Γιατί πρέπει να εκλεγεί ο Τραμπ

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Πραγματικό τρόμο -σε φυσιολογικούς ανθρώπους- προκαλεί το επίπεδο προεκλογικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ που συναγωνίζεται, κατά κυριολεξία, την… Κασελλακειάδα του ελληνικού ΣΥΡΙΖΑ! Οι βαριά προσβλητικές λεκτικές ανταλλαγές, τα κοσμητικά επίθετα και η βιτριολική ρητορική των αντιπάλων στην προεδρική κούρσα αποτελούν σημείο ακραίας κατάπτωσης για την άλλοτε πιο ισχυρή δημοκρατία του πλανήτη. Η Αμερική που κάποτε θαυμάζαμε για την υποδειγματική λειτουργία των θεσμών του πολιτεύματος ανήκει πλέον στην κατηγορία χωρών υψηλής πολιτικής αστάθειας με βαθύ εσωτερικό διχασμό και φατρίες που αντιμάχονται λυσσαλέα χρησιμοποιώντας όλων των ειδών τα βρόμικα μέσα.

Αυτή βεβαίως είναι η μία διαπίστωση. Η δεύτερη διαπίστωση με βάση τη μέχρι τώρα πορεία, τις δημόσιες εμφανίσεις και την γνωστική επάρκεια των δύο υποψηφίων είναι ότι έτσι και επικρατήσει, με… μεθόδους Μολδαβίας, η υποψήφια των Δημοκρατικών, δεν κινδυνεύει μόνο η Αμερική, αλλά ολόκληρος ο πλανήτης!

Απρόβλεπτος 

Ασφαλώς και ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ο ιδανικός «πλανητάρχης», κυρίως λόγω της ιδιορρυθμίας του χαρακτήρα του που τον καθιστά απρόβλεπτο, ενίοτε και εριστικό. Διαθέτει όμως την απαιτούμενη πείρα μιας τετραετίας, στη διάρκεια της οποίας δεν υπέπεσε σε κάποια… κοσμογονική γκάφα ούτε μπλέχτηκε σε αχρείαστες περιπέτειες. Αντιθέτως, το «αντίπαλον δέος», η κυρία Κάμαλα Χάρις, που επιλέχθηκε ως λύση ανάγκης, ούτε προεδρική εμπειρία διαθέτει ούτε και το διανοητικό υπόβαθρο για να ανταποκριθεί στα προεδρικά καθήκοντα. Η γυναίκα είναι εμφανώς ελλειμματική ως προς τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας παγκόσμιος ηγέτης, ενώ σε κάποιες εμφανίσεις της, με τα ανεξήγητα ξεσπάσματα γέλιου, το περιορισμένο λεξιλόγιο και τις συνεχείς επαναλήψεις, αφήνει υποψίες ότι τελεί υπό την επήρεια φαρμακευτικών ουσιών.

«Ναι, αλλά ο Τραμπ είναι τουρκόφιλος» μου αντιτείνουν κάποιοι φίλοι που έχουν μείνει προσκολλημένοι στα παραμύθια των…Μπαϊντενόπουλων και στις επιδοτούμενες (από «έγκυρα» ελληνικά μέσα ενημέρωσης) δοξασίες ότι το Δημοκρατικό Κόμμα έχει παραδοσιακά πιο φιλική στάση προς την Ελλάδα. Μόνο που αυτό αποτελεί μια εντέχνως καλλιεργούμενη φαντασίωση. Οι πικρές εμπειρίες επί θητείας Τζίμι Κάρτερ και Μπιλ Κλίντον αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Και πάλι τότε είχαν καλλιεργηθεί υπέρμετρες προσδοκίες που διαψεύστηκαν πανηγυρικά.

Διπλωματικό κατεστημένο 

Δυστυχώς, από το 1974 και μετά η στάση των ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν προσδιορίζεται από τα εκάστοτε προεδρικά επιτελεία, αλλά από ένα ιδιότυπο διπλωματικό κατεστημένο του βαθέος αμερικανικού κράτους (administration). Το κατεστημένο αυτό διαπνέεται από έντονα φιλοτουρκικά αισθήματα, τα οποία δομούνται πάνω σε μια επίφαση πολιτικού ρεαλισμού βάσει της αμερικανικής προσλαμβάνουσας παράστασης περί «στρατηγικής αξίας» των δύο χωρών. Γι’ αυτό και οι εκάστοτε πρέσβεις σε Ελλάδα και Τουρκία ή ακόμα και σε άλλες βαλκανικές πρωτεύουσες παίζουν το παιχνίδι της Άγκυρας ή και άλλων εχθρών της χώρας μας, όπως η Αλβανία και τα Σκόπια.

Χωρίς καμία αμφιβολία αυτό το κατεστημένο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει χτιστεί από δεξαμενές σκέψεις, μέσα ενημέρωσης και ολιγαρχικές παρέες που αναφέρονται ευθέως στο Δημοκρατικό Κόμμα. Όχι στο Ρεπουμπλικανικό! Πρόκειται για «παράρτημα» των κέντρων της παγκοσμιοποίησης που συνεργάζονται αρμονικά με το Βερολίνο για να περιορίσουν ή και να εξουδετερώσουν τη ρωσική επιρροή. Τα ίδια ακριβώς που έστησαν την κρίση στην Ουκρανία και φιλοτεχνούν τις «Πορτοκαλί Επαναστάσεις» στο μαλακό υπογάστριο της ρωσικής ενδοχώρας. Σύμφωνα με τη δική τους γεωστρατηγική αντίληψη, η Ελλάδα είναι ένα κράτος-κομπάρσος, μία υπερατλαντική αποικία με διεφθαρμένους πολιτικούς, που οφείλει να υπακούει, να προσφέρει στρατιωτικές υπηρεσίες και να ροκανίζει την εθνική της κυριαρχία για να κρατά την Τουρκία… happy!

H αντίληψη αυτή που υπαγορεύεται από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών και υλοποιείται από κάτι αδίστακτους ψυχροπολεμικούς διπλωμάτες καριέρας τύπου Πάιατ δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο σε περίπτωση εκλογής Τραμπ. Το ζήτημα είναι όμως κατά πόσο θα επηρεάσει τις αποφάσεις ενός προέδρου που, σε αντίθεση με τον… τηλεκατευθυνόμενο Μπάιντεν, δεν έχει μάθει να δέχεται υποδείξεις.

Και ο Τραμπ ασφαλώς συμμερίζεται τη θεωρία περί υψηλής στρατηγικής αξίας της Τουρκίας. Το έχει αποδείξει. Βεβαίως, δεν θα ανέμενε κανείς να δείξει μεγαλύτερη συμπάθεια προς την Ελλάδα με έναν πρωθυπουργό που παριστάνει τον κεντροδεξιό και θα έπρεπε λόγω ιδεολογικής συνάφειας να τον υποστηρίζει, αλλά στην πράξη δίνει τα ρέστα του για τους… Μπαϊντενόπουλους και την εφαρμογή της woke ατζέντας των Δημοκρατικών.

Επιμέρους συνιστώσες 

Με την εκλογή Τραμπ, λοιπόν, δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τη βελτίωση της αμερικανικής στάσης απέναντι στην ελληνοτουρκική διένεξη. Υπάρχουν όμως μερικές επιμέρους συνιστώσες που αφήνουν παράθυρα αισιοδοξίας. Ο φημολογούμενος, για παράδειγμα, ως νέος υπουργός Εξωτερικών Ρίτσαρντ Γκρένελ είναι ο πιο μισητός Αμερικανός διπλωμάτης που πέρασε από τη μεταπολεμική Γερμανία. Έβαλε τους Γερμανούς στη θέση τους, επισημαίνοντας με δημόσιες δηλώσεις ότι ασκούν δεσποτική ηγεμονία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και απομονώνουν ηγέτες χωρών που αντιστέκονται -όπως ο Όρμπαν-, αλλά και πατριωτικές πολιτικές δυνάμεις, φορτώνοντάς τους τη ρετσινιά του «λαϊκισμού».

Οι Γερμανοί που λίγο έλειψε να ζητήσουν την αντικατάστασή του, τρέμουν το comeback του Γκρένελ και μάλιστα στο τιμόνι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ όπως τρέμουν και την πιθανή εκλογή Τραμπ. Και αυτό είναι σίγουρα καλό για την Ελλάδα.

Ο Γκρένελ επίσης έχει μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση στα Βαλκάνια, που δεν αποσκοπεί στην απομόνωση και στον εξοστρακισμό των Σέρβων. Κι αυτό είναι καλό για την Ελλάδα, αλλά και γενικότερα για τον πλανήτη, καθώς απομακρύνει την (εξαιρετικά πιθανή με τους Δημοκρατικούς) προοπτική ανάφλεξης στις κυοφορούμενες εστίες της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου.

Τέλος, ο ίδιος ο Τραμπ έχει δεσμευτεί να τελειώσει την κρίση στην Ουκρανία οδηγώντας τον αμετροεπή και επικίνδυνο Ζελένσκι σε έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό. Αν το καταφέρει, θα είναι επίσης μια θετική εξέλιξη για την Ελλάδα που πιθανόν να γιατρέψει τις (αχρείαστα) τραυματισμένες σχέσεις με τη Ρωσία. Θα είναι βεβαίως και κατάκτηση για όλη την ανθρωπότητα που θα απαλλαγεί από την ψυχροπολεμική υστερία και ένα απέραντο σφαγείο, βωμό στις ορέξεις της αμερικανογερμανικής πολεμικής βιομηχανίας.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις θέσεις του Τραμπ για τη λαθρομετανάστευση και την επιδημία του woke «δικαιωματισμού» δημιουργούν ένα αδιαμφισβήτητα θετικό πρόσημο για την εκλογή του. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται είτε ομφαλοσκοπεί είτε, ακόμη χειρότερα, έχει πέσει θύμα της καλά ενορχηστρωμένης προπαγάνδας που προάγουν στην Ελλάδα το ΕΛΙΑΜΕΠ και οι γνωστές «έγκυρες» ναυαρχίδες της… κεντρώας αστικής τάξης.