Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την εξουσία κυρίως λόγω της άθλιας Συμφωνίας των Πρεσπών, χάριν της οποίας καθύβρισε, κατασυκοφάντησε και άσκησε αστυνομική αυθαίρετη βία σε βάρος της συντριπτικής πλειονότητας, η οποία διαφωνούσε με την εκχώρηση στους σοβινιστές του θνησιγενούς συνονθυλεύματος των Σκοπίων ενός ονόματος με το οποίο δεν έχουν καμία ιστορική σχέση.
Έχασε λοιπόν την εξουσία για ένα ζήτημα το οποίο είναι πολύ σημαντικό, ηθικά, ιστορικά αλλά δεν συνιστά άμεση σκληρή απειλή, τουτέστιν δεν κινδυνεύει η εθνική ακεραιότητα του Έθνους από το κατσαπλιάδικο μόρφωμα που δεν έχει αεροπορία, δεν έχει τεθωρακισμένα και εν γένει στρατιωτικά, διπλωματικά και οικονομικά δεν συνιστά κάποιο απειλητικό μέγεθος. Ίσως μελλοντικά να γίνει απειλή, αλλά πάλι μόνο σε συνδυασμό με άλλες δυνάμεις, λέγε με Τουρκία.
Η οποία Τουρκία είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Αποτελεί σκληρή απειλή σε έδαφος, θάλασσα και αέρα, κατέχει το 40% της Κύπρου, έχει σκοτώσει, βιάσει και εξαφανίσει εκεί χιλιάδες Έλληνες, έχει σκοτώσει πιλότους μας, παραβιάζει συνεχώς τον εναέριο χώρο και τα χωρικά μας ύδατα, βυσσοδομεί στη Θράκη, αμφισβητεί την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας, την ΑΟΖ ημών και της Κύπρου, αρνείται με casus belli το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων μας στα 12 μίλια και προσπαθεί να μας περικυκλώσει διεισδύοντας στα Σκόπια και στην Αλβανία. Έχει δε ικανά μεγέθη στρατιωτικής, διπλωματικής και οικονομικής ισχύος, αποτελεί άμεσο και πραγματικό κίνδυνο.
Το αίσθημα αντίστασης στον γενοκτονικό τουρκικό ισλαμοφασισμό είναι στο DNA του Έλληνα, κάθε Έλληνα, πλην μιας βαρεμένης ιδεοληπτικής ελάχιστης μειοψηφίας. Εγώ μπορεί να μην έχω καταγωγή από πρόσφυγες της Μ. Ασίας, η γυναίκα μου όμως είναι από την Πόλη και την Καππαδοκία και οι δύο παππούδες μου ήταν πολεμιστές της Στρατιάς της Μ. Ασίας στο έπος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του λαού μας το 1919-1922 στον Ανατολικό Πυλώνα του Έθνους.
Δεν υπάρχει λοιπόν οικογένεια που να μην έχει μνήμες, αγωνιστές προγόνους ενάντια στον προαιώνιο εχθρό, ενάντια σε μια περιτετμημένη ναζιστική χώρα, που δεν έχει τιμωρηθεί ακόμη για τη Γενοκτονία που διέπραξε. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τιμωρήθηκε για το κουρελόχαρτο των Πρεσπών, όποιος αποπειραθεί να κάνει κάτι ανάλογο με τον τουρκικό ισλαμοφασισμό, με τη σκληρή απειλή, θα εξαερωθεί πολιτικά πιο γρήγορα από τον Τσίπρα, τον Κοτζιά και την παρέα τους.
Η Τουρκία δεν είναι μια κανονική χώρα, κυβερνάται από μια ισλαμική πρωτοφασιστική εγκληματική οργάνωση, είναι κράτος-συμμορία, ο μεγαλύτερος διακινητής στον κόσμο, που επαίρεται για τις Γενοκτονίες που διέπραξε και απειλεί κάθε τόσο να αποτελειώσει τα θύματά του. Μόνο αφελείς ρομαντικοί ή ύποπτοι μπορούν να φαντασιώνονται πως μπορούμε να επιτύχουμε συμβιβασμό με τους ατιμώρητους δασκάλους του Χίτλερ στη Γενοκτονία.
Το δε άθλιο επιχείρημα των πουρκουάδων είναι «Μα τι θέλετε, πόλεμο;», παραλείποντας την αυτονόητη επιλογή της Αποτροπής. Το κάνουν διότι η Αποτροπή έχει μεγάλα καθήκοντα, θέλει κόπο, ανάλωση χρήματος, απαιτεί σχεδιασμό, άγρυπνη φύλαξη των συνόρων, εκπαίδευση με ιδρώτα και αίμα και πάνω από όλα φρόνημα, γενναιότητα. Η ψευτοελίτ που έχουμε, η οποία δεν έχει συμφέροντα ταυτόσημα με του Έθνους, ρέπει προς την αναζήτηση εύκολων λύσεων, όχι κατ’ ανάγκην λόγω προδοσίας, αλλά κυρίως λόγω της μαλακίας που τη δέρνει, της ιστορικής αγραμματοσύνης της, της τεμπελιάς της και της αριστερίλας που έχει μολύνει από το 1974 και τη λεγόμενη Κεντροδεξιά.
Δεν είναι κακό να μιλάμε με τους Τούρκους, με οποιονδήποτε, έτσι τους έχουμε από κοντά και μπορούμε στο κοκτέιλ να τους λέμε με χαμόγελο πως, αν τολμήσουν, θα κλάψει η μάνα τους. Κακό είναι να μην προβάλλουμε καμιά διεκδίκηση, να πηγαίνουμε σαν χάπατα, να ακούμε τον μονόλογο των ιταμών απαιτήσεων, τις απειλές και να αντιδρούμε σαν βουδιστές μοναχοί.
Είναι δε κυρίως κακό, επικίνδυνο, όχι για λόγους ονόρε και μαγκιές, αλλά γιατί εκπέμπεται έτσι μήνυμα αδυναμίας. Και στη ζούγκλα των διεθνών σχέσεων, γιατί ακόμη ισχύει ο Νόμος του Ξίφους, η αδυναμία προκαλεί την επίθεση των αρπακτικών. Τα αρπακτικά όταν έχουν μπροστά τους κάποιον ρωμαλέο και αποφασισμένο δεν τον θεωρούν θήραμα, φυλάγονται, θα προτιμήσουν κάτι πιο εύκολο, χωρίς κινδύνους να φάνε χώμα και να γίνουν αυτά θηράματα. Και μην ξεχνάτε, οι Τούρκοι έχουν αταβιστικό φόβο για εμάς.
Εμείς μπορεί να ξεχάσαμε πού φτάσαμε κάποτε, πως τα Ευζωνάκια μας αγνάντευαν τους μιναρέδες της Άγκυρας στον ορίζοντα, αυτοί όμως δεν ξέχασαν. Και εμείς μπορεί να παραλείπουμε από τους σχεδιασμούς μας τη σαθρή, επικίνδυνη πολυεθνική φύση της Τουρκίας, το ίδιο όμως το τουρκικό βαθύ κράτος ξέρει πάνω σε τι ζώσα εκρηκτική ύλη κάθεται.
Είναι καιρός να κάνουμε κάτι απλό: να βάζουμε σε κάθε συνάντηση μια βασική προϋπόθεση για κάθε συζήτηση: την αναγνώριση από την ίδια την Τουρκία της Γενοκτονίας των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων και τη δημόσια συγγνώμη της.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
