Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Οι χθεσινές εσωκομματικές εκλογές σηματοδοτούν το τέλος του (παρατεταμένου) κύκλου εσωστρέφειας και κρίσης ή την αρχή του (οριστικού) τέλους για τον ΣΥΡΙΖΑ ως μεγάλο -ή και «μεσαίο» ακόμη- κόμμα;
Ύστερα από τα αποτελέσματα που βγήκαν αργά το βράδυ και παρά τους πανηγυρισμούς για τη (αμφισβητούμενη από αρκετούς) μεγάλη, τηρουμένων των αναλογιών, συμμετοχή, αυτό που πρέπει να απαντηθεί καταρχάς είναι κατά πόσον -και στη μετά Κασσελάκη περίοδο- η ενότητα θα αποδειχθεί διαρκής ή συγκυριακή. Επίπλαστη ή πραγματική.
Και μόνο από τον συσχετισμό που έβγαλε η κάλπη επιβεβαιώνεται το συμπέρασμα ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επανασχηματοποιούνται δύο νέα ισχυρά στρατόπεδα με σοβαρές αντιθέσεις και αποκλίσεις μεταξύ τους.
Αυτές οι τάσεις θα μπορέσουν να συνυπάρξουν εφεξής και με ποιο modus vivendi; Και όχι μόνο ως πρόσωπα, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν πάει πολύς καιρός που ήταν πάλι στα χαρακώματα και ο ένας… διέγραφε τον άλλον, πριν καταλήξουν στις όψιμες λυκοφιλίες έναντι του «κοινού εχθρού». Είναι δύο τάσεις -σχεδόν ισοδύναμες από πλευράς εσωκομματικής ισχύος και επιρροής- και με έντονες πολιτικές, ακόμη και ιδεολογικές, διαφορές!
Ο Φάμελλος μπορεί να έπιασε (ή να του «έδωσαν») το 50%, αλλά, συγγνώμη, ο πολιτικός νικητής της βραδιάς δεν είναι άλλος από τον Πολάκη. Ούτε στα πιο τρελά όνειρά του δεν είχε φανταστεί -στο παρελθόν- τέτοια ποσοστά και αίγλη. Καλύτερα να πήγαινε σε β’ γύρο ο Θεσσαλονικιός, παρά αυτό το εντελώς οριακό αποτέλεσμα…
Αντίθετα με το 43% ο Σφακιανός δεν κέρδισε μεν την αρχηγία, αλλά αποτελεί τον απόλυτο ρυθμιστή των εσωκομματικών εξελίξεων ή, άλλως, τον παράγοντα που θα κρίνει τη μελλοντική ενότητα (και κατ’ επέκταση την πορεία) του ΣΥΡΙΖΑ. Διαθέτει πολύ περισσότερο από την «καταστατική μειοψηφία» του μαγαζιού…
Γαλουχημένος, από την εποχή των φοιτητικών αμφιθεάτρων, στις περιθωριακές επιδόσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, για πρώτη φορά παίρνει πάνω του, σε κεντρικό επίπεδο, ένα τόσο μεγάλο πολιτικό φορτίο – και εκλογικό ποσοστό. Πώς θα το διαχειριστεί (με δεδομένη και την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του);
Ο Φάμελλος -και κατά τεκμήριο ο μισός ΣΥΡΙΖΑ που τον ακολούθησε στις κάλπες- καταγράφηκε ως εκπρόσωπος του πιο μετριοπαθούς και συστημικού τμήματος (πιο κοντά και στη «σχολή Τσίπρα»), ενώ ο Πολάκης του πιο ριζοσπαστικού και συγκρουσιακού. Μην ξεχνάμε ότι -ακόμη και ως απλός βουλευτής- αμφισβητούσε ακόμη και στρατηγικές επιλογές του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ…
Σε άλλες εποχές και σε άλλες συνθήκες, η σύνθεση των διαφορών ανάμεσα σε δύο τέτοιες τάσεις θα ήταν μια άσκηση δύσκολη αλλά όχι άλυτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είναι πια κυβέρνηση για να διαθέτει τη συγκολλητική ουσία της εξουσίας, αλλά ούτε και αξιωματική αντιπολίτευση, αφού (πέραν των βουλευτών) βρίσκεται σε μονοψήφια ποσοστά.
Αφού απαλλάχτηκαν από τον σύγχρονο «βάρβαρο» (Κασσελάκη), το κυρίαρχο ερώτημα της επόμενης ημέρας είναι επομένως με ποια στρατηγική (και τι είδους αντιπολίτευση) θα μπορούσαν να «μεγαλώσουν» πάλι ως κόμμα. Κι επειδή δεν υπάρχει μπροστά ούτε ένα «νέο 2010-2014», τώρα αρχίζουν τα (πιο) δύσκολα…
Απο τον Φεβρουάριο του 1968, , που μετά την διάσπαση του παράνομου ΚΚΕ
συγκροτείται το ΚΚΕ Εσωτερικού μέχρι σήμερα επιβιώνει
Συνεχώς μεταμφιεσμένο με ψευτοονοματα . Μια ζωη προδότες. Γιαυτο δεν χάνονται ποτέ. Παντα τέτοιοι σχηματισμοί ειναι χρήσιμο στις πρεσβείες για τις βρωμοδουλιες τους
Όταν ένα οιοδήποτε κόμμα αναμένει από τους “δυνάμει” ψηφοφόρους (και τους… α.τ.ι.α αποδέλοιπους, που με 3 ευρω ψηφίζουν ηγεσία και κατόπιν δεν επιθυμούν να ενοχλούνται!) τεκτονική αλλαγή πορείας τότε αυτό δεν είναι κόμμα, αλλά ιδεολογικός αχταρμάς συνόλου ελπιζόντων ψηφοφόρων που κατ’ ουσίαν θα βολέψουν (εκ των φόρων αυτών) κάποιες χιλ. από στρατευμένα κομματικά στελέχη.
Έγραφεν ο ευφυέστατος Ροίδης: «Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις τοιαύτας:
α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον βυθίζωσιν τούτο εις την χύτραν τού προϋπολογισμού.
β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον ζητούν επί παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.
γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχουν κοχλιάριον ούτε ζητούν τοιούτον, αλλά είναι επιφορτισμένοι να γεμίζωσι την χύτραν διά τού ιδρώτος των…».
Ένα κόμμα σοβαρό έχει κάποια σταθερή ιδεολογία-βιβλιοθήκη που εκάστοτε (εαν επιθυμεί εμπλοκή με κυβερνητικές ευθύνες/ντράβαλα) μπορεί ίσως και να αναπροσαρμόζει… αλλά χωρίς να φτύνει εκεί που έγλυφε.
Δεν ταυτίζεται δηλ με την “συμμόρφωση” ηθικά, αλλά πραγματιστικά (ειδοποιός η διαφορά)… αλλιώς είναι σαν να εξαπατούσε συνειδητά (είτε και ανεύθυνα) το εκλογικό σώμα επί σειρά ετών.
Οι ανυπόκριτοι ποδηγετούντες έτσι (εάν το “έχουν”), απέχοντας, δικαιούνται/οφείλουν για να γράφουν και κάποια επεξηγηματικά βιβλία απολογισμών (διατηρώντας παράλληλα και την όποια εκτίμηση του δικού τους κοινού).
Ο συριζα έριξε πολλά άκυρα στον νεφελώδη εαυτόν του και έτσι έχυσε το γάλα από την αριστερή καρδάρα, που επί δεκαετίες μάζευε η ελληνική αριστερά, καταδεικνύοντας αυτό που έλεγε ο Γιαννόπουλος περί πρωινής επαναστατικής γυμναστικής.
Λάθος στρατηγικό η σπουδή να αναλάβει την εξουσία πρωθύστερα, ενώ λίγους μήνες αργότερα θα είχε το “άλλοθι” περί την κυβίστησιν… α λα τσουκαχάρα.
Λάθος εγωτισμού της αυτο-υπερεκτιμωμένης ομάδος σχεδιασμού… αλλέως πως.. καλαμοκαβαλάρηδες.
Τα κόμματα (όλα) οφείλουν να έχουν αρχές και προγραμματικό λόγο, και έτσι να απευθύνονται σε πολίτες που διαβάζουν και δεν μόνον ακούν (scripta manent και όχι βολάρε καντάρε).
Άλλως τε, εάν πρόκειται να αλλάξουν τις αρχές των (ίσως κι επειδή οι δομημένα αδήριτες “συνθήκες” το επιβάλλουν… καταγραφομένων πάντως κάποιων ελαφρυντικών για τους “αντιρρησίες συνείδησης”) κατεβάζουν τις ταμπέλες.
Όμως, εφόσον αντέχουν οι ψηφοφόροι σε οβιδιακές μεταμορφώσεις, το εναλλακτικό γαιτανάκι καλά θα κρατεί.
Εικονολάτρες.
Μήπως και τα έχετε κάπως στη σκέψη εκτός σειράς? κόμμα σοβαρό έχει κάποια σταθερή ιδεολογία-βιβλιοθήκη.
Οφείλουν να έχουν αρχές και προγραμματικό λόγο τα κόμματα (όλα) και έτσι να απευθύνονται σε πολίτες που και διαβάζουν και έχουν ακοή.
Μια μικρή χώρα διαιρεμένη σε κόμματα που χανόμαστε στις ονομασίες στους εκπροσώπους τους, στο πρόγραμμά τους, στις ιδεολογίες τους, για ποια μορφή σοβαρότητας γίνεται λόγος?
Ολοκληρώνω πως αυτό δεν προέκυψε από μία τυχαία χρονική στιγμή.
Εισαγόμενη πολιτική αντίληψη, εισαγόμενη μέθοδος διάσπασης του λαού σε μικρές ομάδες, έδωσε τροφή ώστε η χώρα μας σήμερα να μην έχει την δυνατότητα να ενώσει τα κομμάτια της.
Ξενομανία – μεγαλομανία- επίδειξη – νεοπλουτισμός – απερισκεψία ο χορός κράτησε μερικές δεκαετίες.
Πως θα τελειώσει όλο αυτό γεννάται το ερώτημα.
Μάλλον μέσα από την διαρκώς παρατεταμένη λιτότητα – εξαθλίωση της πλειοψηφίας των πολιτών.
Και επίσης αυτό το εισαγόμενο βρίσκεται σε διαρκή φθορά, μέχρις ότου χαθεί δια παντός.
Τέλος πρώτα να έχουμε καλή ιστορική γνώση κυρίως για την χώρα μας και ας προσέχουμε πότε κάνουμε χρήση την λέξη προδότες.
Οι εισβολείς έχουν καταφέρει να αλλοιώσουν από ακρογωνιαίο λίθο- οικογενειακή εστία, οικογένεια, έως παιδεία, ήθη, αξίες και ιστορικά γεγονότα.
Μια ψύχραιμη ματιά όμως επιβεβαιώνει πως αυτός ο κύκλος αργά αλλά σταθερά έχει ολοκληρώσει και χάνεται μέσα στο χρόνο.
Ως λαός έχουμε αφήσει παράμερα τις έννοιες βαθιά γνώση – έμπνευση πατριωτισμού, αγάπη και φροντίδα για την πατρίδα μας.
Μια ματιά γύρω μας και μας το θυμίζουν όλο αυτό οι εξελίξεις που τρέχουν, έτσι ώστε να μας δώσουν κίνητρο αφύπνισης και τρέξιμο ώστε να κερδίσουμε το χρόνο που αφήσαμε να μας οδηγούν άλλοι για δικά τους συμφέροντα.
Σε λίγο αλλάζουμε χρόνο, έχουμε τρέξει το 1/4 του 21ου αιώνα. Δεν νοείται να μιλάμε για πολιτικές αντιλήψεις με πάθος, με κριτήρια διχασμού εποχής 70 χρόνια πριν.
Εξελίσσεται η ζωή χωρίς να αποκλίνει από βασικές αρχές και αξίες, αλλά και χωρίς να διατηρεί μίσος και έριδες του παρελθόντος.
Ο ψηφοφόρος λοιπόν μπορεί να καθυστερεί, να παρασύρεται, αλλά επανέρχεται σε αυτά που οι πρόγονοί μας άφησαν παρακαταθήκη.
Από μια κάτοψη στην άποψη περί… χρονοσειρών δεν μου προκύπτει κάτι προς “αντισφαίριση” πέραν του ότι το σχόλιό μου απετέλεσε βήμα για μια περαιτέρω άποψη.