Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη
Δεν πρέπει ποτέ στην Ελλάδα να απελπίζεται κανείς. Έστω έπειτα από πέντε δεκαετίες, υπάρχει τώρα χαραμάδα φωτός στο πρόβλημα των γερμανικών αποζημιώσεων.
Και αυτή η αχτίνα δεν έρχεται, φευ, από την κυβέρνηση, εκπρόσωποι της οποίας δήλωσαν κατά καιρούς και, μεταξύ άλλων, ότι «μας ενδιαφέρει το μέλλον, και όχι το παρελθόν», που έμειναν άφωνοι σε καίριες συναντήσεις με αξιωματούχους ή που καθηλώθηκαν στη σιωπή, όταν Γερμανοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν ότι χρωστούν τα μαλλιά της κεφαλής τους στην Ελλάδα.
Δυστυχώς, ακριβώς αυτό συνέβη και όταν, τελευταίως, ο πρόεδρος Σταϊνμάιερ στην επίσκεψή του στη μαρτυρική Κάντανο απάντησε αφ’ υψηλού στην υπενθύμιση του κ. Μητσοτάκη σχετικά με την ύπαρξη αυτών των χρεών, που έγινε με το «γάντι», είναι η αλήθεια, απαντώντας ξερά ότι «το θέμα έχει λήξει». Άκουσον άκουσον!
Λοιπόν, όχι, το θέμα δεν έχει λήξει. Και τώρα, χάρη στον πατριωτισμό, στην τόλμη και την ευθυκρισία του μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου Αμφιλοχίου αλλά και τις δύο ελληνικές εφημερίδες «δημοκρατία» και «εστία», δεν είμαστε πια μόνοι, σαν καλαμιές στον κάμπο, ούτε σαν Δον Κιχώτες όλοι εμείς, που πασχίζουμε χρόνια και χρόνια να κρατήσουμε αναμμένο το κεράκι των απαιτήσεων της πατρίδας μας για τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Γιατί τώρα ο μητροπολίτης Αμφιλόχιος λειτούργησε ως «μαγιά», που ξεσήκωσε την Εκκλησία της Κρήτης, ενώ σίγουρα θα ακολουθήσει και η Εκκλησία της Ελλάδος. Υπάρχει, εξάλλου, ελπίδα ότι η Εκκλησία θα συμπαρασύρει και όσους αρμοδίους ήθελαν να θάψουν το παρελθόν χάριν του μέλλοντος, αγνοώντας προφανώς ότι δεν υπάρχει μέλλον χωρίς παρελθόν. Και, βέβαια, θα αφυπνιστεί και ο -σε χειμερία νάρκη- λαός για να απαιτήσει, επιτέλους, τα δίκαιά του.
Η Εκκλησία έχει πάντα τεράστιων διαστάσεων ισχύ, όταν τη χρησιμοποιεί με τρόπους που απαιτεί η υψηλή αποστολή της και όταν δεν παρακολουθεί άφωνη τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν γύρω της.
Όπως το τόνισα ήδη πολλές φορές, το πρόβλημα των γερμανικών αποζημιώσεων είναι στην κορυφή όλων των υπολοίπων. Και επειδή επί 15 ήδη χρόνια η Ελλάδα αιμορραγεί, προκειμένου να καταβάλλει ανελλιπώς, και μάλιστα τελευταίως και πριν από την ορισθείσα ημερομηνία τους, χρέη ασύγκριτα μικρότερα από τα γερμανικά. Και διότι, όταν σκύβουμε το κεφάλι και λυγίζουμε τη μέση, ενόσω έχουμε περίτρανα δίκιο, θεωρούμαστε δεδομένοι και μας χτυπούν από παντού, προκειμένου να εξυπηρετήσει ο καθένας τα συμφέροντά του, σε βάρος μας. Αλλά και διότι με τις γερμανικές αποζημιώσεις θα εξασφαλίσουμε ανάπτυξη, αδύνατη, όπως αποδείχθηκε, τα τελευταία 15 μνημονιακά χρόνια. Τέλος, με την επιστροφή των γερμανικών χρεών θα μπορέσουμε να εξοπλίσουμε σαν αστακό τη γαλάζια πατρίδα μας και να σώσουμε και την Κύπρο.
Όνειρα; Μπορεί, αλλά χάρη στη μετατροπή τους σε πραγματικότητα ξαναγεννήθηκε η Ελλάδα πριν από 203 χρόνια.
