθίσταται». Όποιος αξιωματούχος κινεί υποψίες ότι είναι «ανάξιος» της εμπιστοσύνης παρακολουθείται με μοντέρνες τεχνολογίες παγίδευσης επικοινωνιών και εκβιάζεται. Όποιος επιμένει να διαφωνεί διαγράφεται. Όποιος φακελώνεται για «αντικαθεστωτική δράση» δεν διαγράφεται απλώς, αλλά στοχοποιείται από έναν στρατό super trolls, τα οποία πρωταγωνιστούν στον οργανωμένο διαδικτυακό τραμπουκισμό.

Αν όμως η προσέγγισή σου για τις παραδοσιακές αξίες είναι τα διαρκή πλήγματα κατά του θεσμού του γάμου, αν η προσέγγισή σου για την οικονομία είναι η διαρκής εξυπηρέτηση των ισχυρών ολίγων και ο εμπαιγμός των εκατομμυρίων πολλών, αν η προσέγγισή σου για το εθνικό συμφέρον είναι η διαρκής πρόσδεση σε προστάτες και όχι η εμπιστοσύνη στις δικές σου δυνάμεις και αν η φιλοσοφία σου για το κόμμα είναι ο μοντέρνος ολοκληρωτισμός, τότε τα πράγματα είναι απλά: Έχουμε πολύ λίγα πράγματα για να μοιραστούμε μαζί. Και αυτό δεν είναι εμμονή κατά προσώπων, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι. Είναι η πίστη σε μια διαφορετική αντίληψη για το τι είναι «πατρίδα». Και δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Ακόμη και αν αυτή σε οδηγεί σε δρόμους μοναχικούς. Ο ρομαντικός εθνικισμός είναι προτιμότερος του μοντέρνου ολοκληρωτισμού.