Του Γιώργου Κ. Στράτου
Είχα την τιμή και την τύχη να συμμετέχω στο 11ο Διεθνές Συνέδριο που διοργανώνει ανελλιπώς την τελευταία δεκαετία ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου στις εγκαταστάσεις της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας στην Ολυμπία. Από τις 4 έως τις 6 Οκτωβρίου, πανεπιστημιακοί, ειδικοί επιστήμονες, αθλητές, παράγοντες του αθλητισμού και δημοσιογράφοι καταπιάστηκαν με ζητήματα που καλύπτουν όχι μόνο το σύνολο των αθλητικών δραστηριοτήτων, αλλά και τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς της ζωής και της επιστήμης που τις επηρεάζουν.
Ενημερωθήκαμε για την Τεχνητή Νοημοσύνη και τη διείσδυσή της στα ΜΜΕ, μέχρι την καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ) για την οποία παρακολουθήσαμε και επίδειξη από εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού, και από την αξία της φυσικής αγωγής για την αντιμετώπιση της εφηβικής βίας, μέχρι την ανάγκη να υπάρξει μία δεύτερη εκπαιδευτική ευκαιρία για τους πρωταθλητές προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα πολλά και σοβαρά προβλήματα τα οποία συνήθως συνοδεύουν το τέλος της καριέρας τους σε προσωπικό επίπεδο.
Οι εργασίες του συνεδρίου του ΠΣΑΤ μού δημιούργησαν έναν έντονο προβληματισμό. Πόσα συνέδρια έχουν διοργανωθεί και συνεχίζουν να διοργανώνονται στην πατρίδα μας εδώ και δεκαετίες; Με πόσα εξαιρετικά ενδιαφέροντα αντικείμενα έχουν καταπιαστεί; Πόσοι άνθρωποι με σπουδαία βιογραφικά και επιτεύγματα στην ακαδημαϊκή αλλά και την επαγγελματική τους ζωή έχουν προβεί σε σημαντικές ανακοινώσεις συμμετέχοντας σε αυτά; Πόσοι από αυτούς διαπρέπουν στο παγκόσμιο στερέωμα, κατέχοντας εξαιρετικά σημαντικές θέσεις σε διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι διαμορφώνουν και κατευθύνουν εν πολλοίς τις εξελίξεις;
Έχει άραγε ασχοληθεί ποτέ κανένας στο κράτος μας με τη συγκέντρωση όλης αυτής της γνώσης και της πληροφορίας; Έχει υποψιαστεί κανείς πόσο οι τοποθετήσεις των επιστημόνων αυτών θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν αν κάποιος φρόντιζε να τις συλλέξει, να τις κατευθύνει προς τους ειδικούς αποδέκτες για να τις έχουν διαθέσιμες προς αξιοποίηση κατά περίπτωση; Ακόμα, έχει αναζητήσει ποτέ κανείς πόσοι ελληνικής καταγωγής άνθρωποι βρίσκονται ανάμεσά τους ή πόσοι συνδέονται με κάποιον τρόπο με την Ελλάδα πέρα από τον φιλελληνισμό που διακρίνει την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα συνήθως;
Όλοι οι αρμόδιοι που αναφέρουν, διαρκώς και με έμφαση, ότι ζούμε στην εποχή της πληροφορίας πώς έχουν στο μυαλό τους τη συγκέντρωση και την αξιοποίησής της; Δεν θα έπρεπε σε κάθε υπουργείο, σε κάθε περιφέρεια, στην ΚΕΔΕ, σε κάθε μεγάλο κρατικό οργανισμό να λειτουργεί ένα τμήμα παρακολούθησης των συνεδριακών δραστηριοτήτων που σχετίζονται με το αντικείμενό τους; Και αυτό το τμήμα να έχει και την ευθύνη παροχής πληροφοριών και κατευθύνσεων κατά αναγκαία περίσταση σε συνεργασία με μία κεντρική βάση δεδομένων; Στο υπουργείο Τουρισμού δεν θα έπρεπε, αν δεν έχει ήδη συσταθεί, αφού τόσο κοπτόμαστε για τον «συνεδριακό τουρισμό», αυτή η βάση δεδομένων στην οποία να βρίσκονται καταγεγραμμένα τα συνέδρια που διοργανώνονται στη χώρα; Πώς αλλιώς θα τους βρίσκουμε αυτούς τους ανθρώπους όταν τους χρειαζόμαστε; Πώς θα συντηρούμε την επαφή μαζί τους; Πώς θα λειτουργήσουμε με πρόγραμμα και εγκαίρως και όχι «στην τούρλα του Σαββάτου», όπως συνήθως κάνουμε με τα γνωστά αποτελέσματα; Και, το κυριότερο, με ποιον άλλον τρόπο θα μπορέσουμε να είμαστε εξωστρεφείς και συνδεδεμένοι με τις διεθνείς εξελίξεις, αν όχι επικοινωνώντας διαρκώς και ουσιαστικά μαζί τους;
