Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
Η καθημερινότητά μας αγαπητοί φίλοι, έχει γίνει πραγματική ρουτίνα σε όλους τους τομείς. Βεβαίως η έλλειψη πρωτοτυπίας και φαντασίας κυριαρχεί και στην ενημέρωση. Θέλετε μερικά παραδείγματα; Αμέσως. Διαβάστε μερικούς «κλισεδάτους» τίτλους, που βλέπουμε σε όλα τα μέσα, έντυπα ή ηλεκτρονικά, αναλόγως του γεγονότος
Βρέχει: Πνίγηκε η Αθήνα. Λίμνη η Θεσσαλονίκη. Μισισιπής η Λάρισα (εδώ παίζει τον ρόλο του ο Πηνειός που έγινε Μισισιπής).
Χιονίζει: Σε λευκό κλοιό η Ήπειρος. Παρέλυσαν από τα χιόνια οι Συγκοινωνίες. Αλυσίδες χρειάζονται και στο Σύνταγμα.
Χριστούγεννα και γενικώς γιορτές: Απλησίαστο το Χριστουγεννιάτικο (πασχαλινό, καθαροδευτεριάτικο κ.λπ.) τραπέζι. Στα ύψη η γαλοπούλα (το αρνάκι, η λαγάνα, ο ταραμάς και τα σκόρδα για τη σκορδαλιά του Ευαγγελισμού κ.λπ.).
Εθνικές Εορτές: Η Επανάσταση του 1821 ήταν το ξεσήκωμα του προλεταριάτου κατά της μπουρζουαζίας και των μονοπωλίων που ρουφούσαν …κ.λπ. Το «ΟΧΙ» στις 28 Οχτώβρη του ’40 το είπε ο Ελληνικός λαός στις 3 τα ξημερώματα στους Φασίστες… κ.λπ.
Δεν θέλω όμως να σας κουράσω, αφού μπορείτε κι εσείς να προσθέσετε άπειρα παραδείγματα κατά περίπτωση.
Θα σταθώ, μέρες που είναι, στην περίπτωση της 28η Οκτωβρίου, που και πάλι ακούσαμε τα περί λαού και ΟΧΙ.
Επειδή φέτος δεν είχα έμπνευση, είπα να σας παραθέσω τις σχετικές απόψεις τριών μεγάλων ανδρών.
α. Βιβλίο του Εμμανουέλε Γκράτσι, τότε πρέσβεως της Ιταλίας στην Αθήνα «Η αρχή του τέλους». Εκδόσεις «Εστίας», 1980 σελ. 284:
«………….Επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, ο οποίος έκανε την εμφάνισή του σε μία μικρή πόρτα υπηρεσίας και αναγνωρίζοντάς με διέταξε τον φρουρό να με αφήσει να περάσω. Ο δύο συνοδοί μου, έμειναν στον δρόμο περιμένοντάς με έξω από την καγκελόπορτα. Ο Μεταξάς είχε φορέσει μία σκούρη μάλλινη ρόμπα από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυχτικό. Μου έσφιξε το χέρι, με έβαλε μέσα και με άφησε να περάσω σε ένα μικρό σαλόνι, το συνηθισμένο σαλονάκι μιας μικροαστικής εξοχικής βιλλίτσας. Αυτό το περιβάλλον αλλά Guido Gozzano (σημείωση: Ιταλός ποιητής και συγγραφέας κύριος εκπρόσωπος της απαισιοδοξίας) με τα κακόγουστα «καλά» του πράγματα μ’ έκανε ν΄αναλογιστώ προς στιγμήν με κάποιο κρυφό πικρό χαμόγελο τη Βίλλα Τορλόνια (σημείωση: Βίλλα που ανήκε στο τραπεζίτη Τορλόνια και την οποία χρησιμοποίησε ως κατοικία ο Μουσολίνι για περίπου είκοσι χρόνια). Μόλις καθίσαμε του είπα ότι η κυβέρνησή μου, μού είχε αναθέσει να του κάνω μία άκρως επείγουσα ανακοίνωση και χωρίς άλλα λόγια του έδωσα το κείμενο. Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Τα χέρια που κρατούσαν το χαρτί έτρεμαν ελαφρά και μέσα από τα γυαλιά έβλεπα τα μάτια να βουρκώνουν, όπως συνήθιζε όταν ήταν συγκινημένος. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο και μου είπε με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή ‘’Alors c’ est la guerre’’ (λοιπόν έχουμε πόλεμο). Του απήντησα, ότι δεν ήταν διόλου έτσι κατ’ ανάγκην και ότι μάλιστα η Ιταλική Κυβέρνηση ήλπιζε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, θα εδέχετο τα αιτήματά της και θα άφηνε να περάσουν ελεύθερα τα ιταλικά στρατεύματα, τα οποία θα άρχιζαν τις μετακινήσεις τους την έκτη πρωινή….».
Τώρα μερικοί θα σκεφθούν: «Και τι ήξερε ο Γκράτσι; Αφού ο ‘’Ριζοσπάστης’’ τα λέει αλλιώς» και θα’ χουν και… δίκιο.
β. Βιβλίο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, πολιτικού κρατουμένου του καθεστώτος Μεταξά «Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου 1939-1944». Προσφορά της εφημερίδος «Η Ελλάδα αύριο», τον Οκτώβριο του 2012, σελ. 19. Πρώτη έκδοση 1964 στην Αθήνα.
«……Πρέπει να είμεθα χωρίς άλλο ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότι είπε, ολομόναχος εις το σκοτάδι της νυκτός το μέγα ‘’Όχι’’. Λέγουν όσοι αντικρίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της ιστορίας, ότι το ‘’Όχι’’ δεν το είπε Μεταξάς, ότι το είπεν ο Ελληνικός Λαός. Ναι το είπε ο Ελληνικός Λαός, αλλά αφού το είχε ειπεί ο Μεταξάς. Ο ατυχής και συμπαθής Emanuele Grazzi, εκτελών εντολήν που δεν του άρεσε διόλου (βλέπε το βιβλίον του: Il principio della fine, Ρώμη 1945) εξύπνησε την 3ην πρωινή τον Μεταξά και όχι τον Ελληνικό Λαό. Εάν έλεγε ο Μεταξάς ‘’Ναι’’, πώς θα έλεγε ‘’Όχι’’ ο Ελληνικός Λαός, που θα ξυπνούσε αργότερα…»
Άντε τώρα να του ξηγάς του Κανελλόπουλου. Και άντε και του τα εξήγησες, σάμπως θα τα καταλάβει;
γ. Συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη στην Έλενα Ακρίτα για το «Κανάλι της Βουλής», στις 8 Ιανουαρίου 2000, στα πλαίσια της εκπομπής «Φώτα Πορείας».
«….. Είμεθα φλογεροί πατριώτες. Όλοι οι Έλληνες. Και όταν έγινε ο πόλεμος, πρώτη φορά πήγαιναν παιδιά τραγουδώντας στον πόλεμο. Δεν ξανάγινε αυτό. Ήταν ένα πανηγύρι ο πόλεμος. Τότε λοιπόν εγώ, για την Ελλάδα, σχημάτισα μέσα μου μια εικόνα μεταξύ γυναίκας και ιδέας. Η Αθηνά ήτανε ίσως μέσα. Ήτανε ο απώτερος τέλειος σκοπός μέσα μου. Και έτσι, αυτό αγάπησα. Διψούσα τότε για να πάω να πολεμήσω εναντίον των Ιταλών. Ο Μεταξάς είπε ΟΧΙ, η κυβέρνηση είπε ΟΧΙ, μαζί κι’ εγώ……» .
Άλλος από δω που δεν ξέρει τι του γίνεται! Άκου ο Μεταξάς είπε ΟΧΙ;…
Για το «Δρομοκαΐτειο»; Τράβα κορδέλα.
Χρόνια πολλά Ελλάδα.
Γιορταστικά χαμόγελα
Ο Ιωάννης Μεταξάς, παρότι παντοδύναμος και μη υποκέιμενος σε έλεγχο από καμία άλλη αρχή ως δικτάτωρ, έζησε και πέθανε κατουσίαν φτωχός (στη μικροαστική βιλλίτσα που με δόση χλευασμού αναφέρει ο Γκράτσι), αφού ως πραγματικός πατριώτης ποτέ δεν διανοήθηκε να χρησιμοποιήσει την τεράστια εξουσία του ως μέσο πλουτισμού..Τέτοιοι ηγέτες, πραγματικά ανιδιοτελείς, όποια λάθη κι αν έχουν κάνει, είναι ικανοί για τα μεγάλα ΟΧΙ στις κρίσιμες ώρες και οι λαοί τους τους ακολουθούν διαισθανόμενοι αυτή ακριβώς την ανιδιοτέλεια…