Του Νικόλαου Ταμουρίδη*
Πάντοτε, στη μακραίωνη ιστορία αυτού του πλανήτη, «οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η αδυναμία τους»! Έτσι λοιπόν, για να πετύχει μια νέα εθνοκεντρική πολιτική προσπάθεια στο σύγχρονο ισοπεδωτικό και απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον, απαιτείται να αποτελέσει ξένο σώμα στην υπάρχουσα πολιτική γεωγραφία και η ολιστική πολιτική της να χαράξει διαφορετική στρατηγική και να ακολουθήσει άλλου είδους τακτική.
Το παγκόσμιο περιβάλλον είναι ολοκληρωτικά δυσοίωνο. Η δόμηση του νέου παγκόσμιου συστήματος, μέσα από πολυεθνικές πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές πρακτικές, προχωρεί, ισοπεδώνοντας τα πάντα στο διάβα του, με στόχο την εγκαθίδρυση μιας αυταρχικής παγκόσμιας διακυβέρνησης. Η Ευρώπη των ονείρων μας, ανίκανη να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκε, κατρακυλά στον γκρεμό του παραλογισμού και της ανηθικότητας ακολουθώντας γκλομπαλιστικές πολιτικές και ανώμαλες ατζέντες. Η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή θέση, καθόσον οι τρεις πιο βασικοί πυλώνες ισχύος της (πολιτική, οικονομία, ένοπλες δυνάμεις) δεν βρίσκονται και στην καλύτερή τους κατάσταση, ενώ ο έτερος πυλώνας της κοινωνικής συνοχής καταρρέει κάτω από μια απίστευτη εισβολή και εγκατάσταση αμέτρητων αλλοεθνών και αλλοθρήσκων.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η εθνική κραυγή αγωνίας «κάτι πρέπει να γίνει» έχει δημιουργήσει την ανάγκη δόμησης μιας νέας «εθνοκεντρικής» πολιτικής παράταξης, διαφορετικής από τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, κατά την τελευταία 50ετία, απέτυχε παταγωδώς να ενσαρκώσει τα όνειρα των Ελλήνων για ασφάλεια και ευημερία. Ένας «αδύναμος» ανώτατος άρχων, με έναν μονοκράτορα-παντοκράτορα πρωθυπουργό, δικαστική και νομοθετική εξουσία εξαρτώμενες απόλυτα από την εκτελεστική, η οποία με τη σειρά της ελέγχεται από ξένους πάτρωνες και τα ΜΜΕ, και, τέλος, μια απίστευτη κομματοκρατία σε όλους τους τομείς του κράτους, συνθέτουν το μωσαϊκό της όλης απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Έτσι διαφαίνεται ότι η ανάγκη για μια νέα εθνική ελληνική Πολιτεία μπορεί να καλυφθεί μόνο από μια νέα ενωτική, ελληνοκεντρική και αποφασισμένη πολιτική παράταξη, η οποία στα πλαίσια της άσκησης της πολιτικής της να έχει έναν μόνο γνώμονα, την εξυπηρέτηση του εθνικού και μόνο συμφέροντος. Προϋποθέσεις σωστής δόμησης και επιτυχίας μιας τέτοιας πολιτικής παράταξης αποτελούν η αποδεκτή ηγεσία (πρόεδρος-αρχηγός ή και ισχυρός πρόεδρος μιας διοικούσας επιτροπής), τα πολύ βασικά στελέχη (υποκινητές/δημαγωγοί), το επιλεγμένο λοιπό ανθρώπινο δυναμικό, η σαφής εθνοκεντρική-κοινωνική ιδεολογία, η σωστή (πολιτική) οργάνωση, ο ορθός σχεδιασμός (κεντρική σχεδίαση, αποκεντρωτική εκτέλεση), το ρηξικέλευθο αφήγημα, η οικονομική υποστήριξη, η καθημερινή ενασχόληση των βασικών στελεχών τόσο κεντρικά όσο και περιφερειακά, η οργάνωση δυναμικής νεολαίας, η σωστή επικοινωνία (ικανή στελέχωση και εκμετάλλευση τόσο της προσωπικής επικοινωνίας όσο και των κλασικών και των διαδραστικών μέσων επικοινωνίας και προβολής), τα σωστά οργανωμένα γραφεία, η πανελλήνια (γεωγραφικά) και παγκόσμια εκπροσώπηση, η δυναμική παρουσία γυναικών, η εθνική ταυτότητα και η δυνατότητα εκπομπής εθνικού πολιτικού λόγου.
Αρχίζοντας από την παραδοχή του Συντάγματος ότι η δημιουργία ενός πολιτικού κόμματος έχει αντικειμενικό σκοπό την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, είναι ανάγκη να αναγνωρίσουμε αυτό που πραγματικά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σε όλες τις πτυχές του.
Πώς λοιπόν γίνεται η απαρχή της δόμησης μιας νέας πολιτικής προσπάθειας; Πέρα από τους γενικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς προβληματισμούς και στόχους που αρχικά αποτυπώνονται στις διακηρύξεις και τις βασικές πολιτικές θέσεις των πολιτικών παρατάξεων, η καταγραφή και η ιεράρχηση των βασικότερων αδυναμιών των ίδιων των νέων πολιτικών προσπαθειών αποτελεί την απαραίτητη αρχική βάση για την επίλυσή τους. Η πρώτη προτεραιότητα των σοβαρών πολιτικών προσπαθειών είναι η απόδοση του απαραίτητου βάρους στον ανθρώπινο παράγοντα, δηλαδή ο καθορισμός του επικεφαλής και η συγκέντρωση και η αποτελεσματική διάταξη βασικών ενεργών στελεχών. Είναι βέβαιο ότι για την επιλογή αυτή απαιτείται «πρόσωπο με πρόσωπο» επαφή και η αποφασιστική αποδοχή, όπως δείχνουν η εμπειρία και η κοινή λογική. Πιο απλά, πριν από την εκπόνηση κάθε σοβαρής πολιτικής επικοινωνιακής στρατηγικής απαιτείται όχι μόνο να συναντηθούν και να συγκεντρωθούν τα πρόσωπα που θα «τρέξουν» την προσπάθεια στην αρχική της περίοδο, αλλά και να δοκιμαστούν η συνοχή και η αντοχή τους στον χρόνο και στις δυσκολίες. Εάν δεν προηγηθεί η οργάνωση αυτής της ανθρώπινης «μαγιάς», κάθε πολιτική προσπάθεια είναι θνησιγενής και πολύ σύντομα διαλύεται.
Επιπλέον, απαιτείται μια ορθή και λεπτομερής επικοινωνιακή στρατηγική, η οποία να λαμβάνει υπ’ όψιν τόσο το στελεχιακό δυναμικό που εκφράζει όσο και τις αρχικές ομάδες στόχων στις οποίες προσβλέπει, διαφορετικά καταντά ακόμη μία προσπάθεια «πώλησης» πολιτικού προϊόντος, εξευτελίζοντας και τους σχεδιαστές της και το κοινό στο οποίο απευθύνονται.
Μια σοβαρή παράμετρος της ανάπτυξης κάθε νέας πολιτικής προσπάθειας είναι η διασπορά προτεραιοτήτων και η αντιμετώπισή τους. Η βασική αρχική προτεραιότητα ενός πολιτικού οργανισμού στο σύγχρονο πολιτικό – κοινωνικό – επικοινωνιακό περιβάλλον είναι η συνολική αντοχή του στον χρόνο (ιδανικά η αντοχή του έως την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας). Οι επιμέρους στόχοι και προτεραιότητες των προσώπων και των τμημάτων που τον απαρτίζουν οφείλουν να περάσουν σε δεύτερη μοίρα και να το αποδεικνύουν καθημερινά. Εστιάζοντας στη συνολική επιβίωση, αποδίδουμε την πρέπουσα σημασία στη συνολική θεώρηση και τη συνολική διαχείριση του οργανισμού. Έτσι, ο βαθμός που τα ενεργά μέλη ενός συνόλου θεωρούν κύρια αποστολή τους την επιβίωση του συνόλου, είναι και το μέτρο της ισχύος του.
Ένα άλλο φαινόμενο, η αποχή των πολιτών από τις κάλπες, αποτελεί μια ιδιαίτερη πρόκληση και απαιτεί τη δέουσα επικοινωνιακή στρατηγική. Διαφεύγει συχνά -ή αγνοείται σκόπιμα- το γεγονός πως, σε απόλυτους αριθμούς, η μοναδική πολιτική έκφραση που διογκώνεται αυτά τα χρόνια είναι η αποχή από τις εκλογές και μόνο οι αφελείς δεν αντιλαμβάνονται πως αυτή η πολιτική ανωμαλία είναι «μάννα εξ ουρανού» για τα κατεστημένα κόμματα εξουσίας. Να σημειωθεί ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2009 οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι ήταν 9.929.065 και από αυτούς προσήλθαν στις κάλπες οι 7.044.606. Το 2015 οι εγγεγραμμένοι ήταν 9.840.525 και ψήφισαν οι 5.566.295, ενώ το 2019 από 9.984.934 εγγεγραμμένους ψήφισαν οι 5.769.644. Σε απόλυτους αριθμούς, το 2009 απείχαν από τα εκλογικά τους δικαιώματα 2.884.459 Έλληνες πολίτες, ενώ το 2015 αυτός ο αριθμός εκτοξεύτηκε στους 4.274.230, αυξήθηκε δηλαδή κατά 1.389.771 και το 2019 μειώθηκε λιγάκι στους 4.215.290, αγγίζοντας το τρομερό ποσοστό αποχής 42,22%. Τέλος, στις εκλογές του Ιουλίου 2023 ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο ποσοστό, καθόσον απείχαν 4.539.896 πολίτες, δηλαδή ποσοστό αποχής 46,26%.
Δύσκολο έργο για μια νέα παράταξη να πείσει τους απέχοντες να προσέλθουν και να την επιλέξουν. Μία πολιτική επικοινωνιακή στρατηγική που θα στόχευε στην επαναφορά τους στις κάλπες απαιτεί μάλλον δυσανάλογη ροή πόρων σχετικά με ένα εξαιρετικά αμφίβολο αποτέλεσμα. Η επικοινωνιακή στηλίτευση της αποχής μπορεί να είναι μια μέθοδος επιρροής για την παρεμπόδιση περισσότερης αποχής στο μέλλον, εκείνο όμως που θεραπεύει σίγουρα το πρόβλημα είναι η «ουσιαστικά» θεσμική επαναφορά της συμμετοχής στις εκλογές, ως βασική υποχρέωση των πολιτών, με κατάλληλες διευκολύνσεις.
Καταλήγοντας, αξίζει να σημειωθεί ότι το πρόβλημα της χώρας, ως αποτέλεσμα της παγκόσμιας κατάπτωσης, σε συνδυασμό με τη δοτική πολιτική των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών, είναι καθαρά πνευματικό, ενώ το οικονομικό, το κοινωνικό και το πολιτικό αποτελούν συνακόλουθα. Η λύση όμως του προβλήματος είναι καθαρά πολιτική, γι’ αυτό και η δόμηση μιας νέας πολιτικής προσπάθειας είναι απόλυτα επιβεβλημένη.
*Αντιστράτηγος (ε.α.) – Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
