Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Στις 18 Σεπτεμβρίου 2024 πραγματοποιήθηκε ημερίδα σχετικά με την «Αξιοποίηση της Πυρηνικής Ενέργειας στην Ελλάδα». Θα αναρωτηθείτε, χαμογελώντας, τι πιο σύνηθες να συμβεί; Πάντως, ακούστηκαν από αρμόδια χείλη απόψεις με αυτοπεποίθηση, όπως π.χ. από τον Γιώργο Νούνεση, πρόεδρο του Εθνικού Κέντρου Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος», ο οποίος δήλωσε πως η χώρα ξέρει να χειριστεί με απόλυτη επιτυχία πυρηνικά καύσιμα και πυρηνικά κατάλοιπα.
Αν κάτι ακόμα τονίστηκε ιδιαίτερα στην ημερίδα, αυτό ήταν το γεγονός ότι οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας έχουν περιβαλλοντικό αποτύπωμα και δεν παράγουν ενέργεια με σταθερό τρόπο. Αυτά τα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία κάνουν ελκυστικές τις σκέψεις για τη στροφή συμπληρωματικά και στην πυρηνική ενέργεια.
Η φωνή διαφωνίας ανήκε στον Πέτρο Κόκκαλη. Όταν πήρε τον λόγο, πέρα από αξιοπρόσεκτες δυσκολίες που αφορούν τα χρονοδιαγράμματα και το κόστος κατασκευής των πυρηνικών υποδομών, υπογράμμισε και κάτι ακόμα: την όχι και ιδιαίτερη ικανότητα της χώρας να διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα και να ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο. Πρόσθεσε: «Όταν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια ενός σιδηροδρόμου το 2024, ποιος μας λέει ότι μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια μιας πυρηνικής εγκατάστασης; Αυτό δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε εύκολα στη χώρα μας».
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι δυνατόν να αρνούμαστε κάθε τρεις και λίγο οποιαδήποτε πρόοδο και οποιαδήποτε τολμηρή κίνηση, απλά αναμασώντας τα στερεότυπα περί… κλασικού μαλ@@@ Έλληνα (που θα έλεγε και ο συγχωρεμένος Γιώργος Γεωργίου). Ο κ. Κόκκαλης δυστυχώς πήρε τον λόγο σε μια επιστημονική ημερίδα στην οποία ως τότε συζητιόταν το ικανοποιητικό επίπεδο του εγχώριου επιστημονικού προσωπικού σε κλάδους σχετικούς με την πυρηνική διαδικασία και έριξε το επίπεδο, προσεγγίζοντας το λεξιλόγιο των αψιμαχιών του Κοινοβουλίου.
Εντάξει, άντε και να δεχτούμε ίσως ότι χρειάζεται κι αυτό σε μια συζήτηση. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, εμείς ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε: Άλλο οι δυνατότητες της χώρας και τα προσόντα των Ελλήνων και άλλο η κυβερνητική πρακτική, με την οποία δεν είμαστε δα και καταδικασμένοι να ζούμε για αιώνες ακόμα. Με το ίδιο σκεπτικό, ας αποξηράνουμε π.χ. μια και καλή τις λίμνες της χώρας να μην παιδευόμαστε, επειδή μακροχρόνια δεν έχουμε καταφέρει καλές επιδόσεις στη διαχείριση υδάτων.
Και στην τελική, από πού κι ως πού να ακυρώνει με αυτόν τον τρόπο τη χώρα ο Πέτρος Κόκκαλης; Σε ποια «σχολή», σε ποια «πλευρά της Ιστορίας», σε ποιο «σύστημα αξιών» ανήκει ο ίδιος;
