Του Απόστολου Αποστόλου*
Τελικά η Ριζοσπαστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) έκανε τα πάντα για να δείξει την τερατομορφία της και το επιθεωρησιακό της στοιχείο. Απέδειξε ότι είναι ικανή να παράξει άφθονα αναθέματα, μια πολύ κακή ηθοποιία, έναν απίστευτο καρεκλοκενταυρισμό, μπόλικες ιδεολογικές ταλαντώσεις «τουρλού μπριάμ», καθώς και μια γελοιογραφική υπερβολή που έδειχνε τα άσχημα και τις γελοιότητες του κόμματος.
Τα οργανικά ρέλια της κομματικής κουρελού του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 13 μήνες έπαιξαν ένα πολύ κακό πολιτικό θέατρο, που θα το θυμόμαστε για καιρό ακόμη. Εξάλλου, όσα συνέβαιναν στην ανανεωτική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) για 13 μήνες είχαν γίνει καθημερινό σίριαλ μιας πολιτικής αυθεντικής καρικατούρας.
Αρχικά ο κ. Τσίπρας έφερε τη νέα ηγεσία του κόμματος από τις ΗΠΑ, τον κ. Κασσελάκη. Ο Στέφανος Κασσελάκης, μια πολιτική παραφωνία, ένα μείγμα μαθητευόμενου πολιτικού κονφερανσιέ με κατασκευασμένη «χλιδάτη» επιτυχία, και αφού το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ τον υποδέχτηκε με ωσαννά και τον εξέλεξε ως πρόεδρό του, στη συνέχεια τον αμφισβήτησε. Ένα μέρος της εσωτερικής κομματικής αντιπολιτευόμενης, η ομάδα με το όνομα «Ομπρέλα», ήρθε σε ρήξη με τη νέα ηγεσία και πραγματοποιήθηκε η πρώτη διάσπαση του κόμματος. Μετά ανακάλυψαν και οι υπόλοιποι ότι η νέα ηγεσία πάσχει πολιτικά και έτσι η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ενέκρινε πρόταση δυσπιστίας και συντελέστηκε ακόμα μία διάσπαση. Η διάσπαση πλανιόταν πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ ως θριαμβευτική στερεοτυπία.
Έτσι, λοιπόν, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πλήρωνε σταθερά και ανυποχώρητα το σύνδρομο της πολιτικής του κουλτούρας, που κρυσταλλωνόταν και ξεμάκραινε ως πολυφωνική αφωνία και ως ανέκδοτο ελευθεριότητας και έλξης προς κάθε καινούργιο. Επίσης, θέλετε τα μποφόρ της πολιτικο-κομματικής ιδεοληψίας του, την ιδεολογική του ακινησία, τη συνθηκολόγησή του με το σύστημα, τον μονοκομματικό του καταναγκασμό, την κρατική επιχορήγηση που ελάμβανε και λειτουργούσε (όπως και για όλα τα κόμματα εξάλλου) ως το ισχυρότερο υπνωτικό, την επαρχιώτικη κομπλεξική του συνήθεια (συνήθεια περιφερειακού αριστερισμού) να εγκαταλείπονται οι αγώνες και να υπερασπίζονται περιθωριακές κουλτούρες (όπως στη woke κουλτούρα) και η παραληρηματική τους ιδιογλωσσία; Όλα αυτά λειτούργησαν «ευδοκίμως» και «αλληλεγγύως» ώστε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να καταστεί επιθεωρησιακό νούμερο και να διαλυθεί σε γκρουπούσκουλα.
Βέβαια, ο κακός σκηνοθέτης των συντελούμενων στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο κ. Τσίπρας, ο οποίος κρύφτηκε βλέποντας τον πολιτικό εκφυλισμό του κόμματός του. Εξάλλου, ο κ. Τσίπρας δεν υπήρξε ποτέ μπροστάρης των πολιτικών εξελίξεων, ας θυμηθούμε ότι ήταν εκείνος που αλλοίωσε ένα δημοψήφισμα και ετεροκαθόρισε όλες τις δεσμεύσεις του που είχε προαναγγείλει αναφορικά με τα Mνημόνια.
Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ από τότε που έγινε κόμμα εξουσίας και κυβέρνησε τη χώρα; Κατοχύρωσε όλες τις ιστορικές δομές του κατεστημένου. Προστάτευσε όλες τις καθεστωτικές εξαρτημένες μεταβλητές. Και επιβεβαίωσε όλες εκείνες τις θεωρίες που έλεγαν ότι η εξουσία είναι δύναμη διατακτική.
Ποιος μπορεί, λοιπόν, να είναι ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική; Μάλλον φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παρκάρει στα αζήτητα της πολιτικής και αυτό γιατί έχει πάψει να ηχεί και να αντηχεί στις πολιτικές αναζητήσεις των πολιτών. Τώρα πια επιζητεί ένα άλλοθι για να σώσει τη φήμη του και να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει τις κινήσεις του. Αλλά ματαίως. Έτσι κι αλλιώς επεδείχθη ότι αποτελεί μια παρένθεση, μια πολιτική φούσκα που έσκασε. Το κόμμα με το 35,4% και το 31,4% έγινε παρωδία του εαυτού του και αγγίζει το τέλος του.
Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ σέρνει στην πλάτη του την παρακμή των επιλογών του και πληρώνει το πικρό τίμημα. Έγινε κόμμα σπατάλης εξαιτίας της πολιτικής του αβιταμίνωσης, της έλλειψης του δυναμικού και ενεργητικού πεδίου του, αλλά και της βλητικής του αντίδρομης προσέγγισης των κοινωνικών, πολιτικών και εθνικών προβλημάτων. Τώρα πια τα διασπασμένα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν να βολευτούν σε υψήγορες πλειοψηφίες με κεντροαριστερό πρόσημο. Ωστόσο η εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ καλό θα ήταν να γίνει μάθημα για όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ώστε να καταλάβουν και εκείνα ότι η πολιτική πράξη τελειώνει συχνά πυκνά με την τιμωρία του κόμματος που έχει εκφράσει ράκη θλιβερής πολιτικής και ματαιοδοξίες για νίκες με ψευδείς οραματικές πραγματικότητες.
*Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας
Μια παρθενογέννεση ήταν ο σύριζας και μας τελείωσε. Είχε κάποια εξουσία στα μέσα και στις οργανώσεις (αυτές που κυβερνούν την Ελλάδα) και νόμιζε ότι είναι αυτόφωτος. Αλλά για να κυβερνήσει, φορτώθηκε ένα στρατό από σώγαμπρους που αυτόματα συντάχθηκαν όπισθεν της μοσχαροκεφαλής που κάλεσε στα όπλα η πρεσβεία. Όσο για τον Τσίπρα, ένα άδειο κέλυφος είναι που του δίνετε αξία όσοι τον περιγράφεται ως “παράγοντα”. Ο Καρανίκας κείται εντός της μπαμπούσκας. Αιωνία τους η μνήμη όλων αυτών και να ζήσουμε να τους σκυλοβρίζουμε.
Το θέμα είναι τώρα τί λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τώρα τί λες.
Μανώλης Αναγνωστάκης.
Δυστυχώς η αριστερά ( η εντός του πολιτικού συστήματος) στο σύνολο της δεν έχει να πει τίποτα .
Για αυτό και θα κατακερματιστεί μέχρι το κάθε μικρό φέουδο της κάθε γραφειοκρατικής κατάτμησης να εξατμιστεί καθώς κατάφεραν από την πολλή εξάρτηση να μετατρέψουν τον ριζοσπαστισμό σε ευγένεια.
Με άλλα λόγια μετουσιωθηκαν, φύση, έργο και λόγο, σε μια άοσμη και άχρωμη και αδρανή συνιστώσα του πολιτικού συστήματος, παράγοντας πολιτικά ευγενή “αέρια”.
Το λυπηρό όμως δεν είναι η εξέλιξη του πόλου της αριστεράς ο οποίος σε τελική ανάλυση έχει το τέλος που του αναλογεί.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως αν και η δεξιά έχει ακριβώς τις ίδιες παθογένειες, αυτή καταφέρνει να επιπλέει αν και δεν φέρει πλέον πολιτικό έρμα.
Και κατά αυτό τον τρόπο, όλοι παρακολουθούν την κωμωδία που εξελίσσεται με πρωταγωνιστή την αριστερά την ίδια ώρα που δεξιά ανεβάζει (εθνική) τραγωδία και δεν ασχολείται κανείς.
Ένα βασικό θέμα ηθικής τάξη υπάρχει στην χώρα αυτή.
Δεν τιμωρείται κανείς. Ακόμα και στο Περού υπάρχει δικαιοσύνη που και πρώην προέδρους δημοκρατίας δικάζει.
Εδώ ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ούτε καν ένας Μανόλο ετσο για ξεκάρφωμα πόσο μάλλον για τους υπογράφοντες στις Πρέσπες.
Αυτό υποτίθεται ότι είναι πολιτισμένο κράτος; ή μια τριτοκοσμική χώρα τελευταίας διαλογης.
Αλλά είπαμε κάθε λαός έχει τους θεσμούς που του ταιριάζουν