Μπαϊντενόπουλος και άλλα παραμύθια

Θυμάστε που τα «σοβαρά» ΜΜΕ παρουσίαζαν τον ανοϊκό απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ περίπου σαν τον Λόρδο Βύρωνα; 

Του Παναγιώτη Λιάκου

Πού είναι η ομογένεια, οέο; Τώρα με τις αμερικανικές εκλογές, όλοι οι… τραντέλληνες, που κόβουν φλέβες για τον Ελληνισμό και έχουν μπίλιονς ή μίλιονς ντάλαρς και φοράνε φαρδιές κορδέλες στις παρελάσεις, στρίμωξαν (λεκτικά πάντα) κάναν υποψήφιο πρόεδρο ώστε να δεσμευτεί ρητά για κάνα δυο θέματα που ενδιαφέρουν την πατρίδα μας;

Οργάνωσαν κάποια ραδιοφωνική, τηλεοπτική ή διαδικτυακή συνέντευξη για να του ζητήσουν ξεκάθαρη άποψη για το Κυπριακό, το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 μίλια, την καταπίεση των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου από το αλβανικό κράτος και άλλα τινά;

Έγραφε η «κυριακάτικη δημοκρατία» στο κύριο άρθρο της: «Η ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι αριθμεί περίπου 1,3 με 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους – είτε αυτοί είναι πολίτες που έχουν μεταναστεύσει πρόσφατα εκεί είτε είναι Έλληνες δεύτερης και τρίτης γενιάς. Μέχρι τώρα δεν έχουμε δει να αναλαμβάνεται πρωτοβουλία από την πληθώρα των ομογενειακών οργανώσεων να δεσμευτούν για ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος οι βασικοί υποψήφιοι για την αμερικανική προεδρία.

Ούτε ο Τραμπ ούτε η Χάρις έχουν προβεί σε σαφείς δεσμευτικές δηλώσεις για τα Ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό, τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία και για μια σειρά άλλων θεμάτων που μας απασχολούν».

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι -με εξαίρεση την ενεργοποίηση των Ελλήνων των ΗΠΑ το 1974 λόγω της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο- το περιβόητο «ελληνικό λόμπι» εδώ και δεκαετίες δεν έχει καταφέρει να ανοίξει ούτε μια τρύπα στο νερό. Το μόνο που κάνουν οι πολυδιαφημισμένοι μπρούκληδες Ελληνοαμερικανοί είναι να χειροκροτούν, όποτε μας δουλεύουν ψιλό γαζί οι Αμερικανοί πρόεδροι, υπουργοί και πρεσβευτές, μιλώντας για τη «στρατηγική συμμαχία» Ελλάδας – ΗΠΑ.

Και στο δούλεμα αυτό συμμετέχουν προθύμως και τα συστημικά ελληνικά κόμματα και τα τάχα «σοβαρά» ΜΜΕ, που κουνάνε ξετρελαμένα τη ουρίτσα τους όποτε βλέπουν αξιωματούχο των ΗΠΑ. Θυμάστε που παραμύθιαζαν το πόπολο παρουσιάζοντας τον Τζο Μπάιντεν τόσο φιλέλληνα σαν τον Λόρδο Βύρωνα και είχαν φτάσει στο σημείο να τον αποκαλούν «Μπαϊντενόπουλο», δίδοντας ελληνική κατάληξη στο επίθετό του; Αν το ξεχάσατε, θυμηθείτε το για να μαντέψετε ποια θα είναι η στάση που θα κρατήσει και ο/η επόμενος/η πρόεδρος των ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας.

  1. Σωστά όσα γράφει το άρθρο Όμως κατά την γνώμη μου απουσιάζει βασικός συντελεστής για να λειτουργήσει το όλο αυτό που αναφέρετε. Το σχέδιο οι πολιτικές οι προταιρεοτητες ο Συντονιστής.
    Αυτά τα οργανώνει το κέντρο. Αυτό μεταφέρει τις πολιτικές τις στρατηγικές και τις προταιτερότητες.
    Υπάρχει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας πόσες φορές έκανα συνάντηση /συναντήσεις μαζί τους να τους μεταφέρουν θέματα να συντονιστούν ; πόσες; καμμία
    Και γιατί να ενδιαφερθεί ένας δεύτερης ή τρίτης γενιάς Έλληνας αμερικανός όταν δεν ενδιαφέρεται το κέντρο; τι πολιτική κ η να κάνουν όταν βλέπουν τους δικούς μας να χαριεντιζονται με τους Τούρκους σαν κολλητοί φίλοι;
    Και δεν είναι μόνο οι αξιόλογοι Έλληνες στην ομοσπονδιακή Άνω και κάτω Βουλή. Είναι άλλοι τόσοι στις πολιτείες. Ποιος τους ξέρει; Ποιος ασχολήθηκε πότε μαζί τους.
    Τα βέλη λοιπόν στα πρόσωπα μας και όχι στους τόσο πραγματικά αξιόλογους πολιτευτές που τιμούν το ονομα Ελλάδα χίλιες φορές περισσότερο από τους εδώ πολιτικούς και πολίτες

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΧΟΛΙΟΥ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Τελευταία άρθρα

Το αφήγημα της διακυβέρνησης Τραμπ

Αναμφίβολα ο εκλογικός θρίαμβος του Τραμπ προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης σε ολόκληρο τον πλανήτη, γεγονός το οποίο...

Εισαγωγή της… Ιντιφάντα στην Ελλάδα

Διάβασα κάπου, το βράδυ της Κυριακής, ότι η εικόνα των λεωφόρων της Αθήνας το απόγευμα της ίδιας μέρας πρόδιδε...

Τεράστιο λάθος!

«Δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται». Αυτή την αρχαία ρήση θυμήθηκα όταν με λύπη διάβασα τις αγνώμονες και χυδαίες αντιδράσεις...

17 Νοέμβρη: Καιρός να «θάψουμε το πτώμα»

Όπως το σκληρό μετεμφυλιακό κράτος χρειαζόταν το αφήγημα του «αντι-κομμουνισμού», έτσι και το μεταπολιτευτικό κράτος χρειαζόταν τον ιδρυτικό μύθο...