Το ιππικό έφτασε. Το φρούριο έπεσε

Του Απόστολου Διαμαντή

Τη μέρα των εκλογών ο Ίλον Μασκ ανέβασε μια φωτογραφία από ένα εκλογικό κέντρο, με μια ουρά ανδρών να περιμένει να ψηφίσει. Και η λεζάντα έγραφε: «Το ιππικό έφτασε. Οι άντρες ψηφίζουν μαζικά». Πολύ ακριβής παρατήρηση. Όταν πέφτει στη μάχη το ιππικό, συνήθως κρίνει το αποτέλεσμα. Είναι η ώρα όπου το πεζικό και το πυροβολικό έχουν θερίσει τις γραμμές του αντιπάλου και τότε πέφτουν πάνω τους οι έφιπποι και τις αποτελειώνουν.

Πώς θέρισε το πεζικό του Τραμπ; Με απλά δίπτυχα φυλλάδια, τα οποία μοίραζε στους ψηφοφόρους. Πάνω τους έβλεπες τον Τραμπ να αγκαλιάζει κάποιον και αποκάτω διάβαζες: «Οικογενειακές αξίες. Τέρμα οι πόλεμοι». Και στην άλλη σελίδα είχε μια εικόνα της Κάμαλα Χάρις να γελάει με εκείνο το νευρικό γέλιο της, πάνω από τα ερείπια της Γάζας. Και έλεγε: «Εντάξει Τζο. Τα καταφέραμε!».

Δεν ήταν δύσκολο. Οι Δημοκρατικοί πήγαιναν σε Λατίνους και μαύρους, δηλαδή σε πιστούς καθολικούς, που έχουν ως βασική τους έννοια την προστασία της οικογένειας και τους μιλούσαν για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και τις αμβλώσεις. Λάθος. Αυτό έσπερνε τον πανικό ακόμα και στους οπαδούς των Δημοκρατικών, ακόμα και στις γυναίκες, οι οποίες τους στήριζαν μαζικά. Στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ τα παιδιά που δηλώνουν ΛΟΑΤΚΙ έχουν περισσότερα δικαιώματα από τα υπόλοιπα, ενώ εάν κάποιο θέλει να αλλάξει φύλο μπορεί να το κάνει χωρίς τη συναίνεση των γονιών του, παρότι ανήλικο. Το δικαστήριο το απομακρύνει από την οικογένεια, εάν αυτή δεν συμφωνεί.

Έτσι λοιπόν, μαύροι, ισπανόφωνοι, μουσουλμάνοι και χριστιανοί (βαπτιστές και καθολικοί), που απεχθάνονται τη woke ατζέντα των Δημοκρατικών, κλονίστηκαν. Άδειασαν τις γραμμές της Κάμαλα. Αυτομόλησαν. Και μαζί τους πολλές γυναίκες. Ποια μάνα θέλει να βάλει το παιδί της σε κίνδυνο, στέλνοντάς το σε ένα σχολείο της Κάμαλα, το οποίο μαθαίνει στα παιδιά του δημοτικού πως δεν υπάρχουν μόνον δύο φύλα, αρσενικό και θηλυκό, πως δεν υπάρχει φύση, αλλά απόφαση: είμαι το φύλο που θα αποφασίσω.

Αυτή ήταν η πρώτη επίθεση που σκόρπισε τις γραμμές των Δημοκρατικών. Η δεύτερη και πιο φονική, αυτή που τους αποτελείωσε, ήταν η μαζική επίθεση που έγινε μέσα στα σούπερ μάρκετ, απ΄ όπου ο ψηφοφόρος έβγαινε με άδειες τσέπες. Εκεί, μέσα στα μάρκετ, οι δυνάμεις των Δημοκρατικών κυριολεκτικά θερίστηκαν.  Διαλύθηκαν.

Τι έμενε; Τα προπαγανδιστικά φυλλάδια του Τραμπ πως θα φέρει ειρήνη στον κόσμο. Αυτό ήταν και το τέλος. Όταν υπόσχεσαι ειρήνη, πάντα κερδίζεις. Το πώς όμως ο Τραμπ, αυτός, ένας ναζί, τελειώνει τους πολέμους και δεν τους αρχίζει, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Και τότε το ιππικό έφτασε. Ήταν οι λευκοί άντρες που ψήφιζαν μαζικά Τραμπ. Διότι κατάλαβαν πως αυτό το κράτος δεν είναι πια δικό τους, δεν το γνωρίζουν, δεν τους αντιπροσωπεύει. Είναι ένα κράτος που διαλύει την οικογένεια, που διαλύει τη βιομηχανία και την αγροτική οικονομία, που προκαλεί γενική ανασφάλεια, που φτωχαίνει τα  νοικοκυριά, που δίνει δισ. στην Ουκρανία και στέλνει Αμερικανούς στρατιώτες εκεί να σκοτώνονται.

Όλα αυτά έστειλαν το ιππικό να θερίσει τους Δημοκρατικούς. Η πολιτική ουσία όλων αυτών είναι πως έχουμε μπροστά μας μια ιστορική πολιτισμική και πολιτική αλλαγή στις ΗΠΑ, στην καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ο Τραμπ διέλυσε όλο το παραδοσιακό αμερικανικό πολιτικό σύστημα. Το αποστράτευσε. Πρώτα μεταμόρφωσε το ρεπουμπλικανικό κόμμα, αχρηστεύοντας τις παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες και εν συνεχεία, σε συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, τσάκισε και το δημοκρατικό κόμμα, το οποίο σήμερα έγινε σωρός ερειπίων.

Γιατί έγινε αυτό; Διότι ο Τραμπ πήρε μαζί του τον αμερικανικό λαό. Η επιβολή του ήταν η πιο ηχηρή στην αμερικανική ιστορία. Τον έσυραν στα δικαστήρια, τον φίμωσαν από τα ΜΜΕ και τις πλατφόρμες, τον αποκάλεσαν εχθρό της δημοκρατίας και εν τέλει προσπάθησαν και να τον εκτελέσουν. Και αφού έγιναν όλα αυτά, ο Τραμπ, με τα δίπτυχα φυλλάδια που μοίραζε και τον Ίλον Μασκ από δίπλα, τους αποτελείωσε.

Όπως δείχνουν τα πράγματα, η εκλογή του Τραμπ θα επιφέρει τέτοιες πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές αλλαγές, στις ΗΠΑ και στον δυτικό κόσμο, που η θητεία του θα μπορούσε ίσως να συγκριθεί μόνον με τη θητεία του Ρούσβελτ.

Διότι, όπως και τότε φύγαμε από τον αγοραίο καπιταλισμό και μπήκαμε, με το New Deal, στην εποχή όπου το κράτος σχεδιάζει προστατευτικά λαϊκά μέτρα για την απασχόληση, έτσι και τώρα, με μια σχεδόν παρόμοια προστατευτική πρόταση, η Αμερική σκοπεύει να διασώσει τον θεσμό της οικογένειας και την οικονομία της, σπάζοντας την παντοκρατορία της ελεύθερης παγκόσμιας διακίνησης προσώπων και εμπορευμάτων. Καιρός πανιά, καιρός κουπιά.

Οι μάλλον ανόητοι -ή εντεταλμένοι- δημοσκόποι και δημοσιογράφοι, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, ισχυρίζονταν στα συστημικά ΜΜΕ πως ο Τραμπ χάνει διότι είναι ναζί, πως εάν εκλεγεί θα καταστρέψει τη δημοκρατία, πως όλα τα σελέμπριτις τον καταδικάζουν και πως είναι ένας υπόδικος ρατσιστής, φασίστας – περίπου ο Εωσφόρος.

Και την ίδια στιγμή, ο μεν Τραμπ «κέρδιζε το μεγαλύτερο σώμα ενόρκων στην ιστορία», όπως έγραψε ένα αμερικανός δημοσιογράφος, οι δε ευρωπαίοι πολεμοχαρείς πολιτικοί -του στυλ Μακρόν, Στάρμερ, Σολτς και λοιπές μαριονέτες των ΗΠΑ- έμειναν χωρίς αφεντικό.

Ας συνεχίσουν μόνοι τους την προσπάθεια κατάληψης της Ρωσίας και ανατροπής του Πούτιν, την ώρα που ο Τραμπ θα χορεύει στη βίλα του, παίζοντας γκολφ με τον Ίλον Μασκ και τους άλλους σεξιστές.

Η μόνη αντιπολίτευση που έχει πλέον απέναντί του είναι η Κάρα Ντελεβίν: «Κάντε του τη ζωή κόλαση», ξεφώνησε οργισμένη.