Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
1. Σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου, η έλευση του νέου έτους εορτάζεται πανηγυρικά και κατά παράδοση στις κεντρικές πλατείες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέτος αποφάσισε να πρωτοτυπήσει και σε αυτό.
Βγήκε στα καλά καθούμενα ο περιφερειάρχης, αυτός ο γίγαντας (τρόπος του λέγειν…) Χαρδαλιάς, κι ανακοίνωσε ότι οργανώνει δική του γιορτή στο Πεδίον του Άρεως, θέτοντας πρόσθετα προβλήματα στον καινούργιο χρόνο: να κάνει ποδαρικό στη λεωφόρο Αλεξάνδρας ή στην πλατεία Συντάγματος.
Καραγκιοζιλίκια; Προφανώς… Απλώς, όπως υποψιάζονται πολλοί, το μένος της (μισής) οικογένειας Μητσοτάκη δεν έχει κοπάσει ακόμα μετά το εκλογικό ναυάγιο στον Δήμο Αθηναίων, όπου ο χαϊδεμένος Κωστάκης Μπακογιάννης, που για άλλα τον προόριζε η μαμά του, τσαλάκωσε άσχημα το τρυφερό του πρόσωπο…
2. Στις 13 Δεκέμβρη του 1943 διαπράχθηκε στα Καλάβρυτα ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα της ναζιστικής Γερμανίας. Όπως και στην Κάνδανο, όπως και σε όλες τις μαρτυρικές περιοχές της Ελλάδας, οι Γερμανοί δικαστές αποφάνθηκαν ότι «τα αντίποινα ήταν νόμιμη αντίδραση για τους φόνους Γερμανών στρατιωτών».
Με βάση αυτή την άθλια λογική δεν δικάστηκε ποτέ κανείς και οι δήμιοι πέθαναν ειρηνικά στα σπίτια τους απολαμβάνοντας την εκτίμηση των γειτόνων… Είναι δε χαρακτηριστικό ότι, από τους 800 φακέλους που έστειλε η Ελλάδα στη Βόνη, πρωτεύουσα τότε της Δυτικής Γερμανίας, για τα εγκλήματα της Βέρμαχτ, ούτε ένας δεν έφθασε στο ακροατήριο!
3. Κοιτάζοντας το θλιβερό θέαμα των βουλευτών της Ν.Δ. να χειροκροτούν με πάθος τον πρωθυπουργό χθες βράδυ στη Βουλή, στο κλείσιμο της πενθήμερης συζήτησης του Προϋπολογισμού, μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς γιατί η χώρα βαδίζει απ’ το κακό στο χειρότερο. Ακούω πάνω από 25 χρόνια τις ομιλίες αυτών των χειροκροτητών από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησαν μεταπολιτευτικά τον τόπο, με τη μικρή παρένθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μία ομιλία δεν υπήρξε ικανή να κεντρίσει το δημόσιο ενδιαφέρον. Ξύλινα λόγια, που σημαίνουν ξύλινη σκέψη, φωτοτυπίες απόψεων, ανυπόφορες κοινοτοπίες, ρηχές ιδέες και στόμφος, στείρος ανταγωνισμός, ατελής γνώση των πραγμάτων και βασικά της οικονομίας, πλήρης απουσία αγωνίας για τη μοίρα και τις προτεραιότητες της πατρίδας, κι όλα αυτά σε πλαδαρές εμφανίσεις εκτός χρόνου! Νομίζουν όλοι/ες αυτοί ότι συνδιαλέγονται με την Ιστορία, την ώρα που αραδιάζουν μπαρούφες πάνω στο πιο σοβαρό νομοσχέδιο του κράτους…
Όλα στον Προϋπολογισμό στήνονται στο περίπου. Οι μισθολογικές δαπάνες του Δημοσίου, πάνω από το 50% των προβλέψεων, «είναι ανελαστικές», διότι θα πρέπει να ταϊστούν οι κομματικοί στρατοί, οι άγνωστες υπηρεσίες και οι χρυσοποίκιλτες γραμματείες του κράτους, που παραμένουν ανέπαφες, τα κρατικά μισθολόγια και τα κονδύλια εξαγοράς και πάει λέγοντας. Όλα αυτά γιατί καμία κυβέρνηση από το 1974 δεν σχεδίασε συνεκτική οικονομική πολιτική. Τσαλαβουτάνε όλοι στα ρηχά νερά της διαχείρισης. Λεφτά υπάρχουν μόνο για τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. Για μας εφευρέθηκαν οι «δημοσιονομικοί περιορισμοί»…
Δεν είναι τυχαίο ότι, δεκαετίες τώρα, παραμένει βιβλίο αναφοράς το έργο «Η βαριά βιομηχανία εν Ελλάδι» του Μπάτση, που τον έστησαν στον τοίχο μαζί με τον Ν. Μπελογιάννη, για να καταλάβουν οι φωτισμένοι αστοί ότι το μόνο αποδεκτό οικονομικό πρότυπο για την Ελλάδα, είναι αυτό μιας αποικίας μεταπρατικού χαρακτήρα. Ακόμα και τα σκόρδα στο τραπέζι μας έφτασαν να είναι εισαγόμενα…
