Η πρώην δημοκρατία της Ελλάδος κάτω από την αγχόνη

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη*

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, με παραπλανητικό όχημα τον εκσυγχρονισμό, την παγκοσμιοποίηση, την ευζωία και τον ευδαιμονισμό, σε συνδυασμό με το σύνθημα «εύκολα και γρήγορα», προβάλλεται η θρησκεία του χρήματος και το πρότυπο του αχαλίνωτου σεξουαλισμού, σύμφωνα με το οποίο όλα επιτρέπονται και όλοι κάνουν το κέφι τους, χωρίς όμως να γεννούν.

Ταυτοχρόνως, προπαγανδίζονται ως οι μόνες σωστές λύσεις και ως η αναγκαστική πορεία προς το μέλλον η πολυπολιτισμικότητα και η συμπεριληπτικότητα. Με αυτήν την νεοταξίτικη-υποκριτική ρητορική, εφαρμόζεται ένα ύπουλο σχέδιο για την πληθυσμιακή αλλοίωση της Ελλάδος, αφού οι κατά κύματα εισρέοντες «παράτυποι μετανάστες» (πρώην «λαθρομετανάστες») θα καλύψουν τα δημογραφικά κενά που αφήνουν οι Έλληνες. Στην εξωραϊστική γλώσσα της Νέας Τάξης Πραγμάτων το συγκεκριμένο φαινόμενο ονομάστηκε «Μετανάστευση Αναπληρώσεως»!

ΤΑΚΗΣ ΣΩΤΗΡΧΟΣ

Στο προφητικό βιβλίο του αείμνηστου, βαθιά θρησκευόμενου και διακεκριμένου δημοσιογράφου-συγγραφέως εκ Μυτιλήνης Παναγιώτη – Τάκη Σωτήρχου «Η Ελλάδα στην αγχόνη (Από τους Μυρμηγκολέοντες της Νέας Τάξης Πραγμάτων)» (εκδ. Αποκάλυψις, 2001), επισημαίνεται ότι οι προσκυνητές της Νέας Τάξης Πραγμάτων «μας οδηγούν ταχύτατα στην κοινωνία του ένας Έλληνας – ένας ξένος και στο τέλος δύο ξένοι – ένας Έλληνας ή και περισσότεροι, ώστε να μην υπάρχει πια καμιά κοινωνική, εθνική, ιστορική, γλωσσική, πνευματική και θρησκευτική συνοχή».

Έτσι «ο τόπος μας θα πάψει να λέγεται Ελλάδα και θα την αποκαλούν όπως τα Σκόπια: Η πρώην δημοκρατία της Ελλάδος!»

Ο Σωτήρχος συνδύαζε τον κίνδυνο της ραγδαίας πληθυσμιακής αλλοίωσης της χώρας μας με την απάλειψη της εθνικότητος από τις νέες ταυτότητες, επισημαίνοντας ότι, σύμφωνα με τα σκοτεινά σχέδια των παγκοσμιοποιητών, οι λαοί πρέπει να ανακατευτούν σε μια «πληθυσμιακή σούπα», χωρίς ρίζες και εθνικά χαρακτηριστικά, ώστε να προσκυνούν πιο εύκολα το θηρίο της κυριαρχίας τους.

Ο ίδιος συμπληρώνει ότι το έδαφος για την πληθυσμιακή αλλοίωση της χώρας μας είχε προλειανθεί, μέσω της συστηματικής προσπάθειας για την διάλυση της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας, πότε με τα αυτόματα διαζύγια, πότε με την νομιμοποίηση των αμβλώσεων, πότε με τον πολιτικό γάμο και πότε με τις άλλες ρυθμίσεις, που άμβλυναν τον συνεκτικό δεσμό της οικογένειας. «Όλα έγινα εύκολα και ανώδυνα», «γι’ αυτό και πολλοί παρασυρμένοι, εύκολα παντρεύονται και εύκολα χωρίζουν».

Επίσης, η μεγάλη προβολή των καταναλωτικών και ευδαιμονικών προτύπων ζωής από όλα τα μέσα επικοινωνίας οδήγησε στην θεοποίηση του χρήματος, που έγινε το κλειδί με το οποίο ανοίγουν όλες οι πόρτες. Το χρήμα μετατράπηκε σε ιδανικό μικρών και μεγάλων, και μέλημα του καθενός έγινε πώς θα κερδίσει περισσότερα λεφτά, ώστε να πάρει αυτοκίνητο, εξοχικό, να κάνει ταξίδια, να μετέχει στον ηδονισμό πάσης μορφής. Το αποτέλεσμα μοιραίο: αδιαφορία για όλα τα άλλα, που είναι και τα πρώτα και τα πιο σημαντικά.

«Έτσι», συνεχίζει ο Σωτήρχος, «τα νέα ζευγάρια μπήκαν στην αρνητική νοοτροπία που ανατρέπει την παραδοσιακή οικογένεια. Δεν ενδιαφέρονται να κάνουν πολλά παιδιά. Έπεσαν στην παγίδα των σκοτεινών δυνάμεων, που ονομάζεται “οικογενειακός προγραμματισμός”. Να μην κρατούν και να μην γεννούν “τα παιδιά που δίνει ο Θεός”».

Καίρια η παρατήρηση του Σωτήρχου, ότι πρόφαση για το απάνθρωπο αυτό σύστημα ήταν η αποφυγή του υπερπληθυσμού στον πλανήτη. Μάλιστα, το σατανικό υπόβαθρο του «οικογενειακού προγραμματισμού» έγκειται στο ότι προωθείται στις λεγόμενες προηγμένες κοινωνίες, «που δεν διακρίνονται για τον υπερπληθυσμό τους, αλλά για την συρρίκνωσή τους», ενώ, ταυτοχρόνως, μένει ανεφάρμοστος στις υπανάπτυκτες χώρες, οι οποίες ευθύνονται, ως επί το πλείστον, για το πρόβλημα του υπερπληθυσμού.

Σύμφωνα με τον Σωτήρχο, ακόμη ένας σημαντικός άξονας του σχεδίου διάλυσης της οικογένειας και πληθυσμιακής συρρίκνωσης της Ελλάδος είναι η προπαγανδιστική προβολή «της αντιλήψεως ότι ο θεσμός του γάμου δεν είναι πλέον απαραίτητος, ως δεσμευτικός και ανελεύθερος, και προτείνεται η ελεύθερη συμβίωση των ανθρώπων, όσον και όπως θέλουν. Ακόμα και μεταξύ ομοφυλοφίλων, που έχουν ενθαρρυνθεί και οργανώνονται σε όλο τον κόσμο, προβάλλονται, προστατεύονται και ζητούν ισοτιμία με τους άλλους κοινωνικούς θεσμούς των ομαλών ανθρώπων. Και αυτός ο κίνδυνος από την ομοφυλοφιλία δεν είναι καθόλου μικρός, και όμως προβάλλεται ως “ατομικό δικαίωμα”, που ζητεί και νομική κατοχύρωση» (χρειάσθηκε λίγο παραπάνω από μία εικοσαετία για να ψηφισθεί ο νόμος για τον παρά φύσιν γάμο των ομοφυλοφίλων και να θεωρείται ομοφοβικός όποιος χαρακτηρίζει ως ομαλούς τους ετεροφυλόφιλους).

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Σημαντικές πληροφορίες θα βρει κάθε ενδιαφερόμενος και στο βιβλίο που είχε εκδώσει το 1981 ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος, με τίτλο «Δημογραφικό πρόβλημα, οικογενειακός προγραμματισμός και εκτρώσεις. Θεολογική προσέγγισι». Ο συγγραφέας μάς πληροφορεί ότι, ήδη από το 1927, ο ελληνικός θρησκευτικός τύπος είχε επισημάνει την γενίκευση της αποφυγής της τεκνογονίας στον τόπο μας.

Επίσης, ότι τον Οκτώβριο του 1937 η Εκκλησία της Ελλάδος στην συνέλευση της Ιεραρχίας εξέδωσε ειδική εγκύκλιο προς τον κλήρο και τον λαό για το ζήτημα της τεκνογονίας, στην οποία στηλιτεύθηκε το φαινόμενο της φυγοτεκνίας και εκλήθησαν οι χριστιανοί γονείς να αναλάβουν τα βάρη της τεκνογονίας, με την υπενθύμιση ότι «ο γάμος είναι κλήσις του Θεού προς τους συζύγους να γίνουν γονείς».

Εκτός της εκτρώσεως, καταδικάσθηκε «πάσα μέθοδος του μολύνοντος τον αγνόν οικογενειακόν βίον “νεομαλθουσιανισμού”, ο οποίος ματαιώνει την σύλληψιν διά λόγους εγωιστικούς, ανέσεων και απολαύσεων». Ως αίτια της αποφυγής της τεκνογονίας αναφέρθηκαν, ακόμη, «η εχθρότης κατά της χριστιανικής θρησκείας και ηθικής» αλλά «και οι φεμινιστικές ιδέες».

Η επόμενη Εγκύκλιος, «περί του κινδύνου εκ της υπογεννητικότητος του ελληνικού λαού», είχε εκδοθεί το 1968. Αργότερα ο Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος κατέγραψε τα προβλήματα και τις προτεινόμενες λύσεις σε ειδική εισήγηση με τίτλο «Η Εκκλησία έναντι του δημογραφικού προβλήματος», η οποία υπεβλήθη προς την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1978. Ακολούθησε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό περί τεκνογονίας, το οποίο διανεμήθηκε από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών σε ειδικό φυλλάδιο. Στην ουσία, το σχετικό κείμενο αποτελούσε ανανέωση των θέσεων που είχε λάβει η Ιεραρχία το 1937.

ΠΙΕΣΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Με αυτά τα δεδομένα, τα πολύ ανησυχητικά στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. σχετικά με νέο ιστορικό χαμηλό που σημειώθηκε στις γεννήσεις, οι οποίες υπολείπονται πλέον κατά πολύ του αριθμού των θανάτων (το ισοζύγιο γεννήσεων – θανάτων κατέγραψε το 2023 την 3η χειρότερη επίδοση από το 1932 και μετά: παρότι οι θάνατοι ανήλθαν σε 128.101, οι γεννήσεις έφθασαν μόλις τις 71.455), θέτουν επί τάπητος τα ακόλουθα πιεστικά ερωτήματα:

Πώς είναι δυνατό η χειρότερη για τον ελληνισμό μεγα-απειλή της δημογραφικής κρίσης όχι μόνο να μην βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητος και του κυβερνητικού ή εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος, αλλά να ενταφιάζεται ή να υποβαθμίζεται αισθητά;

Παραλλήλως, πώς γίνεται να φλέγονται οι κυβερνήσεις για την καταπολέμηση κάθε άλλης κρίσης, αλλά να παραλείπουν να λάβουν πρόσφορα μέτρα για την αντιμετώπιση της κορυφαίας κρίσης που μαστίζει την χώρα μας, δηλ. της δημογραφικής συρρίκνωσης, ή, ακόμη χειρότερα, να θεσπίζουν και να διατηρούν μέτρα που προκαλούν την επιδείνωσή της;

Τέτοια περίπτωση αποτελεί, π.χ., η θέσπιση των απαράδεκτων εισοδηματικών κριτηρίων για την παροχή επιδόματος τέκνων. Τα κριτήρια αυτά, που κάποιος διεστραμμένος νους τα εμπνεύσθηκε το 2011, θεσπίσθηκαν με αφορμή την περίπτωση μιας εύπορης τηλεπαρουσιάστριας που ελάμβανε επίδομα για τα τρία παιδιά της, παρότι δεν το είχε ανάγκη.

Έτσι, για μία ακόμη φορά η προπαγάνδα των ΜΜΕ έκανε το θαύμα της: Ο λαός πείσθηκε ότι η θέσπιση εισοδηματικών κριτηρίων απέβλεπε στην απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης, οπότε η κυβέρνηση έλαβε το πράσινο φως για να προσχωρήσει στην υλοποίηση του τάχα δίκαιου μέτρου.

Άραγε, έχει καμία σημασία αν η νέα ζωή προέρχεται από μία φτωχή ή από μία πιο ευκατάστατη οικογένεια; Κι αν οι γονείς της μεσαίας τάξης είναι εκείνοι που έχουν την διάθεση να προσφέρουν στην πατρίδα μας πολλά παιδιά, την ώρα που οι φτωχές οικογένειες είναι πολύ επιφυλακτικές στο να γεννήσουν περισσότερα από ένα παιδιά, γιατί η ελληνική πολιτεία απορρίπτει την γέννηση παιδιών από την μεσαία τάξη; Δεν αθροίζονται τα παιδιά αυτά στον συνεχώς συρρικνούμενο πληθυσμό της χώρας μας;

Τα ερωτήματα είναι, προφανώς, ρητορικά. Εξίσου προφανές και το συμπέρασμα για την αδιατάρακτη πορεία προς τον γκρεμό που ακολουθεί η χώρα μας αλλά και για τις προθέσεις των εκάστοτε κυβερνώντων: αυτοπροβάλλονται ως σωτήρες, αλλά στον θαυμαστό (δηλ. σιχαμερό) ανάποδο κόσμο είναι οι δήμιοί μας, που έχουν στήσει την «πρώην δημοκρατία της Ελλάδος» κάτω από την νεοταξίτικη αγχόνη.

* Πρ. Αναπλ. Καθηγητής Νομικής Σχολής Δ.Π.Θ.