Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Βαθμηδόν, μετατρεπόμαστε σε άτομα που δεν χρειάζονται στο σύστημα. Είμαστε έξω από τους υπολογισμούς του. Όταν φτάσεις σε ένα ακραίο επαγγελματικό όριο, όπου ο μισθός που παίρνεις είναι αρκετά λιγότερος από τις υποχρεώσεις σου, εύκολα μπορείς να βρεθείς εκτός εργασιακής και κοινωνικής κανονικότητας. Αυτό δεν είναι θέμα διάθεσης, όπως το είπε αυτό το βολεμένο πολιτικό όνειδος, ο Σπυράδωνις Γεωργιάδης, που κανείς δεν ξέρει πώς και με τι λεφτά ζει, κι αν έχει ελεγχθεί σωστά η δήλωση της περιουσιακής του κατάστασης. Είναι αυτό που ζούνε οι κανονικοί άνθρωποι.
Διαβάζω καιρό τώρα συνεντεύξεις αστέγων. Οι περισσότεροι χάσανε σε κάποια, όχι και τόσο μακρινή, εποχή κάθε ικμάδα, και ανατράπηκε ολοκληρωτικά η ζωή τους εξαιτίας απανωτών ατυχημάτων. Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Στα χρόνια που ήρθαμε, η καταστροφή μάς γνέφει. Εύκολα κανείς, από μια σειρά αναποδιές, μπορεί να απολέσει όλα τα σταθερά του σημεία, και μετά να κάνει στα παγκάκια αδιέξοδους απολογισμούς μέχρι να χάσει τα λογικά του.
Τα πάντα στον κόσμο δείχνουν ότι όλα είναι αβέβαια. Το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων είναι πώς θα μπορέσουν να ξαναπάρουν πίσω την ποδοπατημένη τους ταυτότητα και να ξαναρχίσουν μια νέα ζωή, ξεφεύγοντας από την απάθεια και την απελπισία.
Έχοντας μερικά «φιλαράκια» τέτοια, που μεριμνώ για πάρτη τους, καταλήγω συνοπτικά στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται να γίνουν ορισμένα πράγματα ώστε το βλέμμα αυτών των ραγισμένων ανθρώπων, που έχει αποσυρθεί από τα εγκόσμια, να σηκωθεί λίγο ψηλότερα και να συναντηθεί με τις ματιές των άλλων.
Αυτό, βεβαίως, δεν είναι θέμα ατομικής «φιλανθρωπίας». Χρειάζεται μια συγκροτημένη κοινωνική πολιτική για τα θύματα της πολιτικής που δίνει προτεραιότητα στα κέρδη. Και, πριν απ’ όλα, χρειαζόμαστε μια συγκροτημένη πολιτική για μια διαφορετική οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας, που δεν θα πετάει στο περιθώριο κανέναν.
Άνθρωποι αναίσθητοι, σαν τον Σπυράδωνι, μας λένε ότι πρέπει να τελειώνουμε με διάφορες ιδεολογικές κυριαρχίες, γιατί όλα στο μυαλό μας είναι. Κρύβουν ότι ζούμε κάτω από την κυριαρχία της Μέρκελ και των ορφανών της. Ο ίδιος, σαν «Γερμανάκι» της τρόικας, τσίριζε με τη λεπτή φωνούλα του ότι δεν θα αφήσει να του κλέψουν τη δόξα των απολύσεων οι δανειστές…
Πάει μήνας τώρα και ήθελα να το σχολιάσω αυτό που ορισμένες «δημοσιογραφάρες» της πρωινής ζώνης στην τηλεόραση βιάζονταν να ‘ρθούνε τα Χριστούγεννα και να στολίσουμε, και παρακαλούσαν γλοιωδώς να τους στείλουνε οι φούρνοι γλυκά στα στούντιο. Σε κανέναν και σε καμιά από δαύτους δεν έκοψε να κάνουν κάτι πιο συλλογικό και να οργανώσουν κοινωνικά συσσίτια, αφού το κράτος είναι απόν…
