Καθώς ήδη έχει αρχίσει η εορταστική περίοδος και η κοινωνία αναζητεί εναγωνίως κάποιες αφορμές και ευκαιρίες όχι μόνο για να χαλαρώσει αλλά και για να αντλήσει αισιοδοξία και θετική διάθεση, η πραγματικότητα αποδεικνύεται εντελώς διαφορετική.
Δεν είναι μόνο τα παντός είδους προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο πολίτης, ούτε τα αδιέξοδα που τον απειλούν στην προσπάθειά του να τα βγάλει πέρα, τόσο σε οικονομικό και εργασιακό επίπεδο όσο και κοινωνικά. Ακόμη και αυτή η απλή καθημερινότητα έχει γίνει πλέον ανυπόφορη.
Ειδικά στις μεγαλουπόλεις -με πιο χαρακτηριστική περίπτωση προφανώς την Αθήνα- η ζωή είναι πια ένα μαρτύριο από το πρωί έως το βράδυ. Δοκιμάζοντας τα νεύρα και τις αντοχές όλων, το κυκλοφοριακό από μόνο του, το χάος που προκαλείται από διάφορα, μικρότερα ή μεγαλύτερα «εργοτάξια» από το κέντρο της πόλης έως τις γειτονιές της, ακόμα το μπάχαλο που προκλήθηκε στο μετρό της Θεσσαλονίκης αυτές τις ημέρες, η ταλαιπωρία για την εξυπηρέτηση των πολιτών σε ουκ ολίγες υπηρεσίες, η ανασφάλεια που πλανάται γενικότερα συνθέτουν μια δραματική όψη που έρχεται να συνδυαστεί με όλες τις άλλες πάγιες πληγές, όπως είναι η ακρίβεια, η υποαπασχόληση, το πρόβλημα της στέγης και των ενοικίων, το διαλυμένο δημόσιο σύστημα υγείας κ.ο.κ.
Γενικότερα, η ποιότητα ζωής για τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων υποβαθμίζεται ασταμάτητα. Ταυτόχρονα ο πολίτης έχει να αντιπαλέψει με ένα κράτος που γίνεται ολοένα και λιγότερο φιλικό απέναντί του. Ολοένα και περισσότερο εχθρικό και αδηφάγο σε όλες τις εκφάνσεις και πτυχές του.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, που ενδεχομένως να είναι και η χειρότερη των τελευταίων ετών, φαίνεται ότι βρισκόμαστε -λιγότερο ή περισσότερο- όλοι, ενώ υποτίθεται ότι περιμένουμε να έρθουν αυτές οι ημέρες ώστε να βρούμε τον χρόνο να ηρεμήσουμε εσωτερικά, να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και τους οικείους μας και να αναστοχαστούμε, με την ευκαιρία της Γέννησης του Θεανθρώπου, εν όψει ακόμα μιας πολύ δύσκολης χρονιάς που ανατέλλει.
Το όπλο της υπομονής είναι ασφαλώς απαραίτητο για να κρατάει καθείς από εμάς μια ισορροπία απέναντι σε αυτές τις δυσκολίες. Από εκεί και πέρα όμως είναι λάθος η παθητική αποδοχή και η παραίτηση από την προσπάθεια να αλλάξουν, αλλά επί τα βελτίω και όχι επί τα χείρω, τα πράγματα. Η εγρήγορση και η βούληση να δώσουμε αυτόν τον αγώνα θα αποτελέσει και ένα από τα πιο κρίσιμα συλλογικά στοιχήματα για τη νέα χρονιά.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Εμπαιγμός και κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο. Ποιας μορφής εγρήγορση και ποιας μορφής βούληση να δώσουμε ποιας μορφής αγώνα που δίκαια αποτελέσει ένα από τα πιο κρίσιμα συλλογικά στοιχήματα για τη νέα χρονιά.
Όχι ενδεχομένως να είναι και η χειρότερη των τελευταίων ετών, είναι η χειρότερη για την χώρα που εάν πράγματι βρισκόμαστε -λιγότερο ή περισσότερο- όλοι, η κατάσταση θα είχε δρομολογηθεί διαφορετικά από καιρό πριν.
Διότι πολύ απλά ο πολίτης όταν έπρεπε να αντιπαλέψει με το κατεστημένο, του έδωσε γη και ύδωρ ώστε να γίνει ο δήμιός του.
Στο σήμερα με γερασμένο λαό, με νεολαία που μεγάλωσε σε δεδομένη ποιότητα ζωής, με ενημέρωση μέσα από την τηλεόραση καθισμένη στην πολυθρόνα, θαύματα δεν γίνονται, εξωγήινη δεν πέφτουν, η Πυθία έπαυσε να βγάζει χρησμούς.
Αυτός ο λαός επομένως του απομένει να αντιληφθεί πολύ καλά ώστε να αποφασίσει πως θέλει την ζωή του στο σήμερα, στο αύριο. Παράλληλα ποιας μορφής επόμενη πολιτική εικόνα ήθελε πορευτεί το χρεώνεται να το υποδείξει και να οδηγηθεί ο ίδιος ο λαός. Λυπηρό μεν, πραγματικότητα δε, σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι μας έχουν εγκλωβίσει οι τακτικές και επιλογές των τελευταίων δεκαετιών άσκησης πολιτικής και εξουσίας.
Οι κατηγορίες πολιτών των ικανοποιημένων, των βολεμένων, των αδιάφορων, των αδύναμων, των μη τολμηρών, των περιμένοντας από τους άλλους, όλα οδηγούν στο συμπέρασμα πως ακόμη το σηκώνει το φορτίο η κοινωνία.
Οι αντιξοότητες φωνάζουν, δεν παραιτούμεθα από την εξουσία, τρομοκρατούμε, επιμένουμε στην χειραγώγηση. Και από την άλλη πολυφωνία, διαίρει σε μικρά κόμματα δεν έρχεται το θαύμα!
Αυτό το κράτος απέναντί στην συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων που γίνεται ολοένα και λιγότερο φιλικό , ολοένα και περισσότερο εχθρικό και αδηφάγο σε όλες τις εκφάνσεις και πτυχές του έχει καταφέρει να προσπερνά τον λαό του να τον ελέγχει και να τον εξαπατά να τον οδηγεί όπως αρέσκεται ως κράτος.
Όταν λοιπόν η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων θελήσει να σταματήσει αυτή την υποβάθμιση οι επιτήδειοι οι καιροσκόποι βρίσκονται ξανά μερικά βήματα εμπρός και πρέπει να αντιπαλέψει με όλο αυτό το σκηνικό που ετοιμάζεται σιωπηρά ροκανίζοντας τον χρόνο.
Η ανυπόφορη εικόνα λοιπόν ανατρέπεται μόνο όταν δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.
Η ευχή και η ελπίδα να μην βρεθούμε αντιμέτωπη με εκπλήξεις που τρομάζουν.