Το ελληνικό πολιτικό δράμα συνίσταται στο γεγονός ότι (και αυτή) η κυβέρνηση έχει ποντάρει όλα τα λεφτά της στους Δημοκρατικούς και στο βαθύ σύστημά τους
Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Η αντίστροφη μέτρηση για τις -πιο κρίσιμες στη σύγχρονη Ιστορία- κάλπες στις ΗΠΑ έχει αρχίσει και καθώς βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για την 5η Νοεμβρίου, ο απόηχος, που φτάνει και στη δική μας χώρα, είναι στην πραγματικότητα πιο έντονος από όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως…
Μέχρι πρότινος η αίσθηση που είχε καλλιεργηθεί για «προβάδισμα» της Κάμαλα Χάρις είχε δημιουργήσει και επανάπαυση στο κυρίαρχο εγχώριο πολιτικό σύστημα, που δεν έχει κρύψει την πρόσδεσή του στο άρμα του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι τελευταίες πράξεις του αμερικανικού προεκλογικού δράματος, όμως, φαίνεται ότι προοιωνίζονται ανατροπές…
Η αλήθεια είναι ότι το σκηνικό, όσον αφορά τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις, θυμίζει αρκετά τα δικά μας. Έως τις προηγούμενες ημέρες ήταν πιο εύκολα τα παιχνίδια χειραγώγησης, παρουσιάζοντας είτε ως ισοδύναμους τους δύο μονομάχους είτε ως προπορευόμενη την υποψήφια των Δημοκρατικών, για να της δίνουν και τον «αέρα του νικητή». Τώρα που, ωστόσο, πλησιάζει η ώρα της κάλπης παρατηρείται -μπροστά στον κίνδυνο και του διασυρμού- υποχρεωτική «διόρθωση».
Κάπως έτσι -και ενώ απομένει πλέον λιγότερο από μία εβδομάδα- έχει αρχίσει να λούζει κρύος ιδρώτας το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής πολιτικής ελίτ, καθώς συνειδητοποιεί ότι, παρά τις έως τώρα προσδοκίες, ο Τραμπ είναι το φαβορί!
Όπως λέγεται, μάλιστα, εκτός από τις δημοσκοπήσεις, υπάρχει και ένα πραγματικό γεγονός που στρέφει προς αυτήν την κατεύθυνση τα πράγματα: Η πρόωρη ψηφοφορία σημειώνει ήδη ρεκόρ, με μαζική προσέλευση ψηφοφόρων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, κάτι που έχει αναγκάσει τους επαγγελματίες του πολιτικού χώρου να σηκώνουν τα χέρια ψηλά και να ενισχύει τις αναλύσεις ότι στις δημοσκοπήσεις είχαν υποεκτιμηθεί οι υποστηρικτές του Τραμπ, όπως συνέβη και στο παρελθόν.
Το ελληνικό πολιτικό δράμα συνίσταται στο γεγονός ότι (και αυτή) η κυβέρνηση έχει ποντάρει όλα τα λεφτά της στους Δημοκρατικούς και στο βαθύ σύστημά τους. Η τραγωδία γίνεται μεγαλύτερη, διότι, εκτός από τον κ. Μητσοτάκη, σε ανάλογη τροχιά έχουν βρεθεί και τα άλλα κόμματα εξουσίας (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ), χωρίς να έχουν διαφοροποιηθεί από αυτόν τον άξονα ως αντιπολίτευση.
Ειδικά τα δυόμισι τελευταία χρόνια η εξάρτηση και η υποταγή στα κελεύσματα της Ουάσινγκτον, με αιχμή το Ουκρανικό, έγιναν ολοκληρωτικές και εγκαταλείφθηκε κάθε ισορροπία. Αντιθέτως μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης δρα κατά κανόνα ως βασιλικότερος του βασιλέως. Και από κοντά σχεδόν όλοι οι άλλοι (από τους λίγους που στη Ν.Δ. προσβλέπουν σε νίκη Τραμπ είναι ο Αντ. Σαμαράς για να καθορίσει και τις επόμενες εσωκομματικές του κινήσεις, εν όψει και της ψηφοφορίας για τον Προϋπολογισμό…).
Αυτή η εν γένει δουλικότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος -εκτός από τα πάγια χαρακτηριστικά της- έχει αφήσει, πάντως, τη χώρα χωρίς Plan B εν όψει της διαφαινόμενης επικράτησης Τραμπ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται (λόγω και των επερχόμενων τεκτονικών αλλαγών στις διεθνείς γεωπολιτικές σχέσεις) για τα εθνικά μας θέματα, ύστερα από τους έως σήμερα ολέθριους χειρισμούς των κυβερνώντων…
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Γενικώς το πολιτικό συστημα απο Σημίτη και μετά ειναι προσκυνημένο στον Αμερικανικο παραγοντα. Ανεξαιρετως δημοκρατικων ή ρεμπουμπλικανων. Βεβαια απο Τσιπρα-Καμμενο και μετα ειμαστε εντελως στα 4 σε οτι ζητουν.
Με αποκορυφωση φυσικα την 6ετια Μητσοτακη. Ειμαστε στρατιωτικη αποικια των ΗΠΑ στο χειροτερο timing της ιστοριας.
Την ωρα που μεγαλες παγκοσμιες δυναμεις εχουν εξαπολυσει πολεμο με το βαθυ κρατος των γερακιων της washington.
Κύριε Καψαμπελη .
Πότε μεταπολεμικά είχαμε ανεξάρτητη πολιτική; Από το περίφημο- ιδού ο στρατός σας μέχρι σήμερα – τι έχει αλλάξει; μόνο τα πρόσωπα. Μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία με 3 οικογένειες που εναλλάσσονται στον έλεγχο του Ταμείου εκτελώντας εντολές των πρεσβειών. Ο ένας με το δεν διεκδικούμε τίποτα ο άλλος έξω οι βάσεις του θανάτου και πήγαμε στο Μαξίμου υπέγραφοντας την παρουσία και επέκταση τους.
Ένα τερμινο ο ένας μετά ο άλλος και πάει λέγοντας.
Ο δε λαός έχει κολλήσει στην εποχή μαυρογιαλουρου και δεν κάνει βήμα μπροστά. Κάθεται στην αποβάθρα και χαζεύει τα τραίνα που περνούν .
Άπειρες χαμένες ευκαιρίες για ένα λαμπρό μέλλον.
Το σημερινό μέγιστο κακό ξεκίνησε με την στιγμή δολοφονία του Καποδίστρια από τους αγγλοσάξονες και τους κολαουζους τους γάλλους. Εκεί τελείωσε και η ελπίδα για ένα ελεύθερο κράτος μετά από τόσους αγώνες.