Του Γιώργου Κ. Στράτου
Η δημόσια συμπεριφορά είναι λογικό και επόμενο να προκαλεί αντιδράσεις. Όταν εκτίθεσαι στο κοινό, όταν εκφράζεις άποψη για ζητήματα που αφορούν την κοινωνία συνολικά, όταν παίρνεις αποφάσεις ή παράγεις έργα που επηρεάζουν τη ζωή χιλιάδων πολιτών θα κριθείς. Πολύ περισσότερο θα κριθείς αυστηρά όταν είναι αυτό το κοινό που, είτε με την ψήφο του είτε με το εισιτήριό του ή με το κανάλι και το ραδιόφωνο που επιλέγει, όχι μόνο σου έχει εξασφαλίσει τη συνήθως πολυτελή διαβίωσή σου, αλλά και σου έχει δώσει το δικαίωμα να έχεις λόγο και… έργο (!) επί παντός επιστητού, πέραν των γνώσεων και της ιδιότητάς σου.
Οι συμπεριφορές με ανθρωπιά, λογική, μετριοπάθεια, τεκμηριωμένες και στοχευμένες στο γενικό καλό, είδος σπάνιο παρ’ ημίν, εξασφαλίζουν τον σεβασμό για όποιον τις υιοθετεί, αλλά δεν μας απασχολούν όσο θα τους άξιζε. Για να μην πω ότι δεν μας απασχολούν καθόλου, και ίσως γι’ αυτό δεν μπορούμε με ευκολία να επιδείξουμε πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση. Αντιθέτως, οι αρνητικές συμπεριφορές αναδεικνύονται αμέσως παντού και παραμένουν επί μέρες στο προσκήνιο της δημοσιότητας, αναπαραγόμενες ως «θέαμα» από όσους προσπορίζονται εξ αυτών ακροαματικότητες και τηλεθεάσεις.
Η ποικιλία των συναισθημάτων που μας προκαλούν είναι ευρύτατη -θλίψη, οργή, αποτροπιασμό, απέχθεια, απόγνωση γέλια (γιατί συχνά πρόκειται για φαρσοκωμωδίες)-, μαζί με πάμπολλα ερωτηματικά από ποια ταραγμένα μυαλά μπορούν να προκύψουν, από ποια σκοτάδια ψυχής μπορεί να αναδυθούν και πώς άνθρωποι με αυτά τα χαρακτηριστικά αξιώθηκαν τις θέσεις που κατέχουν. Ποιοι τους ελέγχουν, τους ανέχονται, τους προωθούν και για ποιους λόγους;
Ανάμεσα στις αρνητικές συμπεριφορές υπάρχει και μία που τα παραπάνω τα προκαλεί όλα μαζί! Πρόκειται για τη «μεταγενέστερη μεταμέλεια», τη «συγγνώμη» κατόπιν εορτής, την άνανδρη προσπάθεια αναδρομικής αποποίησης ευθυνών από όσους βρίσκονταν σε θέσεις ευθύνης για ατυχή και δυστυχή συμβάντα κατά την υπηρεσία τους στον τομέα της δικαιοδοσίας τους, με μετάθεση ευθυνών είτε στους προηγούμενους είτε σε μεταφυσικές δυνάμεις και με εκφράσεις τύπου «οφείλεται στις χρόνιες παθογένειες, ποιος να το φανταστεί, ποιος το περίμενε, δεν ξανάγινε, η κακιά στιγμή, ξεπερνούσε τις δυνάμεις μας».
Υποσύνολο αυτής της ελεεινής συμπεριφοράς αποτελεί η προσπάθεια πολλών πολιτικών να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για τη συμμετοχή τους στη λήψη αποφάσεων κατά τη θητεία τους. Έτσι, θυμούνται χρόνια μετά είτε να αποκαλύψουν ότι τότε είχαν διαφωνήσει είτε ότι «πιέστηκαν», δίχως ποτέ να κατονομάζουν από ποιον και γιατί, ή να καταγγείλουν και να στηλιτεύσουν πολλά για τα οποία τον καιρό που βρίσκονταν στην εξουσία «έκαναν την πάπια»! Αυτές οι υποκριτικές προσπάθειες αναθεώρησης αμαρτωλών πεπραγμένων γίνονται μέσω «απομνημονευμάτων», «αγιογραφικών» συνεντεύξεων και κύκλων «διανοουμένων», οι οποίοι πρόσκεινται στον θιγόμενο, με το αζημίωτο πάντα ! Αν τις αθροίσει κανείς, δεν φταίει κανένας και για τίποτα στην πατρίδα μας! Όχι, κύριοι! Δεν πάει έτσι το πράγμα. Αυτές οι «μαγκιές» κατόπιν εορτής είναι καραγκιοζιλίκια, και μεγαλύτεροι καραγκιόζηδες είναι όσοι τις διαπράττουν! Η χλεύη της Ιστορίας και του λαού είναι τόσο βαριά, που μόνο η σιωπή σας, ως ελάχιστη απόδειξη τσίπας, μπορεί να ζητήσει από τη λήθη να σας ξεπλύνει.
