Του Απόστολου Διαμαντή
Η επανεκλογή Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ, ενός μάλλον ανίσχυρου πολιτικού, ο οποίος κινείται στον ανυπόληπτο πλέον πανευρωπαϊκά χώρο της νεοφιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας, έχει ήδη καθηλώσει το ΠΑΣΟΚ πέριξ του 15%, το οποίο με απλή αναγωγή δεν ξεπερνάει το 17.
Η πολιτική συνθήκη που διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μοιάζει αδιέξοδη. Ο Κυριάκος δεν μπορεί να κάνει ούτε μπρος, ούτε πίσω. Δεν μπορεί να πάει σε εκλογές, ούτε όμως μπορεί να παραμένει και αμέριμνος. Εάν παραμείνει στη θέση του, δεν υπάρχει θετικό σχέδιο μπροστά του εφόσον τα οικονομικά δεν πρόκειται να βελτιωθούν, εξαιτίας της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης στην ευρωζώνη. Τα πακέτα σύγκλισης τελείωσαν, οπότε έρχονται μάλλον δημοσιονομικά προβλήματα και μέτρα προσαρμογής, τα οποία δένουν τα χέρια των κυβερνήσεων. Ντράγκι και Λαγκάρντ έχουν ανάψει ήδη κόκκινο φως και απαιτούν περικοπές δαπανών.
Άρα, παραμένοντας στη θέση του ο Κυριάκος κινδυνεύει να καταλήξει σε πλήρες αδιέξοδο και σε σίγουρη εκλογική ήττα το 2027. Θα έχει μετά βεβαιότητος δυσαρεστήσει μέχρι τότε τους πάντες και δεν θα έχει εκλογικό αφήγημα, ενώ το αίτημα για πολιτική αλλαγή θα είναι πλέον πανίσχυρο.
Από την άλλη, εάν κάνει τώρα εκλογές, θα πρέπει να συγκυβερνήσει είτε με το ΠΑΣΟΚ, είτε με Λατινοπούλου και Βελόπουλο μαζί. Και τα δύο είναι πρόβλημα, διότι μια κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ, απέναντι στην οικονομική και πολιτική κρίση που συνεχίζεται, ενώ μια συμμαχία με την υπόλοιπη δεξιά θα φουντώσει το κεντροαριστερό μέτωπο.
Αυτό λέγεται πλήρες αδιέξοδο. Πορεία χωρίς προοπτική. Ή τέλεια καταιγίδα.
Και εδώ ακριβώς έρχεται η στιγμή των ολιγαρχών, που ελέγχουν την πολιτική και οικονομική ζωή. Και ταυτόχρονα έρχεται και η στιγμή του Ανδρουλάκη, ο οποίος, ως σίγουρο δεκανίκι του Κυριάκου, δεν πρόκειται όπως φαίνεται να συμπήξει αντιπολιτευτικό μέτωπο, αλλά συνεργαζόμενος με τη φιλομητσοτακική Διαμαντοπούλου στοχεύει στη συνεργασία με τη ΝΔ και τη συγκρότηση συμμαχικής κυβέρνησης.
Αυτό φαίνεται να είναι το σχέδιο που εξυφαίνεται στα παρασκήνια, πλην όμως το σχέδιο αυτό μπάζει νερά από παντού. Πρώτον, διότι είναι η επανάληψη μιας αποτυχημένης συνταγής του 2012, η οποία οδήγησε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και δεύτερον, διότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μπορεί να θέλει διακαώς να επιστρέψει στα υπουργεία, πλην όμως κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σίγουρα σε διάσπαση και μια τέτοια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα είχε σύντομη ζωή, μέσα στην παρούσα πανευρωπαϊκή πολιτική και οικονομική κρίση.
Το όλον πρόβλημα δημιουργήθηκε φυσικά από την επιλογή των συν-υποψηφίων του Ανδρουλάκη να εμποδίσουν την εκλογή Δούκα, να ωθήσουν τον Ανδρουλάκη στην πρωτιά και να παραδώσουν το ΠΑΣΟΚ στην αγκαλιά του Κυριάκου. Εάν είχε εκλεγεί ο Δούκας, η πιθανότερη εξέλιξη θα ήταν η δημιουργία ενός κεντροαριστερού πόλου ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα έδινε κάποια προοπτική ήττας της ΝΔ. Φυσικά με τέτοια κυβέρνηση δεν θα είχε σίγουρα μακρό βίο, αλλά πάντως θα ήταν περισσότερο ομοιογενής από το πολιτικό έκτρωμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η εκλογή Ανδρουλάκη θα καθηλώσει το ΠΑΣΟΚ στην προοπτική ενός φτωχού συγγενή της ΝΔ, με προοπτικές επιστροφής στην εποχή Βενιζέλου.
Παραμένει βεβαίως ως φυσιολογική λύση μια κυβέρνηση της δεξιάς, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται δυνατό αυτή τη στιγμή, εφόσον ο Κυριάκος συνεχίζει να τσαλαβουτάει στα νερά του δήθεν «κέντρου». Δεν αντιλαμβάνεται όμως πως τέτοιο κέντρο δεν υπάρχει, είναι μια αυταπάτη των δημοσιογράφων, που αναλύουν με λέξεις κενές νοήματος. Το μόνο που υπάρχει είναι μια πανευρωπαϊκή τάση εσωστρέφειας και επιστροφής των εθνικών κυριαρχιών, η οποία έχει ενισχυθεί και από την εκλογή Τραμπ. Τέλος, μια συνεργασία Μητσοτάκη – δεξιάς αποκλείεται εκ των πραγμάτων, εφόσον η κυβέρνηση έχει εκπονήσει ένα σαφές ενδοτικό σχέδιο έναντι των τουρκικών απαιτήσεων.
Έτσι, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε χωρίς πολιτική προοπτική, η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά, πολιτικά και εθνικά προβλήματα, η κυβέρνηση του 28% δεν έχει καμιά νομιμοποίηση και δεν υπάρχει άλλη λύση από την προσφυγή στις εκλογές, ούτως ώστε να δοθεί στον λαό η δυνατότητα να επιλέξει αυτός την ιδανικότερη λύση.
Η καλύτερη λύση απέναντι στη μειοψηφική κυβέρνηση – διότι δεν είναι δυνατόν να κυβερνάει τη χώρα ένας πρωθυπουργός που δεν ξεπερνάει το 25% πλέον- θα ήταν οι βουλευτές της να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να εξαναγκάσουν τον πρωθυπουργό σε παραίτηση, να έχουμε εκλογή νέου αρχηγού στη ΝΔ και άμεσες εκλογές. Από τις εκλογές αυτές θα προέκυπτε μια συμμαχική ομοιογενής κυβέρνηση, είτε της δεξιάς είτε της κεντροαριστεράς.
Η παραμονή της απαξιωμένης κυβέρνησης Μητσοτάκη στην εξουσία θα βυθίζει τη χώρα όλο και περισσότερο σε αχαρτογράφητα νερά.
Προωθεί τον εαυτό του ως Λουδοβίκο IV, όμως φροντίζει και για την ανέλιξη του ΠΑΣΟΚ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κερνάει υποστήριξη από τα κυβερνητικά ΜΜΕ και τις μπουκωμένες εταιρίες δημοσκοπήσεων.
Όμως, υποτιμά πολύ τους ψηφοφόρους, διαπράττει Ύβριν τεραστίου μεγέθους, καραδοκεί η Νέμεσις.
Ο εκβιαζόμενος, άχρωμος και ατάλαντος γιδοβοσκός διαλύει κάθε ελπίδα ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ, προσβλέπει στη μετατροπή του ιδίου και του κόμματος του σε στυλοβάτη του κ. Μητσοτάκη.