Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Η ελληνική αδυναμία ξεπρόβαλε πάλι. Το αφήγημα του ελληνέζικου κράτους, ότι καθιστάμενοι πιστά και καλά παιδιά στη βούληση των συμμάχων μας και ότι αυτό θα μας ευνοήσει, όχι απλά δεν «βγαίνει», αλλά οδηγούμεθα σε τραγωδία όσον αφορά τον εν γένει Ελληνισμό.
Θυμάμαι σειρά πολιτικών πρώτης γραμμής που παρέλασαν στα κανάλια των ολιγαρχών να διαμηνύουν ότι η Τουρκία έχει απλώσει τα πόδια της περισσότερο από όσο τής αναλογεί και αυτό θα αποβεί σε βάρος της.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της φανταστικής πρόβλεψης, η οποία συγκρίνεται μόνον με τις νοστραδαμικές ικανότητες του Σκάι, σύμφωνα με τις οποίες εδώ και δέκα χρόνια η τουρκική λίρα καταρρέει; Το αποτέλεσμα είναι η Τουρκία να έχει κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς την αποκατάσταση του μεγάλου οράματός της, που δεν είναι άλλο από την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Ελληνισμός ξαφνικά βρίσκεται να ασφυκτιά υπό έναν θανάσιμο τουρκικό, γεωστρατηγικό εναγκαλισμό: Αλβανία, Συρία και Λιβύη είναι κράτη που ελέγχονται άμεσα από την Τουρκία. Σπουδαίες προβλέψεις από τους στρατηγικούς εγκεφάλους των Αθηνών.
Βυθισμένοι στην εξάρτηση από τη δουλεία τους απέναντι στους ντόπιους ολιγάρχες αποφάσισαν να ανοίξουν και τα νησιά μας, ώστε το ντιλ να μεγαλώσει, βάζοντας στο κόλπο και τους Τούρκους ολιγάρχες, οι οποίοι επενδύουν σαν να μην υπάρχει αύριο στην Ελλάδα, δορυφοριοποιώντας τη με άνεση και με μπρίο.
Λίγη τσίπα δεν έχει μείνει σε αυτήν εδώ τη χώρα; Λίγη αξιοπρέπεια; Ή εξαγοράζεται κι αυτή, ώστε να πιστέψουμε στο τέλος ότι το καλύτερο που έχουμε να προτάξουμε ως έθνος είναι το woke «Maestro», κομπάζοντας που εισήλθε στο woke Netflix;
Λέει ο κ. Γεραπετρίτης, που εσχάτως για να… πηδήξει από το καράβι διεμήνυσε ότι δεν λαμβάνει μόνος του τις αποφάσεις, αλλά υπακούει στην ευρύτερη αντίληψη της κυβέρνησης, ότι πρέπει να σταματήσουμε την «ακινησία» στην εξωτερική μας πολιτική. Αυτό, κ. Γεραπετρίτη, δεν γίνεται α λα καρτ και μόνο με την Τουρκία.
Στη Συρία ποιες είναι, άραγε, οι έως τώρα ενέργειές μας ώστε να μην πλήξουμε από την ακινησία; Τι έχουμε πράξει έως τώρα για τους Ρωμιούς της Συρίας, που είναι ασφαλώς πολλοί περισσότεροι από τις 40-50 οικογένειες που προπαγανδίζεται ως αφήγημα από την κυβερνητική προπαγάνδα; Στη Λιβύη; Για τους Έλληνες της Ουκρανίας;
Εκεί ακινητοποιείται το δόγμα της μη ακινησίας; Μόνον για την Τουρκία υφίσταται; Από τη στιγμή που η Τουρκία λειτουργεί οικουμενικά, εμείς, άραγε, δεν διαθέτουμε οικουμενικό Ελληνισμό; Ή δεν μας αφήνουν να επικοινωνήσουμε οι σύμμαχοί μας μαζί του, επειδή έχει ως αιχμή του «δόρατός» του την Ορθοδοξία; Όντες δουλικοί, χωρίς ανταλλάγματα οδηγούμαστε να μη μας λαμβάνουν σοβαρά υπόψη ακόμα κι εκείνοι που μας έχουν ανάγκη.
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]
