Της Κύρας Αδάμ
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν και τις καλύτερες αναμνήσεις από τον κ. Τραμπ στην πρώτη θητεία του ως προέδρου των ΗΠΑ. Ήταν περιφρονητικός, στο όριο της προσβολής, απέναντι στους Ευρωπαίους ηγέτες και είχε συγκρατηθεί μόνον απέναντι στην τότε καγκελάριο Α. Μέρκελ. Αυτή τη στιγμή, στην έναρξη της δεύτερης θητείας του, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει πολιτικά στιβαρό Ευρωπαίο ηγέτη να αντιμετωπίσει. Ο καγκελάριος Σολτς βρίσκεται σε κυβερνητική περιδίνηση και ο πρόεδρος Μακρόν μετά βίας κρατιέται στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων. Ο ηγέτης της Ουγγαρίας κ. Όρμπαν είναι μια χαρακτηριστική φιγούρα οπαδού του Τραμπ, αλλά δεν θα αποκτήσει ποτέ το βεληνεκές του Αμερικανού ηγέτη.
Μένει μόνο η κυρία Φον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Επιτροπής, παλιά γνώστρια της αμερικανικής κουλτούρας, αλλά είναι άγνωστο αν το μικροσκοπικό ανάστημά της θα αντέξει τον «οδοστρωτήρα» Τραμπ μπροστά στις αντιθέσεις ΗΠΑ – Ε.Ε.
Η επανεκλογή Τραμπ βρίσκει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σημείο αρνητικής καμπής στην πολιτική, οικονομική, ενεργειακή, αμυντική τροχιά της, όπως επισημαίνουν οι «σοφοί της Ευρώπης» στις πρόσφατες εκθέσεις τους.
Οι «27» γνωρίζουν από το παρελθόν ότι η Ουάσινγκτον του Τραμπ έχει εκφράσει στο παρελθόν ακόμα και δημοσίως σκέψεις του για σπάσιμο των δεσμών των ΗΠΑ με το ΝΑΤΟ, αν οι ευρωπαϊκές χώρες στην πλειονότητά τους δεν πληρώνουν το χαράτσι 2% του ΑΕΠ τους στο ΝΑΤΟ. (Οι ευρωπαϊκές νατοϊκές χώρες οφείλουν να συνεισφέρουν 400 δισ. δολάρια ετησίως, έναντι των 755 δισ. δολαρίων των ΗΠΑ.) Στην περίπτωση που ο νέος Αμερικανός πρόεδρος σφίξει την τανάλια, οι ευρωπαϊκές νατοϊκές χώρες θα αντιμετωπίσουν κενά στις «γραμμές» τους, τα οποία η εμβρυική ευρωπαϊκή άμυνα και η αδύναμη και ασυντόνιστη αμυντική βιομηχανία είναι αδύνατον να καλύψουν μόνες τους – χώρια οι διχογνωμίες που σίγουρα θα εμφανιστούν. Με τις ΗΠΑ αδιάφορες απέναντι στο ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα χάσει ένα ισχυρό κίνητρο, πολιτικό και γεωπολιτικό, που έχει μέχρι τώρα, να «δελεάζει» τρίτες χώρες προς την Ευρώπη ή να τις «τιμωρεί» όταν το αποφασίζει.
Ο Τραμπ και στην πρώτη θητεία του ήταν λάτρης των δασμών στα εισαγόμενα στις ΗΠΑ προϊόντα, και είχε απειλήσει τόσο την Ε.Ε. όσο και την Κίνα. Υπενθυμίζεται ότι η καγκελάριος Μέρκελ έτρεχε στην Κίνα για να διασφαλίσει στο Πεκίνο τη γερμανική αρτοβιομηχανία και τα γερμανικά βαρέα μηχανήματα… Τώρα, ο Τραμπ επανέρχεται δριμύτερος, και μάλιστα το θέμα των δασμών το έκανε κυρίαρχο στην προεκλογική εκστρατεία του. «Θα τους ταράξω όλους στους δασμούς!» επανέλαβε πολλές φορές. Στην περίπτωση που ο Τραμπ επιμείνει στην προεκλογική δέσμευσή του, οι Ευρωπαίοι θα περάσουν πολύ άσχημα, με πρώτη τη Γερμανία, που έχει προσανατολίσει τις εξαγωγές της βαριάς βιομηχανίας της στις ΗΠΑ, με τη Γαλλία να τρέχει ασθμαίνουσα, με τις σοβαρές εξαγωγές της σε αγροτικά προϊόντα -κυρίως οινοπνευματώδη και τυριά-, αλλά και στη βιομηχανία καλλυντικών, προς τις ΗΠΑ.
Οι «27» της Ε.Ε. δείχνουν παντελώς ανέτοιμοι να εμπλακούν στον αμερικανικό «πόλεμο των δασμών», που έτσι κι αλλιώς έχει ξεκινήσει ο Τραμπ με το Πεκίνο, προαναγγέλλοντας δασμούς 60% στα κινεζικά προϊόντα στις ΗΠΑ.
Η άμεση κόντρα όμως των Ευρωπαίων με την Ουάσινγκτον θα είναι το «πεδίο της Ουκρανίας». Ο πρόεδρος Τραμπ δεν έχει αφήσει καμιά αμφιβολία -και στο παρελθόν και στην προεκλογική εκστρατεία του- ότι δεν συμφωνεί με την παράταση του ρωσοουκρανικού πολέμου και θέλει να βάλει άμεσο τέλος. Οι «27» έχουν δηλώσει και έχουν δεσμευθεί ότι θα δώσουν τα πάντα στην Ουκρανία μέχρι την τελική νίκη. Στην περίπτωση όμως που ο Αμερικανός πρόεδρος -με την απόλυτη δύναμη σε Βουλή και Γερουσία- αποφασίσει να κόψει κάθε βοήθεια, και κυρίως τη στρατιωτική, στον Ζελένσκι, τον οποίο ουδόλως εκτιμά και υπολογίζει δημοσίως, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα βρεθούν μπροστά σε δύο μεγάλα προβλήματα:
-Ποιους τρόπους θα βρουν ώστε να συνεχίσουν την αποκλειστική βοήθεια, οικονομική και στρατιωτική, που προσφέρει η Ε.Ε. στην Ουκρανία, και αν προς τούτο θα βάλουν χοντρά «χέρι» στον παρόντα και τον επόμενο κοινοτικό προϋπολογισμό, σε βάρος των κοινοτικών πολιτικών και της ευημερίας των Ευρωπαίων πολιτών.
-Πώς θα αντιμετωπίσουν τις αναμενόμενες και αυξανόμενες αντιδράσεις ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, κομμάτων και κυβερνήσεων, που αντιτίθενται στη συνέχιση του πολέμου. Και δεν είναι όλοι αυτοί η «ακροδεξιά Ευρώπη»…
Το ετήσιο εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ προς Κίνα (που της εζητήθη επανειλημμένως συμβιβαστικά να αλλάξει την νομισματική της ισοτιμία… αλλ’ ουδέν ουδαμόθεν) κυμαίνεται κοντά στα 400 δισ (160 δισ με ΕΕ), καθότι το καταναλωτικό εμπόριο (με όλα τα διαφημιστικά εκτυφλωτικά φώτα και amazon, temu κτλ) απορροφά τις δυνάμει αποταμιεύεις του αμερικανικου κοινού που… θα ώδευον κυριώτατα εντός και επί τα αυτά.
Η ντόπια μείωση της ζήτησης για αμερικανικά αγαθά έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας στην χώρα, των φόρων, του δημοσίου της χρέους (34 τρισ αυτό, με επακόλουθες κινεζικές εξαγορές των εκεί διαφόρων δομών/δικαιωμάτων… προς αποφυγήν βεβαίως πληθωριστικών ντάλαρς), καθώς και την μείωση των εγχωρίων επενδύσεων.
Ναι, αλλά θα σκαρφαλώσει ο τιμάριθμος λένε οι αναμεταδότες γκλομπαλίστας (δηλ οι μη έχοντες αμεσο-έμμεση ζωτική σχέση με την εγχώρια παραγωγή, δατς ιτ).
Υπολογίσιμα πάντως τα προσδοκώμενα.
Από την μια η πληθωριστική άπαξ αύξηση τιμών (με αντίστοιχα όμως εγχώρια δημοσιονομικά πλεονάσματα εκ των εισαγομένων εκείθεν αγαθών… υπέρ σαφέστατα των εγχωρίως παραγομένων που ενισχύονται αυτο-ανατροφοδοτούμενα με Διάχυση “δίπαξ και τρίπαξ και πολύπαξ”). Κι από την άλλη η ελάφρυνση του δημοσίου χρέους.
Προσομοιάζει εν τέλει με κάτι σαν τις έως τώρα “μικρές και οιονεί ηπα” της εδώ ευρωεπικράτειας.
Δηλ, στο φινάλε, δεν μας ενδιαφέρει πως χρωστάμε (και κυρίως Πώς και σε Τί ΤΙΜΕΣ “ξοφλάμε” – δεν είμαστε βεβαιότατα ΗΠΑ!), αλλά προσώρας πως την περνάμε.
Άφεριμ αγάδες γροσάδες.
Το άρθρο παραβλέπει το γεγονός πως όπως η ΕΕ σύρθηκε στην αντιρωσικη φρενίτιδα από τις ΗΠΑ έτσι θα δεχτεί ( μάλλον με κάποια ανακούφιση) την υπαναχώρηση στην στήριξη της Ουκρανίας.
Νομίζω πως με την εκλογή Τραμπ θα μοιραστεί η Ουκρανία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε όσους συμμετείχαν στον πόλεμο, με την Πολωνία να εποφθαλμιά το βορειοδυτικό τμήμα, την Ρουμανία θέλει ρόλο στο τμήμα τον Καρπαθίων και τις μεγάλες δυνάμεις να αναλαμβάνουν την ανοικοδόμηση ενώ παράλληλα θα μπει ξανά σε λειτουργία η ενεργειακή διασύνδεση με την Ρωσία (ως προς το “φανερό” σκέλος γιατί στην πραγματικότητα δεν διακόπηκε ποτέ πλήρως όπως είδαμε και στον λακωνικό κόλπο).
Η Ουκρανία είναι πολύ πλούσια χώρα σε πλουτοπαραγωγικές πηγές για το καλό της.
Η μόνη χώρα που αποτελεί ερωτηματικό είναι η Μεγάλη Βρετανία, και η στάση της μένει να διερευνηθεί, η οποία όμως δεν είναι μέλος της ΕΕ και διαπραγματεύεται με τις ΗΠΑ ανεξάρτητα τις εμπορικές σχέσεις.
Δυστυχώς ο λαός της Ουκρανίας έπεσε θύμα του δικού του “δεδομένου”(φυσικά και έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την επιλογή ενός ηθοποιού στην θέση του επικεφαλής του κράτους) και αυτό είναι ένα παράδειγμα για εμάς.
Είναι αλήθεια ότι η αγαπημένη μας η Μέρκελ ήταν η μόνη που του σήκωσε ανάστημα. Ο Τραμπ ως ηγέτης της υπερδύναμης θέλει να διαλύσει την Ευρώπη. Λογικό. Οι ΗΠΑ χρωστούν τα πάντα στην Ευρώπη. Η επιστημονική επανάσταση εδώ ξεκίνησε. Και πολλά άλλα.
Αυστηρά καταγωγικά είναι και εξωμοτης αφού είναι γερμανικής καταγωγής. Αλλά έχει ορκιστεί στο αμερικανικό σύνταγμα (όποτε τον βολεύει βέβαια… γιατί στο Καπιτώλιο την 6η Ιαν. 2020 άλλα ήθελε).
Όσον αφορά την Ουκρανία. Δεν είναι ηλίθιος να την αφήσει στην Ευρώπη για να διπλασιαστεί αυτή… Αυτή τη χώρα και ποιος συνασπισμός δεν θα την ήθελε. Θέση, έκταση, υπέδαφος, πολιτισμός και ένας υπέροχος λαός, τόσο παρεξηγημένος, που όμως όλοι αναγνώρισαν τελικά τη γενναιότητα του.
Και πλέον το εμπειρότερο στράτευμα.
Η σοφότερη απόφαση της ΕΕ ήταν η στήριξη της, έστω και με τους χιλιάδες αστερίσκους. Κανονικά αμέσως μετά τη νίκη Τραμπ η ΕΕ έπρεπε να την έχει προσκαλέσει αμέσως επίσημα για ένταξη και αν δεν γουστάρει ο Ορμπάν να του δείξουν την έξοδο. Ούτως ή άλλως ξένο σώμα είναι εκεί. Η καρδιά του ανήκει αλλού.
Τέλος, χάρη κάνει η Ουκρανία στην ΕΕ που σκοτώνεται για πάρτη της.
Ιδού πώς στρατηγικοί στόχοι του Τραμπ εξυπηρετούν απολύτως τους αντίστοιχους του Πούτιν.
ΥΓ Ο Τραμπ θέλει και μερίδιο στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας ύψους 100 δις όπως είπαν οι του κύκλου του. Σε εταιρείες φίλιες στον Τραμπ εννοείται.
Θα είναι πολύ μλκς ο “μεγαλύτερος πωλητής του κόσμου” – ο Ζελένσκι κατά Τραμπ- αν του δώσει μερίδιο χωρίς το σωστό και δίκαιο πλαίσιο μιας συμφωνίαςωειρήνευσης.
Ίσως ο Τραμπ ζηλεύει τον Ζελένσκι για αυτήν του την ικανότητα. Ανταγωνιστές…