Η εγκατάλειψη του Αγίου Ευστρατίου

Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*

Από την εποχή που ο Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης επεσήμανε στους Φιλιππικούς λόγους του τη σπουδαιότητα του Αγίου Ευστρατίου (τότε Αλόννησος) στην εξυπηρέτηση του θαλασσίου εμπορίου, λόγω της γεωγραφικής θέσης του, έχουν αλλάξει πολλά. Το ακριτικό ελληνικό νησί του Βορείου Αιγαίου μπορεί να έχασε πλέον την αξία του ως εμπορικός σταθμός, αλλά απέκτησε μία πολύ σημαντικότερη για το ελληνικό κράτος πλέον, λόγω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης που δημιουργεί η ύπαρξή του στην περιοχή. Κι όμως, η ελληνική Πολιτεία δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τη σημασία αυτής της πραγματικότητας.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει, αλήθεια, κάποιος το γεγονός ότι κάθε χειμώνα οι περίπου 300 κάτοικοι του ακριτικού νησιού μας αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της διακοπής της ακτοπλοϊκής σύνδεσης του νησιού με την υπόλοιπη Ελλάδα; Ειδικά φέτος τα πράγματα δείχνουν να έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Η ακτοπλοϊκή γραμμή που συνέδεε το Λαύριο με την Καβάλα, εξυπηρετώντας και τον Άγιο Ευστράτιο, σταμάτησε τη λειτουργία της, με αποτέλεσμα την πλήρη απομόνωση του νησιού.

Το γεγονός, όπως ήταν απολύτως φυσιολογικό, πυροδότησε αντιδράσεις των κατοίκων, με πιο χαρακτηριστική την παράδοση του οπλισμού των εθνοφυλάκων του νησιού, με επιστολή που απέστειλαν τόσο στους υπουργούς Εθνικής Άμυνας και Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής όσο και στο Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας.

Στην επιστολή τους επισημαίνουν ότι «αντί οι ενέργειες του υπουργείου Ναυτιλίας να τείνουν προς την εξεύρεση λύσης για την αποκατάσταση της δρομολογιακής σύνδεσης, πληροφορηθήκαμε ότι δυστυχώς σχεδιάζεται απευθείας ανάθεση της ανωτέρω γραμμής χωρίς να περιλαμβάνεται ο Άγιος Ευστράτιος στα λιμάνια προσέγγισης»!

Η συνέχεια της επιστολής είναι συγκλονιστική και αποτυπώνει τόσο την αγωνία των ακριτών μας για το μέλλον της επιβίωσής τους στην ιδιαίτερη πατρίδα τους όσο και την ανυστερόβουλη αγάπη τους για την πατρίδα. Τα λόγια τους είναι χαρακτηριστικά:

«…είμαστε αναγκασμένοι με πικρία και πόνο ψυχής να προχωρήσουμε στην κατάθεση του οπλισμού μας ως έσχατη ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβερνητική αδιαλλαξία που οδηγεί τον τόπο μας στην απομόνωση και τον οικονομικό μαρασμό. (…) Από τη στιγμή που ολοκληρώσαμε τη στρατιωτική μας θητεία, μας ανατέθηκε η ύψιστη τιμή της φύλαξης του ακριτικού νησιού μας ως εθνοφύλακες. Όντας συνειδητοποιημένοι πατριώτες και υπεύθυνοι Έλληνες, με σεβασμό και συνέπεια αναλάβαμε αυτή την ευθύνη. Με λύπη και βαθιά συγκίνηση, όμως, διαπιστώνουμε ότι η πατρίδα αυτή, που με τόση αγάπη και αυταπάρνηση υπηρετούμε όλα αυτά τα χρόνια, δεν μας αντιμετωπίζει με τον ίδιο σεβασμό ως προς την παροχή βασικών υπηρεσιών που αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να μένουμε στον τόπο που γεννηθήκαμε και συνεχίζουμε να ζούμε με τις οικογένειές μας, αλλά μας εξωθεί στην εγκατάλειψη του νησιού μας δημιουργώντας μια ακόμη βραχονησίδα στην καρδιά του Αιγαίου».

Ήδη από τις 7 Νοεμβρίου οι σημαίες σε όλο το νησί κυματίζουν μεσίστιες έπειτα από σχετική απόφαση του δημοτικού συμβουλίου.

Μαθαίνοντας όλα αυτά, αναρωτιέται κάθε Έλληνας πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται με αυτόν τον γραφειοκρατικό και ανεύθυνο τρόπο οι ανάγκες συμπατριωτών μας που και μόνο η παραμονή τους στις ακριτικές μας περιοχές αποτελεί εχέγγυο της εθνικής μας κυριαρχίας. Πολύ περισσότερο μάλιστα στην καρδιά του Αιγαίου, μιας περιοχής δηλαδή που έχει τεθεί στο στόχαστρο των Τούρκων με τις ονειρώξεις τους περί της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Οι ακρίτες του Αγίου Ευστρατίου, που μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1968 είδαν τον πληθυσμό του νησιού τους να μειώνεται κατά 70%, αγωνίζονται για να κρατήσουν δασκάλους και γιατρούς στον τόπο τους, υψώνουν την ελληνική σημαία νιώθοντας το καθήκον τους για το βροντοφώναγμα της ελληνικότητας της γης τους. Αυτή η σημαία δεν ταιριάζει να είναι μεσίστια!

Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», [email protected]