Μνημόσυνο ΣΥΡΙΖΑ

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Η ανυπαρξία αντιπολίτευσης βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία. Ο πρώτος πρέπει να έχει κάποιον να ανταγωνίζεται, να φοβάται, ώστε να φροντίζει να βελτιώνεται. Αλλιώς χαλαρώνει, παρακμάζει.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση διαλύεται με τον πιο κωμικοτραγικό τρόπο, που ουδείς μπορούσε να προβλέψει, και η ελάσσον αντιπολίτευση έχει τα χάλια της. Το ΠΑΣΟΚ, πιο παλιό μαγαζί, κατάφερε το θαύμα να κάνει εσωκομματικές εκλογές χωρίς να βαρέσει μπιέλα. Μέχρι εκεί. Οι λοιποί είναι από φιδέμπορες με βρόμικο μάτι, απολιθώματα του Στάλιν και ψευτοθεούσες, μέχρι δραπέτες του Ψυχιατρείου με ναπολεόντειο σύνδρομο.

Η διάλυση των μηδενιστών τυχοδιωκτών ήταν νομοτελειακή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα σύμπτωμα μιας αρρώστιας, της μνημονιακής εποχής, του θυμού και του σοκ από την εγχείριση χωρίς αναισθητικό και με αλυσοπρίονο, που έγινε στο κοινωνικό σώμα. Όπως στις αρρώστιες βγάζεις σπυριά, φλύκταινες, άφθες, εμείς βγάλαμε ΣΥΡΙΖΑ.

Υπήρχε μια συλλογική ψευδαίσθηση πως οι κακοί Τεύτονες, Φράγκοι και λοιποί δανειστές ζηλεύανε το θαύμα μας, όπου τα είχαμε όλα καλά καμωμένα, και θέλανε να μας καταστρέψουν. Κι εγώ που πίστευα στα Ζάππεια, ήτοι οικονομίες κλίμακας, ιδιωτικοποιήσεις, φιλελευθεροποίηση της αγοράς, σπάσιμο της γραφειοκρατίας και μεταρρυθμίσεις, όμως με αναπτυξιακό πρόσημο, χωρίς συμμαχίες με το ΠΑΣΟΚ του ακατονόμαστου μπουρδολόγου, δεν πίστευα πως, π.χ., φταίγανε οι Γερμανοί που ένα μικρό νησί στο Ιόνιο είχε χιλιάδες «τυφλούς», στους οποίους δίναμε επίδομα. Πολλά από αυτά που μας ζητούσαν έπρεπε να τα θέλαμε και να τα είχαμε κάνει μόνοι μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έπαιξε το εύκολο παιχνιδάκι της συνωμοσιολογίας, της μετάθεσης ευθυνών και κυρίως αυτό στο οποίο είναι μανούλες στην αριστερά: να λένε ψέματα χωρίς να παίζουν βλέφαρο και να εργαλειοποιούν το κοινωνικό μίσος, τον φθόνο, τη βία. Έτσι βρεθήκαμε να μας κυβερνά μια παρέα τύπων που ήταν σαν να κοιμόντουσαν με τα ρούχα, απίθανοι λούμπεν, αγράμματοι, μια χαλαρή ομοσπονδία μπαφιάρηδων φρικιών, αριστεριστών, αναρχικών και ανακυκλωμένων πρώην κνιτών. Τους ένωνε το δημόσιο ταμείο και, σε κλασικό αριστερό στιλ, δεν μπορούσαν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο.

Στο «τσακ» τη γλιτώσαμε τότε με το δημοψήφισμα. Να ‘ναι καλά εκείνο το non paper, με το οποίο λέγεται πως ο τότε Γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου τούς επεσήμανε πως η άτακτη έξοδος της χώρας από το Ευρώ θα οδηγήσει σε γενικό οικονομικό και κοινωνικό κλατάρισμα, με σοβαρά προβλήματα εφοδιασμού, που θα οδηγούσαν σε ανεξέλεγκτες κοινωνικές ταραχές, μεγέθους και διάρκειας που δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει η Αστυνομία. Η γενική κατάρρευση θα προκαλούσε επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων, μπαγλάρωμα και παραπομπή των συντρόφων, αν όχι για εσχάτη προδοσία, τουλάχιστον για κακουργηματική απιστία. Εν ολίγοις, τους μύρισε κυπαρίσσι στο Γουδί.

Η σημερινή Δημοκρατία δεν έχει Γουδί, έχει όμως Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο και Κορυδαλλάρα. Δέκα Ευρώ το ένα έχει το ελληνικό ορθόκλαδο, το λεβέντικο. Τα Έξι τα παίρνεις σε καλύτερη τιμή. Να το έχουν υπ’ όψιν και αυτοί που κωλοτρίβονται με τον γενίτσαρο Κούρδο, πρώην τσαούση του τουρκικού στρατού, τον Φιντάν.

Έτσι, τα συντρόφια, ακούγοντας στον εφιαλτικό ύπνο τους τα πέταλα από το άλογο του Πλαστήρα να ανεβαίνει την Πειραιώς επικεφαλής των αγριεμένων στρατιωτών του μαζί με τον Γονατά, και τα κλείστρα των Μάνλιχερ να οπλίζουν αξημέρωτα στο ξέφωτο, αποφάσισαν να κάνουν ημίσεια κλίση δεξιά και να αφήσουν τα πειράματα. Έτσι δεν τυπώσαμε δραχμές αξίας χαρτοπετσέτας με τη φάτσα του Φλαμπουράρη να ρουφάει φραπέ, οι νέοι μπολσεβίκοι δεν κατέλαβαν το νομισματοκοπείο και δεν χρειάστηκε να μας ρίχνουν οι εταίροι με αλεξίπτωτα μακαρόνια, ασπιρίνες και μπαγιάτικα στρούντελ.

Αφού λοιπόν ο καπιταλισμός αποδείχθηκε σκληρός καριόλης στις απειλές του Βαρουφάκη απλά ξύστηκε, εκπαραθυρώθηκαν οι πιο σκληροπυρηνικοί καραγκιόζηδες και οι λιγότερο σκληροπυρηνικοί τοιούτοι, που σταθερά συνέχιζαν να χαριεντίζονται με το περιθώριο, τους τρομοκράτες και το ξεχαρβάλωμα των συνόρων -η χαρά των διακινητών-, αποφάσισαν να κάνουν το colpo grosso.

Αφού ηττήθηκαν κατά κράτος στο μέτωπο του χρέους και αντί να σκίσουν το Μνημόνιο, το αντέγραψαν 100 φορές σε κόλες αναφοράς, το μελοποιήσανε και το χορέψανε κιόλας, αποφάσισαν ο αγράμματος ηγέτης να μείνει στην Ιστορία για ανδραγάθημα σε άλλο μέτωπο: να ξοφλήσουν το γραμμάτιο που όφειλαν στους εταίρους της αριστεράς κατά την κομμουνιστική ανταρσία, τους ΝΟΦίτες προδότες.

Έτσι φτάσαμε στη Συμφωνία των Πρεσπών, το κουρελόχαρτο που τα Σκόπια παραβιάζουν νύχτα μέρα, αλλά αναχαράζουμε σαν γελάδια στο λιβάδι. Οι εμπνευστές -μου έχουν πει και τα ονόματά τους- έψησαν τον Αλέξη πως, δεδομένης τότε της μη αντίρρησης Μητσοτάκη, θα προκαλούσαν διάσπαση της Ν.Δ. για να πάρουν βραχεία κεφαλή και πάλι την εξουσία με πρόωρες εκλογές. Και θα είχαν καταφέρει και πλήγμα στην καρδιά του εθνικισμού, όπως νόμιζαν.

Αποτέλεσμα, κινητοποιήθηκε ασύλληπτο πλήθος πολιτών, έγιναν συλλαλητήρια όπου κατέβηκαν ολόκληρα χωριά, τρεις γενιές στον δρόμο, παρά τις ελεεινές συκοφαντίες, τις ύβρεις και τις απειλές από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, αλλά και από την κυριλέ τσογλαναρία των «κεντροδεξιών». Το τεράστιο πλήθος σόκαρε τις πολιτικές ηγεσίες, στη Βόρεια Ελλάδα τα μέλη και στελέχη επιτίθονταν στους βουλευτές της Ν.Δ.

Έτσι, βοηθούντος και του Αντώνη Σαμαρά, που τράβηξε το καλοραμμένο μανίκι του Κυριάκου, δείχνοντάς του τον τοίχο όπου πήγαιναν με 1.000, η Ν.Δ., από την απαγόρευση συμμετοχής στα συλλαλητήρια και την υπογραφή ψηφισμάτων κατά της Συμφωνίας, πέρασε στην αντεπίθεση με μισή καρδιά της νυν ηγεσίας, που αυτά τα θεωρεί ακατανόητα ντεμοντέ. Έστω με τη σόλοικη θεωρία πως για το όνομα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, αλλά θα επαναδιαπραγματευτούμε γλώσσα και εθνικότητα, απέφυγε τη διάσπαση, και ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε στην ήττα.

Η ταφόπλακα του συνονθυλεύματος ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε αυτό το Συνέδριο, όπου την ώρα που το γράφω διακινδυνεύω την πρόβλεψη πως θα πέσουν και φάπες. Ξεκίνησε ως αγωνιστικό πολιτικό δράμα, τελειώνει ως μπουφονική κωμωδία. Ζωή σε μας.

*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς