Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο και ευγενέστερο άθλημα στον κλασικό αθλητισμό από τον Μαραθώνιο. Κι αυτό γιατί η αξία του δεν έγκειται στη νίκη, αλλά στη συμμετοχή, εις ανάμνησιν μιας ασίγαστης φιλοπατρίας που σήμερα φαντάζει πολύ μακρινή.
Ο πρώτος μαραθωνοδρόμος, ο Φειδιππίδης, που τον διέτρεξε, δεν ήταν απλός δρομέας. Ένας σκληροτράχηλος πολεμιστής ήταν, που οι Αθηναίοι, βλέποντας τα σκούρα με τον υπέρτερο αριθμό των Περσών, τον έστειλαν πρώτα στην εχθρική Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια. Εκείνοι ξεροκέφαλα αρνήθηκαν. Κι ο Φειδιππίδης, έχοντας διανύσει από τον Μαραθώνα μέχρι τη Λακωνία γύρω στα 500 χιλιόμετρα και πάλι πίσω σε τέσσερις μέρες, βιάστηκε να πάρει τη θέση του στο πεδίο της Τιμής, στο πλευρό των συντρόφων του, όπου διακρίθηκε και τραυματίστηκε, σκληρά πολεμώντας.
Όταν τον έστειλε αυτόν τον ωκύποδα (γοργοπόδαρο) μετά τη μάχη όπου διακυβεύτηκε η μοίρα του Δυτικού Πολιτισμού ο Αθηναίος στρατηγός Μιλτιάδης *** να αναγγείλει το χαρμόσυνο νέο στην πατρίδα, πρόλαβε να πει το αθάνατο «Νενικήκαμεν» στους Γέροντες που τους είχανε ζώσει τα φίδια, προτού ξεψυχήσει.
Τέτοιος ψυχωμένος ήταν κι ο Γρηγόρης Λαμπράκης, στη μνήμη του οποίου τελείται μετονομασθείς τα τελευταία χρόνια ο Μαραθώνιος που επιμένουν κάποιοι να τον ονομάζουν «κλασικό», ίσως γιατί τους ενοχλεί η αλήθεια.
Αιώνες μετά ο Λαμπράκης, ένας σπουδαίος αθλητής, ένας ιατρός με σπουδαία κοινωνική προσφορά και μάχιμος πολιτικός με άκαμπτες αρχές και πίστη στον άνθρωπο από αυτούς που δεν υπάρχουν σήμερα, ξεκίνησε μονάχος του από τον Τύμβο για να μεταφέρει το μήνυμα της υπεράσπισης των πανανθρώπινων αξιών της Ειρήνης, της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
Η συμμετοχή στον Κλασικό Μαραθώνιο Γρηγόρης Λαμπράκης συμβολίζει τον άνθρωπο που αγωνίζεται και μόνος και μετά πολλών και που όταν πέφτει όπως ο ήρωας Λαμπράκης την άνοιξη του 1963, η μόνη επιλογή του είναι να σταθεί πάλι όρθιος περιφρονώντας κατάστηθα την Τυραννία. Αυτή που λίγα χρόνια αργότερα τον δολοφόνησε στη Θεσσαλονίκη ερήμην του τότε πρωθυπουργού που αναρωτιόταν «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο».
*** Η περιφανής νίκη του Μιλτιάδη στοίχειωσε τις νύχτες του Θεμιστοκλή, σκοτείνιαζε τον ήλιο κι έκανε ανυπόφορες τις μέρες του. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως όταν τον ρωτούσαν γιατί άλλαξε συμπεριφορά, εκείνος απαντούσε ειλικρινά «ουκ εά με καθεύδειν, το του Μιλτιάδου τρόπαιον». («Δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω, η δόξα του Μιλτιάδη»!). Και πήγε λίγο καιρό έπειτα από πατριωτική άμιλλα και βύθισε τον στόλο των Περσών στη Σαλαμίνα. Εκεί όπου σήμερα βασιλεύει ένα θλιβερό σκουπιδαριό, λες και έχουν βάλει στοίχημα κάποιοι να εξαλειφθεί κάθε ίχνος φιλοπατρίας στον τόπο, όπου οικογένειες σαν των Μητσοτάκηδων νομίζουν ότι όλα είναι μοιρασιές και μπίζνες επικερδείς…
Συγχαρητήρια! Πολύ συγκινητικό το άρθρο σας!