Την ομιλία του κ. Μητσοτάκη διαπερνούσε η προσπάθεια υποδόριας χορήγησης φόβου για το τι μας περιμένει εάν πάψει να βρίσκεται ο ίδιος στην εξουσία
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Η ιστορική φράση πως «όταν ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι», που αποδίδεται στον Γεώργιο Παπανδρέου από τη δεκαετία του 1960, βρήκε την απόλυτη εφαρμογή της, ιδιαίτερα κατά τη χθεσινή τελευταία ημέρα συζήτησης του Προϋπολογισμού με όσα είπαν οι Κ. Χατζηδάκης και Κ. Μητσοτάκης. Με τις ανακοινώσεις που έκανε στο τέλος ως… Χουντίνι κυρίως για τον μηδενισμό των τραπεζικών προμηθειών στις λεγόμενες «λαϊκές συναλλαγές» θα καλύψει, τουλάχιστον για ένα διάστημα, τις εντυπώσεις.
Ως προς την ουσία πάντως, αφού του αρέσουν οι αριθμοί και παρά τα χειροκροτήματα, οι «λαϊκές» προμήθειες θα αποφέρουν στις τέσσερις συστημικές τράπεζες γύρω στα 70.000.000-80.000.000 ευρώ για το 2024, έναντι 600.000.000 από όλες τις προμήθειες και πάνω από 10 δισ. (αφορολόγητων) κερδών στην τριετία.
Γενικότερα, αν και είπε ο κ. Μητσοτάκης ότι δεν θα κάνει μεγάλη χρήση αριθμών, δεν το απέφυγε γιατί δεν είχε να πιαστεί από τίποτα άλλο. Καταλαβαίνοντας δε την απόσταση της ευδαιμονικής αριθμητικής από την κοινωνική πραγματικότητα, επιχείρησε να αντιστρέψει το επιχείρημα: «Όταν χρεοκοπούν οι αριθμοί, χρεοκοπούν και οι άνθρωποι».
Αυτή η αποστροφή ήταν η επιτομή του -στηριγμένου στην κινδυνολογία και την τρομοκράτηση- προπαγανδιστικού αφηγήματος που φιλοτέχνησε. Με αυτά τα εργαλεία όλη την ομιλία του διαπερνούσε η προσπάθεια υποδόριας χορήγησης φόβου για το τι μας περιμένει εάν πάψει να βρίσκεται ο ίδιος στην εξουσία. Να μην τα βλέπουμε με «εφήμερη ματιά» και να «είμαστε (και) ευχαριστημένοι» μας είπε. Ναι, που αναπνέουμε ακόμη…
Προς τούτο επιδίωξε και συνειρμούς με το «καταστροφικό 2015», ενώ επικαλέστηκε περίπου ως φάντασμα μέχρι και τον Τσίπρα επειδή εμφανίστηκε στην αίθουσα για να ψηφίσει. Μόνο που οι «εχθροί», τους οποίους θέλησε να νεκραναστήσει εικονικά, δεν υπάρχουν προ πολλού. Του ξέφυγε και το αναγνώρισε όταν έκανε το ευφυολόγημα ότι «αλλού αλλάζουν οι κυβερνήσεις, εδώ αλλάζει η αντιπολίτευση». Ήταν η στιγμή που τον είχε καταλάβει η οίηση…
Άλλωστε, αν αποδείχθηκε κάτι και από την άλλη πλευρά, αυτό ήταν ότι η αντιπολίτευση, έτσι όπως είναι και κινείται σήμερα, θέλει πολύ δρόμο για να αλλάξει τους συσχετισμούς. Τον εχθρό της μπορεί να τον δει η κυβέρνηση κοιτώντας στον καθρέφτη. Γι’ αυτό και παρά τα χάλια της αντιπολίτευσης η λαϊκή νομιμοποίησή της υποχωρεί διαρκώς. Κι εκείνο το «εμάς μας ψηφίζουν οι πολλοί» που πέταξε ο κ. Μητσοτάκης για ανέκδοτο ήταν ωραίο. Ιστορικά οι λιγότεροι, εννοούσε, που έχουν ψηφίσει ποτέ τη Ν.Δ.
Αράδιασε πολλούς αριθμούς ο κ. Μητσοτάκης. Όμως τι απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι; Οποιαδήποτε αναφορά στην εκτόξευση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών που αποτελεί και την ακτινογραφία του οικονομικού προβλήματος της χώρας.
Δεν διέφυγαν της προσοχής και οι επανειλημμένες αναφορές του στον «υπουργό» (τον Χατζηδάκη), που προηγουμένως είχε επιχειρήσει να μιλήσει περισσότερο ως δελφίνος. Προφανώς η ομιλία και η απήχηση του Δένδια τρόμαξαν αμφότερους.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
