Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Η αλεπού, λέει ο παροιμιόμυθος, «πέθανε περιμένοντας να πέσουν τα… απαυτά του κοράκου»! Το αυτό κινδυνεύει να πάθει όποιος αφελής περιμένει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης του Κωνσταντίνου θα μειώσει τους φόρους. Θα γεράσει στην αναμονή. Η «καλύτερη οικονομία του πλανήτη», όπως παρουσιάζουν αυτή την καχεκτική παράγκα ο ανεκδιήγητος υπουργός Κ. Χατζηδάκης και ο εξαμηνίτικος πολιτικός εξόριστος πρωθυπουργός, στηρίζεται κατ’ αποκλειστικότητα σχεδόν στους φόρους. Αν μειωθούν, θα μπούμε σε ακόμα μία σκοτεινή περίοδο δημοσιονομικής αστάθειας.
Η χώρα αφενός συνεχίζει να απομακρύνεται από την υπόλοιπη Ευρώπη, ακολουθώντας δική της φυγόκεντρη πορεία, κι αφετέρου ζει στο εσωτερικό της καταστάσεις πρωτοφανούς κοινωνικής ανισότητας. Η έρημος της ανέχειας εξαπλώνεται ραγδαία και έχει αγγίξει πλέον και τα μεσαία εισοδήματα, αλλά αυτό δεν προκαλεί καμία ανησυχία στο Μαξίμου, εφόσον ο Μητσοτάκης και οι φίλοι του, στους οποίους μοιράζει προνομιακά τους ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους, τη βγάζουνε μπέικα!
Το ίδιο, υπό άλλες συνθήκες και σε απολύτως διαφορετική κλίμακα, συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Όταν όμως ξεσπάει η οργή του λαού, ο οποίος γυρίζει την πλάτη στους πρόθυμους υπηρέτες των τραπεζών, τότε αμήχανη αυτή η γερασμένη και διεφθαρμένη πολιτική τάξη χαρακτηρίζει τη στάση τους «αντισυστημική».
Καυχιούνται κάποιοι «τσιριχτοί», όπως Γεωργιάδης που είναι ανίκανος να κουβαλήσει στις αδειανές του πλάτες μείζονες εθνικές υποθέσεις, για τις επενδύσεις στην Ελλάδα. Ποιες είναι αυτές; Ότι δανείζουμε τους ξένους για να εξαγοράζουν τα στρατηγικά μας χαρτιά και τη γη μας, και θα ξυπνήσουμε ένα πρωί σε ξένο τόπο και «ανεπαισθήτως», κατά τον Κ. Καβάφη, «θα μας έχουν κλείσει από τον κόσμον έξω»;
Χρειάζονται λοιπόν επενδύσεις. Κανείς δεν διαφωνεί σε αυτό. Αλλά ποιος θα βάλει τα λεφτά; Η κυβέρνηση -αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα δεν πάνε πίσω…- περιμένει ότι κάποιοι θα ‘ρθουν στη χώρα σαν Αγιοβασίληδες και θα μοιράζουν δουλειές και λεφτά. Οι ξένοι βέβαια έρχονται στη χώρα. Κι επειδή βλέπουν ότι ο τουρισμός είναι μονοκαλλιέργεια και τα μεροκάματα πάμφθηνα, διότι η οικονομία μας χαρακτηρίζεται από την ένταση εργασίας και όχι κεφαλαίου, στρέφουν τα λεφτά εκεί.
Μόνο την τελευταία (μητσοτακική) 5ετία, σύμφωνα με τον καθηγητή Νίκο Χριστοδουλάκη, 20 δισ. ευρώ έχουν φύγει από τα νοικοκυριά με διάφορους τρόπους, μέσω της ακρίβειας, μέσω της έλλειψης στέγης, μέσω της επιβάρυνσης σε ιδιάζουσες αγορές, όπως είναι η ηλεκτρική ενέργεια ή οι τηλεπικοινωνίες, μέσω αλλαγής των εργασιακών συνθηκών, όπου οι μισθολογικές απώλειες των εργαζομένων έγιναν επιχειρηματικά κέρδη.
Πού είναι οι επενδύσεις στις υποδομές και στη βιομηχανία; Το 2024 ο σιδηρόδρομος, το άλλοτε ασφαλέστερο μέσο στη χώρα, καταρρέει, ενώ η Ελλάδα δεν διαθέτει ούτε καν μια στιβαρή αμυντική και πολεμική βιομηχανία. Οι Έλληνες επιχειρηματίες έχουν βγάλει το μισό ΑΕΠ της χώρας στις ξένες τράπεζες, δηλαδή τα κέρδη τους, αφήνοντάς μας να παλεύουμε με τις ζημίες. Ζητείται οικονομικός πατριωτισμός, αλλά ποιος τον έχασε…
