Tου Μανώλη Κοττάκη
Τους φαντάζομαι να συνεδριάζουν γύρω από το τραπέζι στην αίθουσα συσκέψεων του Μεγάρου Μαξίμου, ακριβώς απέναντι από το γραφείο του πρωθυπουργού. Εκεί που στο παρελθόν, πριν ο Δημήτριος Μάξιμος δωρίσει την οικία του στο Ελληνικό Δημόσιο, εγκαθίσταντο θίασοι και μαγνητοσκοπούνταν σκηνές από ελληνικές ταινίες. (μην εντυπωσιάζεστε, είναι αληθές).
Τους φαντάζομαι να αναπαράγουν την παραμυθία ότι είναι μονόδρομος η διαγραφή ενός πρώην πρωθυπουργού, αφού αμφισβητεί την κυβερνητική πολιτική και πλήττει την πολιτική σταθερότητα.
Τους φαντάζομαι να σκέφτονται την πιθανότητα πρόωρων εκλογών μέχρι το καλοκαίρι, να σιγοψιθυρίζουν ότι με τον νέο εκλογικό νόμο «μπορεί να έχουμε αυτοδυναμία με 33%».
Τους φαντάζομαι να δίδουν εντολές σε πρόθυμους υπουργούς, βουλευτές, πρώην βουλευτές, πολιτευτές, αναλυτές να του επιτεθούν από τηλεοράσεως και από τους λογαριασμούς τους με την κατηγορία του «ανθέλληνα» (πολύ φτωχή η σοδειά, πάντως) και να διαβεβαιώνουν εαυτούς και αλλήλους ότι «θα περάσει και αυτό και θα ξεχαστεί».
Υπάρχουν, όμως, τρία ζητήματα: το πρώτο – εξακολουθεί να έχει ο Πάπας το αλάθητο; Υπάρχει πολιτική σταθερότητα χωρίς κοινωνική ομαλότητα, με τη φτώχεια αυξανόμενη και τις κοινωνικές ανισότητες διευρυνόμενες;
Το δεύτερο: είναι η ψήφιση ενός νέου εκλογικού νόμου, που χαμηλώνει το ποσοστό της αυτοδυναμίας στο 32%-33%, «δημοκρατία»; Ή το να «ράβεις» τους κανόνες στα μέτρα σου είναι αλήστου μνήμης πασοκικός «κουτσογιωργισμός»; Ξεκινώ από το τελευταίο.
Στις τελευταίες αμερικανικές προεδρικές εκλογές, το βασικό κριτήριο επιλογής των ψηφοφόρων ήταν, σύμφωνα με δημοσκόπηση του CNN, η δημοκρατία. Επειδή ένα από τα δύο κόμματα που διεκδικούσαν την προεδρία ήταν οι Δημοκρατικοί, κάποιοι μπερδεύτηκαν και εξήγαγαν το συμπέρασμα ότι αυτό ευνοούσε την ψήφο στην Κάμαλα Χάρις. Οποία αυταπάτη.
Οι πολίτες εννοούσαν δημοκρατία την ανεμπόδιστη, ελεύθερη έκφραση της πλειοψηφίας στις κάλπες. Τη μη νόθευση του αποτελέσματος. Διότι, αρέσει – δεν αρέσει, οι πολλοί στις ΗΠΑ θεώρησαν ότι νοθεύτηκε η ψήφος τους στις εκλογές του 2020.
Όλα αυτά τα χρόνια οι ελίτ στις ΗΠΑ ονόμαζαν τον φασισμό τους «δημοκρατία» και τη δημοκρατία «φασισμό». Και εξήγαγαν την αντίληψή τους αυτή και στην Ευρώπη με τις απαγορεύσεις καθόδου κομμάτων σε εκλογές ή και λειτουργίας μη φιλικών μέσων ενημέρωσης. Η δημοκρατία όμως στο τέλος νικά, διότι οι πολίτες έχουν ένστικτο αυτοσυντήρησης.
Όποιος λοιπόν εν Ελλάδι υποκρίνεται ότι έλαβε το μήνυμα των αμερικανικών εκλογών, αλλά ετοιμάζεται να αλλάξει τους κανόνες της δημοκρατίας υπέρ της συγκρότησης κυβέρνησης μειοψηφίας στην ουσία δεν κατάλαβε τί-πο-τε. Μια τραγική μειοψηφία δεν ονομάζεται ποτέ πλειοψηφία στη χώρα της δημοκρατίας.
Θα πνιγεί στην κάλπη, χωρίς να το καταλάβει, όποιος το επιχειρήσει. Θα συσπειρώσει εναντίον του δυνάμεις από κάθε σημείο του πολιτικού ορίζοντα. Ας κάνουν έναν κόπο οι του Μαξίμου να πάνε μέχρι το υπουργείο Διοικητικής Αντιμεταρρύθμισης στη Βασιλίσσης Σοφίας. Άρχισαν να εξεγείρονται «ηρέμως» τα άκρα των άκρων.
Στους τοίχους του Μουσείου Μπενάκη οι αναρχικοί έχουν γράψει το σύνθημα «Φαντασία – Αισιοδοξία – Ρίσκο» και με πράσινα γράμματα το σύνθημα «Ο Κυριάκος ξυπνά διεργασίες για εξεγέρσεις».
Κάτι γίνεται εκεί έξω, μια ανάσα από το Μαξίμου, και αυτοί, αντί να αφουγκράζονται τα συναισθήματα, κάνουν υπολογισμούς με τα κομπιουτεράκια και τις έδρες, αποκαλώντας «λαϊκιστή» όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Αλλά «λαϊκισμός» πλέον, κατά τον Αμερικανό καθηγητή Πατρίκ Ντενίν, «είναι το όνομα που δίνουν οι ελίτ στη δημοκρατία όταν δεν τους αρέσουν τα αποτελέσματά της».
Πάμε τώρα στο δεύτερο. Η πολιτική σταθερότητα δεν είναι αριθμητικό μέγεθος. Σταθερότητα χωρίς κοινωνική ομαλότητα δεν υπάρχει. Όλοι αυτοί οι χαρτογιακάδες που αρπάζουν χρήματα από το «μαξιλάρι» για να εξοφλήσουν προώρως τους δανειστές έχουν την παραμικρή υποψία τι γίνεται στην κοινωνία;
Μεγάλος επιχειρηματίας των Αθηνών μου διηγείτο προχθές τον ψίθυρο που συγκλονίζει τη χώρα: «Από τον Οκτώβριο και μετά δεν ανοίγει η πόρτα στα καταστήματα – έρχεται μέρα που δεν μπαίνει πελάτης ούτε για σεφτέ. Οι υπάλληλοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα έχουν κόψει το ψάρι. Τρώνε μία φορά τον μήνα. Τρέφονται με σουβλάκια, πίτσες, μακαρονάδες, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την υγεία τους. Από κρέας, κοτόπουλο, που είναι φθηνό, άντε και κανένα μπιφτέκι. Έχουμε γίνει το ρεζίλι της οικουμένης στα στατιστικά του ΟΟΣΑ, τρίτοι από το τέλος. Το ποτό διά δύο, το τσιγάρο διά δύο, το ενοίκιο μήνα με τον μήνα, με παρακάλια για ανοχή μη σε πετάξουν έξω, το ρεύμα άσ’ το… Πεινάει ο κόσμος! Δεν είναι λαϊκισμός να το λέμε αυτό! Και οι άλλοι που μας κυβερνούν τι κάνουν; Έχουν εξαπολύσει την Εφορία και τον Χατζηδάκη με τα POS και τους κυνηγά όλους! Αντί να πάει πιο σιγά, για να πάρει μια ανάσα ο κόσμος. Ή το άλλο: τάζουν μισθό 1.500 ευρώ, όταν με τους ρυθμούς του πληθωρισμού που έχουμε αυτά θα αντιστοιχούν το 2027 σε αγοραστική δύναμη 800 ευρώ!»
Και κατέληξε οργισμένος: «Ξέρεις τι σημαίνει “ζω”, αγαπητέ μου; Ζω σημαίνει εργάζομαι, πληρώνομαι από τις επιχειρήσεις που δεν διώκει το κράτος για να τις κλείσει, ζω σημαίνει εξασφαλίζω τα προς το ζην, καταναλώνω, διασκεδάζω καμιά φορά και βάζω και 10 δραχμές -που λέει ο λόγος- στην άκρη. Αλλά εδώ οι αριθμοί μάς λένε ότι το 70% των Ελλήνων έχει μόνο 1.000 ευρώ στην τράπεζα».
Όλοι αυτοί που κάθονται λοιπόν στο Μαξίμου και υπολογίζουν πόσες έδρες μπόνους αυτοδυναμίας θα πάρει η Ν.Δ. αν κερδίσει τις εκλογές με το 32% καλό είναι να βγουν το συντομότερο από τον λήθαργό τους. Ο κόσμος συζητά χαμηλόφωνα και ψιθυριστά στα τραπέζια, όπως έκανε και μετά τον γάμο, για να μην τον πάρει είδηση το σύστημα: ζητά ψωμί, και αυτοί τον ταΐζουν «δημοκρατία» που αποδεικνύεται στην πράξη η τυραννία της μειοψηφίας.
Και το τελευταίο ζήτημα τώρα: ποιος μας λέει ότι στη δημοκρατία έχει πάντοτε δίκιο ο ένας επειδή φέρει δημόσιο αξίωμα; Δεν υπάρχει περίπτωση να έχει δίκιο ο άλλος; Οι άλλοι; Όλα όσα συνέβησαν προχθές μας θύμισαν το «φιλελεύθερο» modus operandi του Φεβρουαρίου σε καρμπόν.
Ο Σαμαράς μίλησε τότε στη Βουλή και είχε άδικο, γιατί είχε δίκιο πολύ νωρίς. Δόθηκε εντολή να αποχωρήσει το 90% των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας κατά τη διάρκεια της ομιλίας του. Δόθηκε εντολή σε υπουργούς, βουλευτές, αναλυτές και λοιπούς να τον αποδομήσουν.
Έβγαλαν στο μεϊντάνι δύο δικούς του υφυπουργούς από την Πέλλα και από τη Β’ Θεσσαλονίκης να διαφημίσουν την ψήφο στον γάμο των ομοφύλων και να τον ειρωνευτούν πως δεν ελέγχει κανέναν. Τον απομόνωσαν επικοινωνιακά. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα το είδαμε στις κάλπες. Ο κόσμος είπε στον Πάπα ότι «δεν έχεις πια το αλάθητο» και μαύρισε τη Ν.Δ. Και ποια ήταν η συνέχεια;
Τώρα που ο πρώην πρωθυπουργός είπε πολύ συγκεκριμένα πράγματα για την εξωτερική πολιτική της χώρας, το ίδιο «συστηματάκι», που υποκρίθηκε ότι έλαβε το μήνυμα, ακολούθησε την ίδια ακριβώς τακτική, εμπλουτισμένη με τη διαγραφή: ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης, δημόσιος λιθοβολισμός, προπηλακισμός από τηλοψίας και διαδικτύου – μέχρι και ένας συμμαθητής του τού επιτέθηκε, αγνοώντας ο αχαρακτήριστος ότι ο Σαμαράς έχασε την περιφερειακή του όραση το καλοκαίρι του 2012 για να ταξιδέψει με αεροπλάνο στο Βερολίνο και να πείσει τη Μέρκελ να μη μας πετάξει έξω από το ευρώ.
Και κάτι τελευταίο, ιστορικό – είναι καιρός πια να γραφτεί: τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη τυπικά τον έριξε ο Σαμαράς. Πράγματι. Κατ’ ουσίαν, όμως, σύμφωνα με την αποκάλυψη που έκανε σε κορυφαίο πολιτικό ο Φαληρεύς, τον έριξαν πέντε τέως φίλοι του, επιχειρηματίες, από τους οποίους πλέον οι τέσσερις δεν είναι στη ζωή. Το γιατί ας το αφήσουμε στον ιστορικό του μέλλοντος να μας το πει.
