Είναι κρίμα σε μια εποχή που αποθεώνονται τιποτένιες όχεντρες, που προδίδουν το έθνος τους, να μην έχει βγει μια δυνατή, «λιβανιστική» βιογραφία του Εφιάλτη
Του Παναγιώτη Λιάκου
Ιδού μια κραταιά, νέα ελληνέζικη (ουχί ελληνική) μόδα: το πασάλειμμα της φήμης ή της υστεροφημίας (αν ψοφήσουν) διαφόρων εθνοπροδοτικών οχεντρών, που δραστηριοποιούνται στην πολιτική, με μύρο και το κάψιμο τόνων λιβανιού στο όνομά τους. Οι μυροφόροι και λιβανιστές είναι κυρίως συνάδελφοί τους πολιτικοί, δημόσια πρόσωπα, συστημικά ΜΜΕ και λοιποί συγγενείς. Εδώ που τα λέμε, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Πώς θα στεκόταν όρθιο ένα σύστημα που έχει οδηγήσει σε χρεοκοπία την Ελλάδα από οικονομικής, πολιτισμικής και δημογραφικής άποψης; Μόνο αν αποθεώνονται όσοι ξεθεμελιώνουν τον τόπο και πλήττουν το έθνος και τον λαό.
Ωστόσο, το χούι του εξωραϊσμού προδοτικών φυσιογνωμιών δεν έχει λάβει θεσμικό χαρακτήρα, δεν κάνει «γκελ» στον λαό, δεν έχει ισχυροποιηθεί ιδεολογικά. Γι’ αυτό χρειάζεται επειγόντως να αναλάβει δράση μια ομάδα ιστορικών και δημοσιολογούντων (ξέρετε ποιοι), που θα συγγράψουν βιβλία, άρθρα και μελέτες για προδοτόφατσες όπως ο Εφιάλτης (ο γιος του Ευρυδήμου). Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο τσατσομασκοφόρος Εφιάλτης υπέδειξε στον Ξέρξη τη στενωπό που οδηγούσε από το όρος Καλλίδρομο στις Θερμοπύλες. Αυτό το έκανε «ελπίζοντας ότι θα λάβει μεγάλη αμοιβή»* – ένα κίνητρο που παραμένει ισχυρό από την εποχή των Μηδικών Πολέμων (και πολύ πιο πριν) μέχρι τις ημέρες μας.
Να γραφτούν, μαζί με τα εγκώμια στον Εφιάλτη, επιτέλους, και κάποια ευμενή σχόλια, βιβλία, άρθρα και μελέτες για τον Ιούδα Ισκαριώτη, για τους Νενέκους, τον Πήλιο Γούση και για όλο τούτο το σκυλολόι. Να μελετηθούν διεξοδικά οι διαθέσιμες ιστορικές πηγές και να εντοπιστούν (κι αν δεν εντοπιστούν, να επινοηθούν) τυχόν καλές πτυχές του χαρακτήρα τους. Ο Εφιάλτης μπορεί να ήταν αφοσιωμένος πεζοπόρος. Άλλωστε, πώς ήξερε το μονοπατάκι, την ξακουστή Ανοπαία Ατραπό, που οδηγούσε στην πίσω πλευρά του στρατοπέδου των 300 του Λεωνίδα και των 700 Θεσπιέων του Δημοφίλου; Ο Ιούδας μπορεί να ήταν οικολόγος. Γι’ αυτό, ίσως, αποφάσισε να κρεμαστεί σε μια συκιά. Οι Νενέκοι και ο Πήλιος Γούσης ενδεχομένως ήταν… συμπεριληπτικοί και ειρηνόφιλοι μαχητές της συνύπαρξης των Ελλήνων με τους Τούρκους δυνάστες.
Ας ξεκινήσουν, λοιπόν, με όρεξη και κέφι οι διακεκριμένοι ιστορικοί μας, που ειδικεύονται σε κάτι τέτοια, το σπατουλάρισμα των διασημοτέρων προδοτών της Ιστορίας.
Τους περιμένουμε!
*Ηροδότου «Ιστορίαι», Πολύμνια, 213,1
