Μας έμειναν ο moussaka, το συρτάκι και η Acropolis

Του Κωνσταντίνου Σχοινά

Σε διεθνές forum, ο Τούρκος υπουργός Οικονομικών δήλωσε προχθές, μεταξύ άλλων, ότι το παγκόσμιο χρέος αυξάνεται, προσθέτοντας ότι το συνολικό χρέος της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, των νοικοκυριών και των εταιριών, είναι χαμηλότερο σε σύγκριση με τις προηγμένες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.

«Ο λόγος του χρέους της Τουρκίας προς το ΑΕΠ είναι 99%, συμπεριλαμβανομένων όλων των μορφών χρέους, ενώ ο μέσος όρος των αναδυόμενων αγορών είναι 245%» είπε.

Ο υπουργός επέστησε επίσης την προσοχή στο ανεκμετάλλευτο δημογραφικό δυναμικό της Τουρκίας, προσθέτοντας ότι, λαμβάνοντας υπόψη τη γήρανση του παγκόσμιου πληθυσμού, η Τουρκική Δημοκρατία βρίσκεται σε «σχετικά καλή κατάσταση».
Τόνισε επίσης το διπλωματικό αποτύπωμα της Τουρκίας και τις δυνατότητες της αμυντικής βιομηχανίας.

Η Τουρκία δεν είναι υπερδύναμη, ούτε χρειάζεται να την εξιδανικεύουμε, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως πρόκειται για χώρα υπολογίσιμη. Ο υπουργός της μπορεί να σταθεί με αυτοπεποίθηση και να πει τα παραπάνω. Αν ακούγαμε εκατό γνώμες απλών Τούρκων πολιτών, ίσως όλα αυτά να επισκιάζονταν αρκετά, αλλά τα διεθνή fora είναι για… αρχόντους, και οι αρχόντοι έχουν άλλα κριτήρια.

Το διπλωματικό ταλέντο και τις επιτυχίες των Τούρκων τα παινεύουν οι πλέον ειδικοί, και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι.

Η αμυντική βιομηχανία επίσης αποφέρει καρπούς στη γείτονα, ζεστούς και κολλαριστούς.

Στο Δημογραφικό, ο υπουργός είναι… κρυστάλλινα ειλικρινής και ακριβής, αφού σαφώς η Τουρκία δεν ξεφεύγει από την παγκόσμια τάση, αλλά οπωσδήποτε απέχει πολύ από τον πάτο.

Για το χρέος δεν είμαι ειδικός να επαληθεύσω τα παραπάνω νούμερα, αλλά το σίγουρο είναι ότι η οικονομία της Τουρκίας δεν έχουμε ακούσει ακόμα να… καταρρέει παταγωδώς, όπως προβλέπουν 20 χρόνια τώρα διάφορα ΜΜΕ της Ελλάδος.

Ζούμε σε μια χώρα που οι διεθνείς της εκπρόσωποι δεν μπορούν να σταθούν σε ένα βήμα και να μιλήσουν για διπλωματικό παιχνίδι (είμαστε αγκαζέ με τις ΗΠΑ και δεν ξενοκοιτάμε ούτε για… ένα αθώο φλερτ), δεν μπορούν να προβάλουν τα νιάτα της χώρας (αφού μας συζητάνε ήδη και έξω ως ακραίο παράδειγμα γήρανσης, και εμείς οι ίδιοι πλέον στις καθημερινές κουβέντες κουνάμε αμήχανα το κεφάλι γύρω από το θέμα), για το χρέος δεν λένε τίποτα (διότι άλλοι αποκλειστικά μιλούν εξ ονόματός μας γι’ αυτό) και σε μια εποχή έξαρσης των παγκόσμιων ανταγωνισμών η αμυντική βιομηχανία βρίσκεται στο στάδιο που βρισκόταν το μετρό Θεσσαλονίκης το 1990! Ορθότερα: μπορούν να σταθούν και να τα πουν, αλλά ποιος θα τους πάρει στοιχειωδώς σοβαρά;

Πέρα από αυτά τα τέσσερα πολύ σημαντικά, τι άλλο απομένει, αλήθεια;

Ο moussaka, το συρτάκι και η Acropolis ίσως!