Του Βασίλη Βέργη
Μπορεί να έχουν περάσει 31 χρόνια από τον Σεπτέμβριο του 1993, τότε που ο Αντώνης Σαμαράς (της Πολιτικής Άνοιξης) έριξε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όμως, επειδή είναι γνωστό ότι η Ιστορία κάνει κύκλους, βρισκόμαστε μπροστά στο «ριμέικ» του έργου. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει ίδια κατάληξη, όμως δεδομένα οι πρωταγωνιστές έχουν παρόμοια κίνητρα.
Αν ο Σαμαράς είχε την υπόνοια πως θα ήταν ο εκλεκτός του Μητσοτάκη για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, προφανώς δεν θα έβρισκε τίποτα στραβό στην (εξωτερική και εσωτερική) πολιτική του σημερινού πρωθυπουργού. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν επρόκειτο να συμβεί, ο Σαμαράς πήρε τα… όπλα και ανέβηκε στο «βουνό», γνωρίζοντας ουσιαστικά -χρόνια στο κουρμπέτι- τις «συνέπειες» όσων είπε στη συνέντευξή του. Άλλωστε, η «δημοκρατικότητα» εντός των κομμάτων της χώρας είναι ανάλογη με το ποιον συμφέρει κάθε στιγμή. Τα υπόλοιπα είναι για παραμύθια σε αιθεροβάμονες…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την αλαζονεία της δεύτερης τετραετίας να ξεχειλίζει, δεν θα μπορούσε να αφήσει χαμένη την ευκαιρία της «οικογενειακής εκδίκησης». Ουδέποτε ξέχασε, φυσικά, πως ο Αντώνης Σαμαράς είχε ρίξει την κυβέρνηση του αείμνηστου πατέρα του το 1993.
Επί του προκειμένου, όμως, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο για τη χώρα και όχι οι προσωπικές βεντέτες:
1. Είναι λογικό ένας πρώην πρωθυπουργός να ξεφωνίζει δημόσια την πολιτική του αρχηγού του κόμματός του, και μάλιστα αφήνοντας ξεκάθαρα υπονοούμενα για «μειοδοτική» στάση στις συζητήσεις με την Τουρκία; Βοηθά αυτό την πατρίδα ή μήπως δίνει μεγαλύτερη τροφή και επιχειρήματα στους απέναντι;
2. Είναι λογικό ο σημερινός πρόεδρος της κυβέρνησης να διαγράφει απευθείας από το κόμμα ένα πρόσωπο που υπήρξε αρχηγός της παράταξης και πρώην πρωθυπουργός; Γνωρίζοντας βεβαίως ότι αυτή η κίνηση ρίχνει κι άλλη βενζίνη στην υπάρχουσα «φωτιά» εντός Νέας Δημοκρατίας, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται;
3. Τελικά, μήπως και οι δύο βάζουν πάνω από το καλό της πατρίδας τον προσωπικό τους εγωισμό και επιδιώκουν να κυριαρχήσουν σε ένα παιχνίδι εξουσίας; Ο μεν Σαμαράς για να δείξει στον Μητσοτάκη πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετατρέψει την κυβέρνησή του σε γίγαντα με πήλινα πόδια, ο δε Μητσοτάκης για να του αποδείξει ότι είναι ο απόλυτος άρχοντας του παιχνιδιού.
Με αυτά και με τούτα, η Νέα Δημοκρατία είναι φάτσα με τον καθρέφτη της. Κι ενώ μέχρι προχθές απαξίωνε και λοιδορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ για την ιλαροτραγωδία στο εσωτερικό του, βρέθηκε η ίδια στη μέση της δίνης, μη γνωρίζοντας πού μπορεί να (την) οδηγήσει.
Γιατί, εκτός των άλλων, ο Σαμαράς με τη συνέντευξή του έριξε ακόμα μία καυτή πατάτα στα χέρια του Μητσοτάκη, προτείνοντας τον Κώστα Καραμανλή για επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όσο κι αν οι… όψιμοι «μητσοτακικοί» (βλέπε Βορίδης και Άδωνις), οι οποίοι «αποκήρυξαν» τον Σαμαρά, προτιμούν το «στρίβειν διά του αρραβώνος», μη δίδοντας απάντηση, όταν υπάρχει το όνομα του Καραμανλή στο τραπέζι ΟΥΔΕΙΣ μπορεί να κάνει πως δεν το ακούει.
Είναι βέβαιο πως ο Σαμαράς δεν… ζει για να δει τον Καραμανλή Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σίγουρα όμως γνώριζε πως με αυτή τη δημόσια αναφορά-πρόταση θα έφερνε τον Μητσοτάκη σε μεγάλο αδιέξοδο. Γιατί η συζήτηση για τον ΠτΔ πολύ σύντομα θα γίνει «talk of the town». Και τότε είναι που θα γελάσει κάθε πικραμένος.
Για την ώρα, μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, γελάμε και με τη Νέα Δημοκρατία. Είπαμε: η Ιστορία κάνει κύκλους…
