Ακόμα και 13 χρόνια μετά το ξήλωμά του, εξακολουθεί να αποδεικνύει για ποιον λόγο η παρουσία του στην εξουσία αποτελεί μαύρη κηλίδα για τον τόπο
Του Βασίλη Γαλούπη
Στην κοινή συνείδηση, όσο πιο πίσω ταξιδεύουμε χρονικά, τόσο καλύτερους πρωθυπουργούς θα βρίσκουμε. Η συντριπτική πλειονότητα πιστεύει ότι αν το 2010 βρισκόταν στην εξουσία ένας πολιτικός με το εκτόπισμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή του Ανδρέα Παπανδρέου, η χώρα δεν θα έμπλεκε σε καμία περίπτωση σε αυτές τις περιπέτειες. Και δεν θα είχε υποστεί τέτοιες ήττες και φτωχοποίηση διαρκείας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, όμως, αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση στη σύγκριση με όλους τους μεταπολιτευτικούς πρωθυπουργούς. Έχει κερδίσει με το σπαθί του την αρνητική πρωτιά. Είναι ο πιο ανίκανος όλων. Καλούς, κακούς ή ακόμα κι επικίνδυνους πρωθυπουργούς θα βρούμε κι άλλους. Ο Γιώργος Παπανδρέου, όμως, είναι μια κατηγορία μόνος του. Αποδείχθηκε ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος στην πιο δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Ακόμα και 13 χρόνια μετά το πρωτοφανές και πραξικοπηματικό ξήλωμά του από την εξουσία εξακολουθεί να αποδεικνύει για ποιον λόγο η πρωθυπουργία του αποτελεί μια μαύρη κηλίδα για τον τόπο και την περήφανη ιστορία της Ελλάδας.
Η νέα εξοργιστική δήλωση που έκανε σε τουρκικά μέσα για τη μοιρασιά στο Αιγαίο και που ανέδειξε χθες πρωτοσέλιδα η «δημοκρατία» επιβεβαιώνει για ποιον λόγο ήταν αυτός που υπέγραψε προσωπικά τους εξευτελιστικούς όρους του Μνημονίου, οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή μέχρι και σήμερα. Και ποιος ξέρει για πόσες γενιές ακόμα.
Από την ημέρα που ο Παπανδρέου δέχτηκε με το διάγγελμά του στο Καστελόριζο να καταδικάσει διά της ανικανότητάς του, της δειλίας του κι εν τέλει της συνενοχής του έναν ολόκληρο λαό για τις επόμενες δεκαετίες, το ιστορικό brand name «Παπανδρέου» διεγράφη από τη συλλογική μνήμη. Μαζί του και το ΠΑΣΟΚ του σκληρού πρωταθλητισμού, ατόφιο γέννημα του Ανδρέα.
Είτε συμπαθούσε κάποιος είτε όχι τον «γέρο» Παπανδρέου ή τον Ανδρέα, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι ήταν πολιτικοί υψηλών ικανοτήτων, με πανίσχυρες προσωπικότητες και βαρύ αποτύπωμα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ήρθε να σβήσει μεμιάς το επώνυμο από την πολιτική. Αρκεί να θυμηθούμε τι έγινε μετά το Καστελόριζο. Δέχτηκε παθητικά και αμίλητα να κάψει όλα τα διαπραγματευτικά χαρτιά της Ελλάδας στη μοναδική στιγμή που το ευρωπαϊκό τραπεζικό ήταν τόσο ευάλωτο, με Βρυξέλλες – Βερολίνο να τρέμουν την κατεδάφιση της ευρωζώνης.
Όταν η ήττα της χώρας επιβεβαιώθηκε και έβλεπε ότι δεν μπορεί να σταθεί άλλο στην εξουσία, άρχισε τα περί δημοψηφίσματος ώστε να δραπετεύσει, δεχόμενος μοιρολατρικά την αντιδημοκρατική παρέμβαση του Βερολίνου. Έτσι, ξεπούλησε δίχως καν σοβαρή αντίδραση την ψήφο 3.000.000 ψηφοφόρων και ένα ποσοστό 44%, που έκτοτε δεν έχει δει άλλος πρωθυπουργός. Παρέδωσε αμαχητί την κυβέρνηση σε έναν μη εκλεγμένο γραφειοκράτη Παπαδήμο και διέλυσε το ΠΑΣΟΚ του πατέρα του, χαρίζοντάς το στον Βενιζέλο του 4%.
Στη συνέχεια έφτιαξε ένα περίπου κόμμα με ολίγη από ΠΑΣΟΚ και μπόλικη σάλτσα από… τίποτα, το Κίνημα Δημοκρατικών Σοσιαλιστών, που πήρε 2,4% το 2015. Εκείνη τη χρονιά ήταν η πρώτη από το 1923 που κανένα μέλος της οικογένειας Παπανδρέου δεν εξελέγη βουλευτής.
Τελευταία πράξη του δράματος της πολιτικής ανυπαρξίας του ήταν η ήττα στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝ.ΑΛ. το 2021. Ο Παπανδρέου, ένας πρώην πρωθυπουργός 3.000.000 ψήφων, έχασε από τον… Ανδρουλάκη.
Κι όμως, το σύστημα από το 2009 τον υποδέχτηκε περίπου ως μεσσία. Τον Μάρτιο 2010, λίγο πριν από το Καστελόριζο, το Μνημόνιο και τη χρεοκοπία, έγραφαν τα «Νέα»: «Πολλοί το λένε ήδη: Αν δεν υπήρχε ο Γιώργος Παπανδρέου, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Ή αλλιώς: Έγινε πρωθυπουργός ακριβώς την ώρα που η Ελλάδα χρειαζόταν έναν ηγέτη με τα δικά του χαρακτηριστικά».
Ο Γιώργος Παπανδρέου, όμως, κατάφερε, με το μοναδικό του πολιτικό… ταλέντο να εκθέσει και να διαψεύσει όλους όσοι τον υποστήριζαν.
Προτού γίνει πρωθυπουργός ήταν υπέρ του φιλοτουρκικού Σχεδίου Ανάν, με συνέπεια να μην τολμάει να ταξιδέψει στην εξαγριωμένη μαζί του Κύπρο. Σαν υπουργός Εξωτερικών είχε φροντίσει να πει «ναι» προτού καν ακόμη μιλήσει ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου. Έκτοτε έγινε ανεπιθύμητο πρόσωπο εκεί.
Για να πάρει την εξουσία στις εκλογές του 2009, έλεγε ψέματα στους πολίτες ότι «λεφτά υπάρχουν», ενώ ήδη γνώριζε πολύ καλά, αφού είχε ενημερωθεί ήδη, ότι το σχέδιο ήταν να οδηγηθεί η Ελλάδα σε χρεοκοπία.
Έφτασε να χλευάζεται για χρόνια από τις σατιρικές εκπομπές στην τηλεόραση με τα σαρδάμ στις ιλατροτραγικές ομιλίες του ή όταν χαιρετούσε άδεια αυτοκίνητα που είχαν αποκλειστεί από τον χιονιά, νομίζοντας ότι υπάρχουν μέσα άνθρωποι.
Σε έναν Επιτάφιο είχε τοποθετήσει το δικό του κερί με το ποτηράκι στο μανουάλι, αλλά στην περιφορά τα μπέρδεψε και είχε άλλο κερί που έσταζε στο χέρι του. Σε β’ γύρο δημοτικών εκλογών που δεν χρειαζόταν επιλογή υποψηφίων, αλλά αρκούσε μόνο να πέσει το ένα από τα δύο ψηφοδέλτια στην κάλπη, βγήκε από το παραβάν εκνευρισμένος, ζητώντας στιλό για να βάλει σταυρό προτίμησης.
Τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου έσπευσε να πάρει θέση υπέρ της Άγκυρας για τα Ελληνοτουρκικά. Ο Παπανδρέου, ο οποίος θέλει να μοιραστούμε το Αιγαίο με τους Τούρκους, ξέρει ότι το Αιγαίο ανήκει στην Ελλάδα και μόνο ή φαντασιώνεται ότι ζούμε στην εποχή του Γούντστοκ και των χίπηδων χωρίς σύνορα; Πάντα, όμως, φροντίζει να μην ξεχνάει κανείς ποιος έβγαλε από τον πολιτικό χάρτη της χώρας ύστερα από έναν αιώνα τους Παπανδρέου.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
