Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
H εποχή Μέρκελ σήμανε την αφετηρία μιας οργανωμένης προσπάθειας να ξαναγραφτεί η Ιστορία από το γερμανικό δημόσιο, αλλά και από το «βαθύ γερμανικό κράτος». Αντί για την απόδοση δικαιοσύνης εις το όνομα των θυσιών του ελληνικού λαού, η Μέρκελ προώθησε κάτι φαινομενικά ανώδυνες πρωτοβουλίες μέσω ποικίλων ιδρυμάτων, προς χάριν μιας χαζοχαρούμενης και ψευδεπίγραφης συμφιλίωσης που αφήνει στη λήθη το παρελθόν και με δόλιο σκοπό επικεντρώνεται στην αξία των πολιτιστικών ανταλλαγών και την… αιώνια σημασία της φιλίας. Ούτε καν χάντρες και καθρεφτάκια σε ιθαγενείς, δηλαδή…
Θυμίζουμε πρόχειρα μερικά ονόματα -Ελληνογερμανική Συνέλευση, Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον, Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας- και άλλα συναφή προπαγανδιστικά προγράμματα για την ιστορία της Κατοχής στα ελληνικά σχολεία, που χρηματοδοτούνται αφειδώς από το γερμανικό ΥΠΕΞ.
Για τους Γερμανούς αποτελούν το ιδανικό όχημα μέσω του οποίου επιχειρούνται ο εξωραϊσμός και η παραχάραξη της ιστορικής μνήμης, η αναθεώρηση της Ιστορίας με την άμβλυνση της απαξίας της γερμανικής Κατοχής και των μαζικών εγκλημάτων που αποδίδονται σε λόγους αυτοάμυνας (σας θυμίζει ποιοι το επικαλούνται αυτό στις μέρες μας;), και η υπονόμευση στο τέλος του αιτήματος για τη νόμιμη καταβολή των γερμανικών οφειλών.
Για τις οφειλές αυτές, η επιτροπή που είχε συσταθεί το 2012 στο υπουργείο Οικονομικών κατέθεσε αναλυτικό λογαριασμό στις 30 Δεκεμβρίου 2014, εκτιμώντας ότι οι Γερμανοί χρωστάνε στην Ελλάδα συνολικά 332 δισ. ευρώ σε τέσσερα μέτωπα διεκδικήσεων, που αφορούν: το αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις θυμάτων που έχουν αναγνωριστεί, (εκτελεσθέντες, αιχμάλωτοι, φυλακισμένοι), στα οποία το 1962 καταβλήθηκαν ισχνές αποζημιώσεις, τις μαζικές σφαγές αμάχων, όπως στο Δίστομο και στην Κάνδανο, αλλά και τα 1.700 περίπου μαρτυρικά χωριά που δεν έχουν ακόμα αναγνωριστεί και τις λεηλασίες και καταστροφές υποδομών που υπέστη η κατεχόμενη χώρα.
Ειδικά για το κατοχικό δάνειο, η επιτροπή υπολόγισε ότι σε τρέχουσες τιμές αντιστοιχεί σήμερα σε ένα ποσό γύρω στα 13 δισ. ευρώ. Πρόκειται για δάνειο ευθέως διεκδικήσιμο, χωρίς τις χρονοβόρες διαδικασίες που απαιτούν οι υπόλοιποι φάκελοι. (Το Βερολίνο τρέμει στο ενδεχόμενο να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Μόνο η Πολωνία διεκδικεί από το 2018 ποσά κοντά στο 1 τρισ. ευρώ.)
Οι ίδιοι οι Γερμανοί, πάντως, είχαν αποδεχθεί ρήτρα αναπροσαρμογής του δανείου, κάτι που θέτει ευθέως ζήτημα ανατοκισμού, ενώ, όπως αναφέρει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης, που έχει συντάξει ευσύνοπτη και υποδειγματική μονογραφία, το δάνειο δεν είχε εμπράγματες εγγυήσεις προκειμένου να περιληφθεί στις υλικές επανορθώσεις του 1945, ούτε ήταν σε γερμανικά ομόλογα ώστε να υπαχθεί στη διαγραφή του γερμανικού χρέους το 1953. Οι Αρχές Κατοχής απέφυγαν τη συμβατική οδό καταγραφής, αφήνοντάς το εκτός προϋπολογισμού, με αποτέλεσμα το δάνειο να παραμένει, 80 και βάλε χρόνια τώρα, ακέραιο, χωρίς να έχει υποστεί «κούρεμα».
