Ποια είναι η σκοπιμότητα αυτής της διαρκούς ανακύκλωσης; Το Μέγαρο Μαξίμου επιδιώκει αφενός να μετρήσει τις γενικότερες αντιδράσεις και αφετέρου να στριμώξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όπως θεωρεί, τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ή τουλάχιστον ορισμένα από αυτά…
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Συνεχίζεται από την κυβέρνηση το αμφίσημο και ύπουλο παιχνίδι με τον εκλογικό νόμο. Την ίδια ώρα όμως είναι άκρως ενδιαφέρουσα και η αμηχανία που παρατηρείται στους κόλπους της αντιπολίτευσης…
Χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Μαρινάκης, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά τις αποκαλύψεις της «κυριακάτικης δημοκρατίας», φρόντισε να κρατήσει στην πραγματικότητα ανοιχτό το θέμα… διαψεύδοντάς το. «Δεν υπάρχει καμία τέτοια συζήτηση» περιορίστηκε να πει, ακολουθώντας την κλασική συνταγή «και τούτο ποιήσαι κακείνο μη αφιέναι». Ή, αλλιώς, ήξεις αφήξεις…
Για να συντηρείται στο μεταξύ η συζήτηση, εμφανίστηκε πάλι σε ρόλο λαγού ο Άδωνις Γεωργιάδης τασσόμενος υπέρ της αλλαγής. «Προσωπικές» χαρακτήρισε τις απόψεις του ο Μαρινάκης, αλλά ο Άδωνις το έχει ξαναπεί. Και το ερώτημα είναι πόσες φορές μπορεί ένας υπουργός να βγαίνει δημοσίως με δική του γραμμή για ένα καίριο πολιτικό ζήτημα χωρίς να τον «μαζεύουν». Αδύνατον. Εκτός κι αν η διάλυση έχει προχωρήσει τόσο πολύ…
Ποια είναι η σκοπιμότητα αυτής της διαρκούς ανακύκλωσης; Το Μέγαρο Μαξίμου επιδιώκει αφενός να μετρήσει τις γενικότερες αντιδράσεις και αφετέρου να στριμώξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όπως θεωρεί, τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ή τουλάχιστον ορισμένα από αυτά…
Ύστερα από μια πρώτη φάση αφωνίας, λοιπόν, η πρώτη αντίδραση ήρθε χθες από το ΠΑΣΟΚ. Και ο εκπρόσωπός του Κ. Τσουκαλάς είπε μεν σε ραδιοφωνική του δήλωση ότι «αυτή τη στιγμή δεν βρίσκουμε κάποιο λόγο να αλλάξει ο εκλογικός νόμος», αλλά «αν έρθει κάτι, θα το αξιολογήσουμε χωρίς το άγχος του ετεροπροσδιορισμού». Άλλο ήξεις αφήξεις…
Η κυβέρνηση ρίχνει προς τα «μεγαλύτερα» κόμματα της αντιπολίτευσης την πρόταση περί αύξησης του πλαφόν εισόδου από 3% σε 5% ως δέλεαρ για να πεταχτούν εκτός Βουλής τα μικρότερα. Π.χ. με τις συνθήκες που επικρατούν στην Κεντροαριστερά το (ανεβασμένο δημοσκοπικά) ΠΑΣΟΚ έρχεται αυτονόητα αντιμέτωπο με το σχετικό δίλημμα. Κι από τον ΣΥΡΙΖΑ (όλες τις… συνιστώσες του) μέχρι χθες ούτε κουβέντα.
Η κουτοπονηριά του Μαξίμου είναι πάντως ότι «παζαρεύει» το θέμα του πλαφόν προκειμένου να πετύχει κάποια συμφωνία για τη μείωση του ορίου αυτοδυναμίας που είναι και το μείζον για τις επιδιώξεις του Κ. Μητσοτάκη λόγω της συνεχιζόμενης καθίζησης από τις ευρωεκλογές και εντεύθεν…
Με το ισχύον σύστημα η αυτοδυναμία διασφαλίζεται για το πρώτο κόμμα με ποσοστό στην περιοχή του 37%. Καθώς αυτό είναι πλέον άπιαστο όνειρο, η όλη «συζήτηση» γίνεται για να κατέβει ο πήχης στα όρια του 32% έως 34% το πολύ…
Και εκτός από το δίλημμα της «ακυβερνησίας», που είναι έτοιμο να ξαναζεσταθεί, για να πιεστούν τα κόμματα να συναινέσουν (και να αθροιστούν οι 200 που χρειάζονται για την άμεση αλλαγή), επικρέμαται η απειλή των δεύτερων εκλογών στις οποίες έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι οι μικρότεροι παίκτες συμπιέζονται, ενίοτε και στα όρια της εξαφάνισης…
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Είναι ντροπή ακόμα και να αναφερόμαστε σε κάποια ενδεχόμενη αλλαγή ή τροποποίηση του εκλογικού νόμου. Αυτά γίνονται μόνο στις ΜΠΑΝΑΝΙΕΣ και σε καθεστώτα όπως της Τουρκίας. Όμως, εκεί έχουμε καταντήσει. Όταν, δηλαδή, σε κάποιους δεν αρέσουν τα εκλογικά αποτελέσματα, να τροποποιούν κατά τα συμφέροντά τους τον εκλογικό νόμο για να “βγουν” αυτά που θέλουν. Σε μια κανονική δημοκρατία η αλλαγή εκλογικού νόμου θα έπρεπε να ισχύει, εκ του συντάγματος, για τουλάχιστον μερικές δεκαετίες και όχι μόνο για κάποιες επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις…